Ik wis... Ik zoek woorden maar vind er weinig. Niet dat er niets te zeggen valt maar gewoon, de juistheid van gevoel is zo vaak zo moeilijk te vangen in een paar gevormde woorden. Dus rust ik met mijn handen boven het klavier en kijk de kamer rond die gevuld is van een heerlijke voorjaarszon.
Ik sluit mijn ogen en denk aan de voorbije maanden en aan gisteren in het bijzonder. De versheid van het gevoel zal er alleszins mee te maken hebben maar als je gevoel kon bestellen dan bestelde ik het in héle kleine schijfjes en pakte ik ze in opdat ik ze overal met me mee kon dragen en van tijd tot tijd gewoon openen, er eens aan ruiken en blijvend blij zijn...
Gisteren werd ik een jaar ouder en verjaardagen zijn hier altijd iets belangrijk geweest. Binnen het gezin werden die altijd uitvoerig gevierd. Ook gisteren was dat niet anders. Mama had naar goede gewoonte taarten gebakken voor mijn werk en stond 's middags paraat met pannenkoeken voor mij. Het leek eeuwen geleden dat ik dat nog gegeten had maar ik voelde me terug dat kleine meisje dat straalde met een mond vol siroop, al heb ik ondertussen de kneepjes geleerd om netjes te eten, het gevoel bleef.
Er was alleen iets anders dit jaar. Niet dat nieuwe getal dat me toch niet altijd dat enthousiast springend hart oplevert maar wel iemand die er dit jaar voor zorgde dat ik een enthousiast springend hart heb dat klopt, diep vanbinnen. Wakker worden met armen die je lijf zoeken en een zoen op je wang met de woorden 'gelukkige verjaardag' erbij gefluisterd is al een cadeau op zich. Op zo'n momenten heb je niets meer nodig dan dat... En toch kwam er nog.
Verwacht worden om 18u en niet wetend waarvoor. De stad in, wandelend en pratend... Ik was blij hier te zijn. Wij serveren voor u vanavond... een etentje en aansluitend een theatervoorstelling. Hoppa... De glimlach zat bijna tot tegen mijn oren en de parketzaal met de statige lusters en het adembenemend plafond zorgden ervoor dat mijn mond ook wel even open is blijven staan.
Een glaasje cava, een bestelling onderweg en hij die zegt: 'er is nog'... En ik kijk hem verwonderd aan hoe hij in zijn jaszak grijpt en een envelop bovenhaalt. 'Thalys', lees ik. 'Nee! Ge meent het niet'... 'Moh'... En ik staar naar de tickets... Parijs... En ik durf even niet meer opkijken... Ik zie enkel de letters Parijs en binnenin cirkelt het ongeloof, verrukking en duizelt het... Ik haal adem, probeer terug te landen en kijk hem aan. 'Ook het hotel is al geboekt', zegt hij.Kom eens dichter, vraag ik hem en ik geef hem een kus over de tafel heen... Mijn 101 dingen in 1001 dagenlijst wordt binnenkort korter.
Theater, wat wandelen om terug op dezelfde plaats uit te komen, nog eentje drinken en door de snijdende kou terug naar huis. Het voelt zoals met Kerstmis en een pak dagen daarna: thuiskomen. Hoe moeilijk de balans in mijn hoofd soms ook is, hoe groot mijn onzekerheid mijn zekerheden soms overheerst... Alles loopt, als vanzelf en alles klikt... verder dan ik ooit had durven dromen.
Morgen vertrekken we met 6 vrienden richting de sneeuw. Een week gewoon genieten... Genieten... alsof we nooit iets anders doen. De ouders gingen als vanzelf, de mijne volgen binnenkort nog wel... Maar eerst gewoon vanavond een dansvoorstelling, een te korte nacht en de sneeuw voor een week... Thuiskomen... nooit geweten dat het zo geborgen voelde.
