deze week

Deze week
3 keer
3 telefoontjes
al moet ik dat verkleinwoord schrappen

warm
warmer
warmst

gewoon jeuj en woehoew
niet meer

pas achteraf
met dat malende hoofd
dat nooit stopt
begint het allemaal weer

zucht
ik wil een standby-knop
of althans van binnen

langs buiten wil ik gewoon
dat het verder gaat

zondagavond

Zondagavond, ik lig in bed... Ik spoelde net de knoert van een hoofdpijn weg in een deugddoend bad en met de hulp van een bruistablet maar met een glimlach die ik niet van mijn lippen geveegd krijg.

Wat vrijdag al begon zette zich gewoon verder. Zaterdag was oefenen hier overdag om te zien hoe die rug zou meewillen. Een stapje richting winkels om enkele dingen te halen ging, maar deed me beseffen de nodige rust te nemen opdat ik er 's avonds zou kunnen staan en dat deed ik dan ook voor de rest van de middag. Vrienden pikten me op en even later vermengden we ons tussen de mensen: vrienden en een heleboel onbekenden en het goede gevoel van binnen: de avond was begonnen!

Een bbq, vele begroetingen na weken niemand gezien te hebben... Een 'Hey, hoe ist' hier en een knuffel daar en een 'ik spreek je zo dadelijk nog' gezien ik niet met iedereen tegelijk kon babbelen waren de aanzet van benen die bleven en moesten bewegen gedurende de rest van de avond met een warm gevoel van binnen 'i was back'. De tafels maakten plaats voor dansende benen en een sfeer die er knal op zat. Naar mijn rug werd menig keer geïnformeerd maar ik probeerde er zo min mogelijk aan te denken, ondanks dat ie duidelijk te voelen was maar wenste er niet aan toe te geven. Bewegen dus, dansen en tanden bijten maar de glimlach sterker laten zijn.

Zijn allerbeste collega leren kennen op dat feestje zonder dat hij daar ook maar voor iets tussen zat... Aan de babbel geraakt, weten wie zij is en zo voor de rest van de avond contact gehouden... Toen mijn rug echt nog weigerde het schroeiende tempo van zijn verbluffend goeie dj-set te blijven volgen koos ik de dichtst bijzijnde barkruk. Het feestje was ondertussen bijna leeggelopen en only the happy few resteerden om de laatste zuchten sfeer tot in de verste vezel van hun lijf te blijven opnemen. De collega zette zich naast me en wat volgde was een fijne babbel. Wij die allebei wisten dat hij er van genoot van ons samen te zien en die tegen elkaar zeiden: 'we kennen hem duidelijk allebei'.

De muziek die stopt, het laatste volk dat het feestje verlaat en achtergebleven tafels en stoelen die nog enige opruimbeurt vroegen. Wie zijn wij dan om niet mee in gang te schieten... Mijn tempo was om mee te lachen... De rug voelde gebroken en mijn stem leek gestolen... Maar ik geraakte nog vooruit en hielp mee voor zover ik kon. Die collega die me haar arm aan bood bij het naar buiten gaan en ik die dit keer geen nee zei en me liet hangen. Een warm afscheid van hem. Hij die me bedankte voor het feestje omdat hij wist hoeveel het van me gevraagd had. Afscheid ook van goeie vriend en de vrienden die wederom taxi voor me speelden en me naar huis voerden. Strompelend tot aan de achterdeur alsof ik liters gedronken had maar o zo blij dat ik dit had mogen meemaken. Vijf uur 's morgens en mijn ogen moeten toe...

De zondag... en mijn lijf draait zich richting wekkerradio: 10u. Ik lig even wakker, draai me weer, wetende dat de rug meer slaap nodig heeft en zak weer weg... Weer open die ogen, weer dat hoofd richting wekkerradio: 13u55... Het hoofd dat terug in flitsen richting de voorbije dagen passeert... Rustig op gang komen... Wat liggen en een sms sturen of hij vanavond zin heeft om iets te eten samen. Enkele tijd later telefoon... Vanavond wordt hij bij de ouders verwacht maar hij wil vanmiddag nog wel binnen springen.

Ik sta op en probeer een zeker ritme te vinden in mijn passen. Mijn lijf strekt zich meermaals uit en de pijn wordt verbeten. Aankleden, ontbijten... Gewoon rustig de zondag in. Wat werken op de zetel en dan dat getik op het raam... Hij. Ik vraag hem wat hij drinken moet en aan zijn gezicht raad ik het antwoord maar ik wacht af... koffie is juist geraden. Een koffie voor hem, een thee voor mezelf en een glimlach en herinneringen over de voorbije avond langs allebei de kanten en nog meer gelach.

De zetel... de herinneringen, de stilte soms, de muziek die het overneemt, het gesprek wederom en gewoon... dat gevoel dat het weer helemaal klopte. Dat gemak, dat samen geeuwen, dat 'weten dat we niet meer nodig hebben', dat dieper in de zetel zakken en gewoon... dat fijne gevoel.

We are back... zonder telefoonlijn als eeuwige compagnon en het voelt zo fijn...

pliez pliezzzz pliezzzzz - dag

Het is zover... Die ene dag in het jaar is aangebroken waar ik al maanden naar uit kijk. Ergens lang geleden werd beslist om tijdens deze perioden nét niet op vakantie te gaan (toen wist ik ook niet dat de komende diende geannuleerd te worden) omdat hét feestje van het jaar vanavond zal doorgaan.

En net wanneer alles in het water dreigde te vallen en vanavond onmogelijk zou worden zei de neuroloog afgelopen dinsdag tegen me: 'hoe minder je stil ligt, hoe beter: bewegen vanaf nu, bewegen...'. Voorzichtig wel en met beetjes en heel den boel... Maar niet meer 24u op 24 plat liggen tussen vier muren... Buiten dat ik daarbuiten nog niet veel verder sta want bijkomende scan vereist en verdere visie over die bepaalde wervel nodig is en me volgende keer een consult met twee specialisten te wachten staat... Buiten dat het vast staat dat er een vernauwing van de zenuw te zien is, dat uit zijn voelen bleek dat ik ontstoken slijmbeurzen van de heup heb... Toch... Er viel een last van mijn schouders. Ik huppelde in gedachten naar buiten, in realiteit was het nog steeds schuifelen.

Dus oefende ik al een beetje met mondjesmaat de voorbije dagen. Je merkt dan dat het moeizaam gaat, dat je af en toe stil staat omdat je even niet verder kan maar ik trek het me niet aan... Dat ze me maar aanzien voor een oud vrouwtje want in mijn hoofd is mijn pliez pliezzzz pliezzzzz verhoord.

Gisteren zette ik mijn eerste passen terug in het sociale circuit. Hij pikte me op hier thuis en we dronken eerst een wijntje. Op zo'n momenten ben ik oh zo blij dat ik goeie rode wijn in huis heb. Ik was wat onverwacht in de begroeting gezien hij binnenkwam en ik hem gewoon vastpakte en knuffelde... Na vijf weken van enkel telefoongesprekken was ik gewoon blij hem te zien! Ergens had ik het gevoel dat hij die niet had zien aankomen maar ik kan er nu nog om lachen dat ik af en toe onbeholpen ben.

De dansvoorstelling gaf me af en toe kippenvel. Ik stak mijn hand af en toe achter mijn rug, verzette me af en toe en zo hield ik het vol. Achteraf bij het stappen, dat wel enige problemen gaf, vroeg hij of ik wou aanhangen aan zijn arm... Ik zei nee en beklaag het me nog... Wederom een glimlach om mijn onbeholpenheid. We wandelden op t gemak naar de auto, reden terug naar hier thuis, goeie muziek op, goeie wijn die nog open stond en fijne gesprekken...

Plannen ook voor de week aan zee die eind dit jaar op het programma staat... Ik probeerde me daar in mijn hoofd niet op te fixeren, denkende: dat gaat er uiteindelijk toch niet van komen en dan zit je daar weer met heel die hoop... Maar nee... Hij begon er gisteren zelf twee keer over. Wederom iets om naar uit te kijken dus.

Maar allereerst, vanavond... Dé avond van het jaar... Na al die pliez pliezzz pliezzzzz... Is het zo ver. De kleren hangen klaar (al twijfel ik nog: lange mouwen eronder of niet - vrouwen en hun kleerkast), de eyeliner, de mascara... it's all there. Straks een warm bad om die spieren te ontspannen, nog wat pijnstillers mee en dan moet het lukken. Een vriend pikt me op en hoe ik vannacht thuis zal geraken is nog een vraagteken maar ook daar maak ik me geen zorgen om. Miss is going to have a party! WOEHOEWWWWWWWWWWWW

onzichtbaar

Als er iets negatiefs is aan iets, is er ook altijd een positieve kant, of zo moge het cliché toch ergens neergeschreven zijn. Wat je heel goed en heel hard leert uit langdurig ‘ziek’ zijn is iets wat ik eigenlijk van mijn moeder altijd geleerd heb maar nooit zelf moest ondervinden tot nu. En een mens geeft zijn moeder niet graag gelijk maar dit keer dus met graagte.

Wat ik leerde in de afgelopen weken is wie je echte vrienden zijn. Want isolement maakt een mens eenzaam en je gaat niet iedereen bellen om conversaties te maken. Zo zit ‘ziek’ zijn nu eenmaal niet in elkaar. Zo leer je op korte tijd veel… En heel eerlijk: het doet deugd. Niet alleen om te weten wie je vrienden nu precies echt zijn, die er altijd voor je zullen staan maar daarnaast ook te weten wie er enkel is als het hen uitkomt. Het doet deugd dat perspectief zeer duidelijk en afgelijnd voor me te hebben.

Hij is er alleszins sinds dag één geweest. Meer dan eens per week… zo ook weer vanavond. Ik ga hem daar achteraf wel uitgebreid voor bedanken, dat weet ik nu al. Omdat het me een warm gevoel geeft tussen deze soms kille muren. Omdat het me gewoon doet lachen en omdat je de échtheid van de andere aan de andere kant van de lijn hoort en me dat oprecht blij maakt. We denken hardop aan avonden die zullen gevuld worden bij een goeie fles rode wijn met het evalueren van de films die ik van hem gekregen heb en nog verder te bekijken heb, over uitstapjes naar New York met het Guggenheim en MOMA op ons lijstje en verder de sfeer van de stad opsnuiven. 

We dromen van hun feestje en we ontzien de mogelijkheid niet langer meer dat ik dat mogelijk ga moeten missen maar we dromen dan tegelijk van volgende feestjes… ‘Maar eerst terug recht geraken, zeg ik dan, dat is waar ik op wacht… En hij pikt in: ja, eerst terug recht geraken want dat is waar ik ook op wacht. En ja, ik weet het, ik heb dan nog dingen die ik kan doen ondertussen, zei ie’… En een luttele seconde was het stil en drong het tot me door wat hij net gezegd had… ‘Dat is lief van je’, zei ik maar intern vroeg ik me af of dit de zin van het verschil was.

We gingen verder over ditjes en datjes en ik gaf toe dat het gisteren een moeilijke dag was maar dat ik me vandaag herpakt had. Je klinkt ook goed, zei ie. En ik wist dat hij gelijk had en was daar zelf blij mee. Hij zocht ook nog onzichtbare inkt voor hun feestje en ik zei hem daar wel eens achter te zoeken en dat te vinden. Wederom afsluitend met blij elkaar gehoord te hebben en te weten dat we elkaar in t kort nog wel eens horen.

Enige tijd later dacht ik terug aan de inkt, zocht even en vond en stuurde de link door.

Later, in mijn mailbox, zijn antwoord:

‘bisou invisible’

Twee woorden en in plaats van woehoew te doen of roepen lachte ik hardop: ‘zo schattig!’

New day

Nieuwe dag
minder emoties

I smile
Opnieuw vooruit

En @Ekfad: je had alleen maar gelijk over het lijf... but i'm going, some day, at the end of the road

schrijven in het heetst van de strijd

Je weet wat er komen gaat
en toch wil je het niet zien
de dokter zat hier
hij schreef

nog vier weken thuis

Ik liep al een hele dag rond
'ik word hier zo zot van'

en ja, ik weet het, er zijn er nog zoveel anderen
die erger lijden...
i know

maar het lijkt alsof ik opgesloten zit
in een gevangenis
vier muren
en alles heb ik ondertussen wel gehad

tranen heb ik vandaag
tranen
omdat het gewoon niet gaat
maar ik zo zo zo graag wil

vijf weken zijn voorbij
en geen beterschap
frustratie alom
althans vanbinnen

en de tranen tonen dat van buiten

dat ik hier gek word
als ik hier nog lang moet liggen
avondlessen worden elke keer geannuleerd
reis werd geannuleerd
feestje hier, feestje daar wordt geannuleerd
etentje hier, etentje daar
een dansvoorstelling waar de tickets voor klaar liggen
annuleren...

zucht
en ik baal
ik baal gigantisch

ik bel naar mijn baas
om het hem te vertellen
dat ik het zo lastig vind
en dat ik zo graag wil maar er echt niets aan kan doen
en ergens verschijnt de krop in mijn keel
hij zegt dat ik me vooral moet verzorgen
dat ze me missen
pfffffffff

dinsdag de neuroloog
ik kijk er bijna naar uit
(nooit gedacht dat over een dokter te zeggen)
maar gewoon
ik wil vooruit

en ik kan ni

en ik word daar zot van!

pfffffffffff, nog eens
blazen, tranen, ik ben er goed in momenteel

en rammen
letters rammen

mama zei dat ze wel op restaurant zouden gaan
als er mensen naar hier wilden komen
als reactie op mijn uitspraak dat ik dan naar huis ging
dat de vrienden dan daar maar langs moesten komen
want geef nu toe
het is toch niet hetzelfde
en haar alternatief was lief
maar ik wil het er niet mee doen

feestje volgende vrijdag...
schrijf het op je buik miss...
vergeet het
fuck de pliezpliezpliezzzz...

tranen
pffffffffffffffffff

boehoe

Van woehoewww naar boehoewww
Je vraagt je af
gezien je zo lang plat ligt
wat het zou geven

In principe maandag terug gaan werken
na vijf weken plat liggen
zolang je plat ligt gaat het
dat is al een evolutie
de toertjes in huis rond de keukentafel lukken ook

Vertrekkend richting kine
en denken: ik kan zeggen dat het goed gaat
maar dan ben je er bijna
nog vijftig meter
en kortsluiting
opnieuw
kortsluiting in de benen
en tegelijkertijd ook even in mijn hoofd.

Zucht
heel hard en diep
moedeloos word ik er even van

de pliezpliezpliezzzz voor dat feestje
zakt dan ook tot tegen de grond
samen met die moed

Straks herpak ik me wel weer
omdat het moet
maar nu
bweurk, bah, g*dver, miljaardemillekedju...

ZUCHT

tring tringggggggg

AAAAAAAAAAAAAAAARGHHHHHHHH
nee
ik kan er niet mee wachten
niet tot het einde van de post
hup
hands in the air en wave them like you just don't care
WOEHOEWWWWWWWWWWW

misschien had ik dat gisteren ook al moeten doen
maar toen voelde het niet zo
of toch niet helemaal
Gisteren belde hij ook
en gewoon, het was fijn en gezellig en gewoon
lang gesproken
over het feestje dat er aan zit te komen
(en ja, nog steeds pliezpliezpliezzzz)
en of ik hen kon helpen want ik lig toch plat dus kan genoeg opzoeken
bij hem was dat maar een woord
bij goeie vriend was dat fun maar die kon ni direct iets bedenken
'hij' dus wel
dus zocht ik, vannacht
naar allerlei attributen voor hun themaparty
tot na 3u
nuttig als je niet kan slapen - toch
ik dacht nog een mijnwerker te zien boven komen
maar vergeet het
toen er na 3u nog geen exact uur kon gegeven worden
koos ik voor de slaap
die wederom kort was

En zakte ik door de dag, wederom, liggend
ik word origineel, niet waar
vijfde week

En dan denk je dat er zekerheden bestaan
kookles en hij zal wel bellen
maar 22u15 en geen telefoontje
dus ik denk
nope
dat komt er niet meer van

mijn gedachten zitten nog niet in de frigo
of zoem zoem zoem
daar gaat die gsm
'hey hey'
alleen van die twee woorden kan ik al glimlachen

en nee
we hebben het initeel niet over de kookles
wel over feit dat mijn maag niet in orde is
dat ik al in mijn bed steek
en dat ik me afvraag of het van de medicijnen is
hij: waaruit zijn die gemaakt
ik... uh: geen flauw idee
hij: mor allééééé, dat je je dat niet afvraagt
ik... ja, jij bent dan weer zo intelligent dat...
hij gaf me de kans niet uit te praten
'bibi zei ie en jij bent dan de domste zeker die niet weet wat daarin staat... yeah right'
ik lag dubbel - van het lachen wel te verstaan -
we grinnikten er nog wat verder over
dat hij dat gewoon altijd wil weten
en dat mensen maar al te vaak denken dat de wereld te moeilijk is om te begrijpen
maar dat dat écht zo niet is, vertelde hij
en ik lachte en lachte en zei: i like you! en hij lachte terug
en ik beloofde dat morgen voor hem op te zoeken
we lachten nog eens en hij ook en hij zei:
je lacht, dat is fijn

nog wat over de rug
- wat me ontroerde - maar ik was er te hard door gepakt en verrast
dat ik niet de kans had dat te zeggen
dat hij het er met zijn broer al over had gehad... (arts)
schoon toch, dat gaf mij een warm en verrassend gevoel...
(hij praat met zijn broer - die hij niet al te vaak ziet - over mij... (smile))
nog wat over mijn nachtelijk opzoekingswerk voor hun feestje
en dat ik iets 'vree cool' gevonden had
waarvan ik wist dat hij het de max zou vinden
ik bleek gelijk te hebben
en hij zei: 'damn, je kent me'
ik: 'een beetje toch ja'
hij: 'dat is een fijn gevoel'
hoppa: wederom WOEHOEWWWWW vanbinnen
(en smilen, amai ni)

over films en 'bin jip'
over het feit dat ik dacht dat weinigen die film zouden omschrijven en konden appreciëren zoals hij dat deed
over het feit dat hij dat er vervolgens uitflapte en ik lachte dat nét gedacht te hebben
over feit dat hij dat met 'lieve X' nooit had: gelijke filmgenres beminnen
over dat ik dat niet wist, wat haar filmsmaak was
'we moeten eens een filmavond houden wij', zei ie
en ik: ja, dat is een idee
'wanneer ben je daar nog eens alleen', zei ie
en ik: kweetni

over dat ik een nieuwe fiets voor hem geregeld had (de zijne is domweg gestolen)
over dat hij daar blij mee was
over dat hij dan nog eens tot bij mij zou komen met de tram
en we zo een excuus hadden om elkaar nog eens te zien
jaha, doe maar opnieuw: hier komt ie weer
woehoeeeeeeeeeeeeewwwwwwwwww en megasmile

over dat ik echt blij was hem gehoord te hebben
en dat dat volledig wederzijds was
dat we elkaar nog zouden horen
'zeker'

en nog vanalles er tussen

maar wat ik onthou
na die telefoon te hebben ingehaakt (hoe zeg je dat als je de hoorn niet meer 'inhaakt': 'afgeduwd'? en als er zelfs geen 'hoorn' meer is)
gewoon
die smile op mijn gezicht
dat warm gevoel
en die WOEHOEEEEEEEEEEEWWWWWWWWWWWW
en weer
nu ik het schrijf
dat schuddebuikend lachen
ja
ja
ja

dat het nog over de kookles ging, over zijn weekend, over de tentoonstelling van een vriendin die ik dus door dit letsel niet kon bezoeken, over de catalogus die hij kocht ook deels voor mij zodat ik dat toch kon zien... (sweet, sweet, sweet)... Over het boek 'de correcties' en de behoefte aan wit tussen het talrijke zwart van de letters, over hoe ik hem even taalkundig ontleedde maar hij had geen bezwaar... Over vanalles en nog wat dat ik vergeet... want ik ben en doe gewoon:

WOEHOEEEEEEWWWWWWW (en raak even de tel kwijt over het nummer: 7?)

@ kaajee

Wat dat is... Simpel:

Ergens heb ik het gezegd... een paar keer zelfs. Hij weet hoe ik me voel... Iets in hem houdt hem tegen... dat was duidelijk. Zoals gezegd: die balans is moeilijk te maken: blijven en niet weglopen, genieten van zonder vragen en toch zoooo close zijn...

Dus weet ik dat ik moet genieten van de 'echtheid' van de vriendschap - niet elke vriend belt je zomaar x aantal keren per week... Ook dat merk je eens je een paar weken uit roulatie bent: 'wie je 'echte' vrienden zijn'.

Maar het is dus niet nodig om hem elke keer te zeggen 'hoe graag ik hem heb'... dat komt too pushy over... En zo zit ik niet in elkaar. Ik ben enkel drummerig in mijn eigen hoofd maar zal dat nooit overbrengen op de ander, integendeel...

Al zal de eerlijkheid in mij hem volgende keer, als ik hem nog eens face to face zie (met die rug wordt dat moeilijk in 't kort) maar als ik hem zie dan bedank ik hem... Bedank ik hem voor het feit dat hij er is en was in deze momenten... Voor de telefoontjes, voor het bezoekje, de boeken, de series en dvd's... Voor de vriendschap en het voelbaar graag zien...

That's a promise!

En dank ook voor de oprechte antwoorden die ik hier ook altijd op mijn blog mag ontvangen, van u en van de anderen... Die doen deugd, die doen me lachen... Buiging dus (figuurlijk want letterlijk zou dat niet zo verstandig zijn). Hoewel ik hier zelden iemand in real life ontmoette ontstond ook hier een band doorheen de jaren... 'Graag zien' is erover maar met 'graag lezen' is er volgens mij niets verkeerd gezegd... x

Telefoon

In navolging van wat ik daarstraks al schreef...

Ik kreeg even bezoek
de mama van de baby die zondag wordt gedoopt
en ik die zei: ik haal de dienst niet en ik weet het niet voor daarna
ze snapte me, ze zei: al rijd je je bed naar dat feestje
maar kom toch gewoon...

we zien wel
andere verhalen daar, die er nu niet toe doen, die maken dat ik daar
allesbehalve zielig wil zijn...
Anderen daar die ernstigere verhalen hebben
niet om stoer te zijn
maar als het onevenwicht zichtbaar aanwezig is
dan wil je dat toch niet te expliciet tonen...

Ze snapt me en je zag dat ze het apprecieerde die gedachte.

Ik ging naar boven
gemiste oproepen
een van mijn bazen, om te horen hoe het met me was
hem teruggebeld
eerlijk geweest
zo
dat was er uit
he's sweet and i like him
warm gevoel gaf me dat...

tweede gemiste oproep
'hij...'
i called back
geen gehoor
ik sprak iets in, kort
'we horen elkaar nog wel'

en daarnet
telefoon
hij opnieuw
'dat hij in mijn buurt was'
en ik... nee... je bent niet in mijn buurt
want in tegenstelling tot de sms die ik je stuurde gisteren
ben ik bij mijn ouders
'ah', zei ie
dat is momenteel te ver.
i knew... maar hij leek tezelfdertijd zo dichtbij...

en daar kwam de krop in mijn keel
'hoe komt het', zei ie
en ik kropte even die kriebel weg
en zei 'het gaat niet zo goed met me vandaag'
'wat is er gebeurd', vroeg ie

en daar gingen mijn sluizen open
en proberen slikken
maar dat lukte niet
en het enige wat je dan kan zeggen is 'sorry'
(waarom excuseren mensen zich toch altijd voor verdriet)...
maar tegelijkertijd denk je even miniem:
'oh boy: i'm crying... this is so unattractive!'

hij was stil, liet me de ruimte
en toen ik weer wat adem had vertelde ik het hem
waarom het me vandaag niet af ging
en dat ik het tegen kine ook gezegd had
dat ik me schuldig voelde om 'lieve X'
(de vriendin die vorig jaar de strijd voor kanker verloor... 'zijn vriendin' ook)...
dat was pas afzien en dit...
ik hoorde hem tegensputteren...

ik huilde
maar hij was er
zei dat de kine gelijk had...
dat mijn pijn er een is om niet weg te steken
dat die zenuw niet verder geraakt mag worden

ik raakte stilaan opgedroogd
en rustig onder zijn woorden
we hadden het over zijn aankopen voor het feestje
en over het feit dat dat mijn grootste straf momenteel zou zijn
dat ze dat van me afpakken
maar dat het confronterend is dat plannen maken nu zo moeilijk is, zelfs onmogelijk

en hij zei
'ik duim'
en ik: ik ook... elke dag een beetje...

I like him... a lot...
maar dat vergat ik hem te zeggen
wegens een tweede lijn bij hem
en wegens toch nog een beetje stoer op zo'n momenten...

ontgoocheld

Niets gehoord
geen sms terug
maar daar wil ik het ook niet over hebben
een vriend had gelijk: 'je hebt gewoon teveel tijd momenteel'
en dan gaat het hoofd in een heel nauwe richting denken

Maar ergens is dat het niet wat me dwars zit
ik ben ontgoocheld
diep ontgoocheld

Vanmorgen stond ik op
het idee van: dit was een goede week sinds maandagmiddag
tevreden daarvan
denkend
ik ben op de goede weg

Met die glimlach vertrok ik ook vanmorgen
stapsgewijs richting kine
Halverwege wist iemand me te vertellen dat ik om moest lopen
want dat de weg versperd was en ik er echt niet door kon

ok
geen probleem
omdraaien en blokje rond

maar nog geen vijftig meter verder
was het daar weer
snokkkkkkkkk
in de benen
afknapper van de zenuwen
en leunen tegen het muurtje
en blazen
alsof ik zwanger was en moest bevallen
(niet dat ik weet hoe het voelt maar het leek even zo - een wee)
wee was mijn gevoel vooral
dat besef
door merg en been
schuifelend door de dorpskern hier
onderweg

en toch
alsof ik terug aan het begin sta
ontgoocheld
zéér ontgoocheld...

Tranen...
stiekem
maar toch
ze zijn er...

Onmacht ten aanzien van je eigen lijf...
zeer confronterend...

Ik relativeer het altijd bij de kine
wetende dat er zoveel mensen veel erger
en veel uitzichtlozer lijden
dan is dit peanuts
maar hij pakte me er vandaag over aan
dat ik pijn had en dat ook aan mijn omgeving toe moest geven
dat ieder zijn deel heeft
en dat je jezelf niet in de balans moet gooien en het wegsteken...

Hij had gelijk
dat wist ik
dus kwam ik thuis
en zei ik eerlijk
'het is weer om zeep'...
verslagen zat ik aan de keukentafel
tranen in de ogen maar ik liet ze niet rollen...

maar nu wel...
de pliezpliezzzzpliezzzzz-datum ligt veraf op deze manier
en ik 'wil' zo graag... vanalles... ik 'wil' zo graag...

de baas die belde en vroeg hoe het met me was
en ik was eerlijk
omdat het moet
omdat het geen zin heeft stoer te zijn in deze...
de zenuwen in de benen maaien die stoerheid weg
in één seconde

van hoopvol
naar ontgoocheld...

zucht!

keukenpraatjes

Je zit aan de keukentafel
eet wat
met de ouders
doodnormale Vlaamse gesprekken
over de K3 show met het kleine nichtje vorige week
en mijn moeder die zei: 'ik ga dat blijven doen'
'ah ja, want als er bij ons geen kleinkinderen komen'...

en ze keek naar me
ik - miss abnormalia in hoogsteigen persoon - gaf geen kik
maar ik zag aan haar ogen wat er ging komen...
of misschien gaat dat bij u toch de betere richting uit dan bij uw zus, zei ze

ik schudde alleen maar het hoofd
lachte en zei: 'gij zijt niet te doen'
'jaja', zei ze... 'ge moet wat meer doen dan praten over hoe je stoofvlees moet maken'
'ge moet als hij het echt is initiatief nemen'
- Of hoe ik gewoon verteld had vanmiddag dat ze stoofvlees gemaakt hadden in de kookles en hoe mijn moeder daar andere kookpunten in las -


Ik... die nooit iets zeg over wat er in mijn bovenkamer omgaat...
beduveld... door mijn eigen moeder...
'Gij zijt écht ni te doen gij', zei ik
'Tutut', zei ze

en ik lachte... Vertelde haar over het feit dat ze (beste en goeie vriend) het idee hadden om zondag met me te brunchen. Maar dat paste niet in haar kraam... En ik wist al dat ze dat ging zeggen... 'Onderweg zijn en iets tegenkomen als je op ziekenverlof bent... dakanni é'...

Ik zweeg... ik wist al dat dit er ging aankomen... Thuis wonen voor even heeft ook zijn nadelen.

Maar ik ging naar boven, denkend aan wat ze ervoor gezegd had en heb enkele minuten hardop zitten lachen.

Morgen ben ik heel even thuis, zaterdag ook, even, in mijn huis... De kans is onbestaande dat zijn agenda morgenavond niet ingevuld is maar ik smste met de vraag of hij morgenavond iets te doen had...

En neen... niet om moeders woorden in de praktijk om te zetten... U als trouwe lezer weet dat alles al gezegd is...

En nu is het wachten...

over doodgewone dingen

That's the way
aha aha
i like it!

(zie de glimlach op mijn gezicht)

Vanavond ging de telefoon
hij gaat wel vaker
maar hij ging en ik wist wie...
'jeuj'

Ik kroop naar boven
naar mijn kamer
om te glimlachen
te babbelen
te luisteren
mee te denken

over stoofvlees maken in de kookles
over ik die daar niet was en zij die er achter vroegen
over de brunch van zondag en dat dat bij hem zal doorgaan
over het feit dat alleen goeie vriend en zijn lief daar zullen zijn
(ik voel weer het dubbeldate gevoel maar uiteraard daar ging het niet over)
over het uitlichten van enkele muren voor hun feestje
over gloeilampen die ze niet meer maken en dat dat in dit geval tegenviel

over doodgewone dingen dus
die mij deden glimlachen
heel veel minuten achter elkaar

en
ja
u bent er weer klaar voor
ik mag het hopen
buurmannen of niet
let the world shine a little bit:

so here we go
1,2,3,4,5,6:
WOEHOEWWWWWWWW

'ni te doen??? Moi???'

Als meneer Kaajee denkt dat ik 'niet te doen ben'
dan wordt het alleen maar erger
want
u bent gewaarschuwd
ik
eis
!!!
dat u meedoet bij deze

here we go
1,2,3,4,5
put your hands in the air
to wave some more:

WOEHOEWWWWWWWW

Jawél
n°5 is een feit!

21u30 telefoon
hij weer aan de lijn
dat hij met goede vriend op café zat
voor hun feestje te regelen en zo
en dat ze goeie schuimwijn wilden voor hun feestje

ik: euh, en dan bellen jullie naar mij???

hij: uhu en gelach alom daar

ik: euh...
hij: nee, we hebben het idee om dat voor te proeven
met een paar mensen
en we willen u daar graag bij.

euh... wanneer?
zondag, zei ie.
Mét een brunch dan zei ie...

Damn
ik stond hier weer te smilen...

Come on everybody!!!
1,2,3,4,5:

(iedereen moet meedoen! Je kent het: handen in de lucht, vingers wijd open gesperd en shout shout let it all out: )

WOEHOEWWWWWWWWWWWWW

woehoewwwww

Een hele kleine
maar toch
gewoon

WOEHOEWWWWWW

ik zag een icoontje op mijn gsm
een telefoontje
he called
i called back

'om te horen hoe het met je gaat'
Goed, zei ik (en ik meende het ook)
'je klinkt goed' zei ie

WOEHOEWWWWWWWWWW (n°4)

ik ik ik ik ik, ik ik ik ik ik ben een bitteke zot

de titel geeft het toe
zonder schroom
ik ik ik ik ik (zoek een zeker ritme en zing mee)
ik ik ik ik ik (ja!)
ben een 'bitteke' zot!

iets voor 2 in de nacht
en ik ben volop bezig
aan een dossier van het werk
dat ze hier binnen hebben gesmeten
omdat ze er zelf niet aan uitraakten

Dossier nr 1 werd ergens na middernacht al afgewerkt
Nu dus nummer 2

ik ik ik ik ik (zoek opnieuw dat ritme en zing mee)

ik ik ik ik ik (ja!)

ben een 'bitteke' zot!

Maar toch

het is beter

dan wakker liggen

en denken aan 'hem'

die niet wakker ligt van mij

(ook ik kan daar heel nuchter in zijn)

Vannacht lag ik weer wakker

woelen als een rat

(en ik haat ratten)

en ni maar dan ook écht ni

kunnen slapen

drie weken tussen vier muren maken je zot!

Het is zot

ziekenverlof hebben en intens werken

maar ik laat mensen niet graag in de steek

en dat gevoel heb ik toch wel met dat plat liggen

Vandaag lag ik ook nog eens plat op tafel

Oei oei oei

zei de acupuncturiste

(alternatieve therapie wordt dan gegrepen als de rest

niet echt schijnt te helpen)

ola ola

ik zie het al

hier hier en hier zei ze

Ze is niet de vrouw van veel woorden maar als ze iets zegt...

zat ze er knal op

'uhu', kreunde ik...

Maf dacht ik wel

(misschien is die ook een 'bitteke' zot)

dat die zonder dat ik iets wijs

gewoon aan mijn rug kan 'zien'

waar gewone dokters een scan voor nodig hebben

Tsjakkaaaa

naald hier en daar en ginder erin

- dit keer deed het geen pijn - 

en liggen, blijven liggen

Een veertigtal minuten later

werd ik verlost

en ik moet héél eerlijk

en even wantrouwig als menig lezer

toch toegeven

dat ik al de hele middag minder pijn heb

dan gisteren en vanmorgen...

Voor de rest

gaf ze me stipjes

ja

zo

gewoon

punt punt punt

hier daar ginder

en stickjes

moxastickjes

(nee geen mocca-ijsje!)

om die punten 'op te warmen'

twee keer per dag...

Logeren bij de ouders

is dus nodig

alleen al

omdat ik niet aan mijn rug kan 

Hilarische toestanden hier vanavond

toen mijn moeder die stick boven die puntjes hield

en ik 'stop' riep elke keer het me te warm werd

a ja want zo moet dat had de madam gezegd

maar mijn knie ook uit reflex naar boven kwam

en mijn moeder dan heel hard schrok en riep

Hilarisch

mijn zus had er de slappe lach bij

ik had er een brandwonde in de knieholte bij

het resultaat:

mijn zus moest verder doen 

en mijn moeder kon chillen

2 u bijna

en ik moet nog iets opzoeken om dat dossier te vervolmaken

maar ik lig plat

en blijf dat toch effe doen

tot morgen

maar we weten het

ik ik ik ik ik (opnieuw)

ik ik ik ik ik (ja!)

ben een 'bitteke' zot!

Een uurtje...

Een uurtje was ik op vandaag.
Gewoon, aan een stuk.
Meestal beperkt dat zich tot korte momenten.
Maar nu een uurtje
wat bezig
in de keuken en zo.

Voor de rest zo keurig gelegen
voor de rest een respons van hem
Ramsey Nasr - we love!
Nog een mailtje in verband met de uitnodiging voor het feestje...
En ik hoop dat ze me dat niet af nemen
alles
maar niet die avond
Al maanden kijk ik er naar uit
ik koos voor een vakantie erna
ik zei zelfs 'nee' tegen een vakantie
want ja... dat feestje...
Dat feestje missen...
niet dat feestje...
Nog drie weken...
Als ik kon smeken: pliezpliezpliezzzzzz!

Een uurtje
en zo lang ik bezig was
alles ok
ja dacht ik
het is inderdaad de tweede goeie dag op rij

Maar nu
zoveel uren later
en zoveel uren ook voorbij
weet ik
dat ik wankel ben
dat die rug niet mee wil met mijn hoofd

En dat dat uurtje
me de rest van de dag
heeft doen beseffen
- dat het verstandig was mijn reis te annuleren
- dat gaan werken duidelijk niet tot de mogelijkheden behoort
- dat ik er bijlange nog niet ben
- dat het verdomme écht zéér doet

Maar pliezpliezpliezzzzzz
dat feestje...
dat gegarandeerde woehoewwwwww-feestje...
pliezpliezpliezzzzzzzzzzzzz!

Boehoeeew

Ik hoorde vandaag
dat als ik deze week niet beslis
over mijn reis
normaal gezien eind deze maand
dat ik dan geen volledig bedrag terug krijg

100% of 50%
een te groot financieel verschil
en vooral
geen zekerheden
niet in verband met die rug

Zucht
Baalt
roept hard 'boehoewww'

Langer wachten
heeft dus geen zin
en kost me mogelijk alleen maar centen
véél centen...

Geen Syrië
Geen Jordanië

en ik baal
als een stekker!

BOEHOEWWW!!!

just an ordinary day

De derde week plat liggen was de moeilijkste. Ondanks dat ze nog niet helemaal gepasseerd is weet ik het nu al. Het einde van de derde week zorgt terug voor een beetje rust in mijn hoofd en dat voelt aan als een zekere opluchting. De vier muren moesten uiteraard eens op me afkomen.

Woensdagavond belde hij. Alles liep daar fout: fiets gestolen, auto kapot,... niet echt het leukste moment. De wet van Murphy zorgde voor bijkomende complicaties: een marktdag voor de garage de dag erna zodat hij daar niet kon parkeren, miss die in actie schoot om een andere garage te zoeken via internet en hem daarnaartoe leidde... Even later telefoon: 'hier is helemaal geen garage...'. Je voelde de moed in zijn schoenen en ik voelde mijn machteloosheid gezien je vanuit een bed allesbehalve kan doen wat je zou willen: in je auto springen en ter hulp snellen. Terug naar huis en morgen een nieuwe dag met een nieuwe poging voor de auto dus. Het was een lang telefoongesprek, het was een lange hulplijn en tegelijkertijd landde ik daar weer, op mijn twee voeten. Hoe het komt, ik kan het niet precies duiden maar ik 'woehoewde' niet erna... ik landde.

De dag erna kreeg ik een mail met de vraag of ik mijn gedacht eens wou zeggen over het ontwerp van de uitnodiging van het feestje - waar ik hoop te geraken als mijn rug het toelaat.

Later die dag een sms van mij met de vraag of de auto in orde was geraakt. Dit keer wel direct een antwoord. Hij was terug helemaal zen, alle problemen terug van de baan. Hij naar Brussel voor een optreden en ik in mijn bed... De livestream van de AB-tv is toch niet hetzelfde en dus koos ik rond 1u30 vannacht voor de slaap die eindelijk kwam.

Ergens rond de middag vandaag werd ik wakker gebeld (jawel!) door mijn baas. Ik vertelde dat uiteraard niet en hoopte dat mijn slaap niet te horen was. Later gewoon even die mail checken...

En 'woehoewwwwwwww'...
Gelachen, van de ene kant van de kamer naar de andere...
'woehoewwwwwww' again
want toen hij vannacht is thuis gekomen heeft hij naar mij (naar mij alleen) een mailtje gestuurd met een link naar één van de beste DJ's ter wereld die hij in Brussel had mogen horen. Vannacht... Ergens tussen 3 en 4...

'WOEHOEWWWWWW!' (nummer 3)