Voorgrond

De kogel is door de kerk


Of zo voelt het toch

De knop moet om

En door het gesprek van zaterdag

Is er toch iets in me

Dat zegt: vooruit miss, vooruit

Stilstaan heeft geen zin

En als ik maar sterk genoeg ben

Dan moet me dat

Alleen

Lukken



Geconfronteerd worden met je eigen ik

Doet alles ook in vraag stellen

En zorgt ervoor

Dat je jezelf

Eens onder de loep neemt



Ik trok er de nodige conclusies uit

En wens me

Vanaf deze week

Beetje bij beetje

Op de voorgrond te plaatsen

‘mijn voorgrond’



Ik ben een achtergrondzangeres

Een spring in t veld

Voor jan en alleman

Geen problemen mee

Ik doe dat gewoon graag

Ik speel de protagonist wel op andere gebieden

Maar door altijd in de bres te springen

En iedereen een hand uit te steken

Verlies ik mezelf wel eens uit het oog



Dus koos ik richting

Ga ik binnenkort met de rugzak

Trekken

Door Syrië en Jordanië

‘Mijn’ stukje ‘weg van hier’

En wederom ‘dichter naar mezelf’

Blij blij blij

Dat ik er eindelijk uit ben

Blij blij blij

Met die keuze van mij



Dus koos ik richting

Maakte een afspraak

Met acupuncturist

Om die balans in mezelf

In evenwicht te brengen

Deze week nog

Laat ze maar steken



Dus koos ik richting

Ga ik terug voor gestructureerd

En gezond eten

Omdat ik dat de afgelopen maanden

Verwaarloosd heb



Dus kies ik richting

En ga ik binnenkort weer sporten

Al zal dat enige organisatie vergen

In mijn overvolle agenda



Er zal nog wel plaats zijn

In die drukke agenda

Voor anderen

Maar in eerste instantie

Vul ik die agenda voor mezelf



In plaats van neer te zitten

En spijt te creëren in die vier kamers van mijn hart

Wandel ik in een gestaag tempo

Voet per voet

Vooruit

Op ‘mijn podium’

‘This is my stage’

zaterdagavond

Gezeten naast elkaar
met een glas goede wijn
de dag overlopend
zijn dag
waarvan ik wist dat die niet gemakkelijk was geweest

ik had hem gevoeld
gewoon, omdat ik wist
dat het niet gemakkelijk ging zijn

hij was stil soms
en er gewoon te zijn voor hem
in dat moment
was voldoende

we praatten
gaandeweg kreeg de dag
ook woorden
en ik luisterde
en raakte hem even aan
om te zeggen:
'x'

we blijven het ook benoemen
en dus gaf ik eerlijk toe
dat het moeilijk was
'dit'
en dat 'dit' volgens mij niet kan blijven duren
de intensiteit ervan
de dunne koord
ik zoek mijn balans maar ik weet niet
naar waar die overhellen zal

minder
volgens mij
minder

genoeg vragen, genoeg gesprek
gewoon, heel eerlijk en open
dat dit nodig is en moet blijven gebeuren
dat ik op tijd moet zeggen
dat dingen die hij doet
voor mij teveel los maken

ik zeg dat ik op reis moet
en dat dat ook zeker gaat gebeuren
ergens eind oktober
gewoon
omdat ik voel dat ik afstand nodig heb
hij begrijpt

we weten dat we op een dunne koord zitten
we weten dat wat hier is
weinigen gegeven is
we weten ook dat zijn gevoel er is
en ook weer niet
en we weten dat wat er is zeer intiem is

hij weet het
ik weet het
hij worstelt ook met die zeer dunne lijn
die hunkering naar lichamelijkheid
en de moeilijkste weg die we kiezen
omdat dat de oplossing niet zou zijn
maar het begin van het einde
als is het einde misschien nodig

maar we zijn er niet klaar voor
om elkaar te lossen
of zo denken we toch
we weten niet hoe
want afscheid hier
zorgt op zulke momenten
voor ongemakkelijke situaties
wanneer de vriendenkring samen komt

en waarom ook opgeven
wat je zo goed doet...

hij is er ook niet uit

en toch ook weer wel zei ik hem

maar niets is zo zuiver als het lijkt 

al wil ik niet vervallen in hoop

ik weet het zei ik
ik ben ook zeer nuchter in dit alles
ik zweef niet
noch geven momenten me ooit vleugels
ik 'weet' het
nu moet ik wat ik 'weet' ook nog 'voelen'...

En ik weet niet
of dat ooit gaat lukken
als we zo dicht bij elkaar staan
als de spanning voor beiden elke keer voelbaar is
en je op zo'n level zit
dat weinigen daarmee kunnen interfereren

'ik weet het niet', zei ik, blijft op de voorgrond
ik weet het uiteraard wel, dat dit niet kan, maar ik weet niet 'hoe'

hij ging een filmpje zien en eentje smoren
of hoe mijn geschiedenis
zich keer op keer herhaalt

'verder' moet ik
'verder'
en loskomen van
het benoemen helpt daar wel in
met open hart en open gevoel rijd ik naar huis
blij ook dat het telkens bespreekbaar kan zijn
al heb ik elk uur van de nacht gezien
en is er iets in mij
dat blijkbaar niet zo 'open' staat

Bestaat er een tussenpositie
tussen vriendschap en relatie
of is dat een niemandsland
waar niemand stranden kan...

we vroegen het ons zelf af...

telefoon

Hij belde zonet
van in de wagen
Het voelde zo goed
zo schoon
na een zware dag voor hem

Belde hij mij
praatte hij wat
en luisterde ik

We zien elkaar sebiet

Ik had hem zo willen knuffelen
maar dat kan niet door de telefoon

Damn
ik heb hem graag...

Evoluties

Ik belde zonet met ‘beste vriend’ om hem en zijn vriendin een goeie reis te wensen. Morgen vertrekt hij, voor drie weken naar een ander continent. De reiziger in mij is stikjaloers. Ooit leerde ik hem op een ander continent beter kennen. Niets liet toen uitschijnen dat we zoveel jaren later elkaar zo vaak horen, zien en in een gezamenlijke vriendenkring terecht zijn gekomen. Zijn verdienste, dat moet ik wel toegeven. Ik zei hem: ‘als je iemand nodig hebt om jullie op te halen bij het thuiskomen, geef me een sein en ik sta op Zaventem’...

De reiziger in mij wroet een beetje in het rond en heeft het moeilijk met ieder vertrek rond me dat verder gaat dan Europa. Wetende dat ik nog steeds niets beslist heb en dat ik elke dag meer en meer voel dat ik terug op zoek moet naar verre oorden om een stukje rust te vinden, een stukje meer tot mezelf te komen en vooral: afstand te creëren van wat er in het ‘hier en nu’ aan het gebeuren is.

Ik noem hem hier altijd ‘beste vriend’ maar ik weet dat die term aan het vervagen is. Twee zondagen geleden gaf ik dat ook aan ‘hem’ toe… Dat ‘hij’ en ‘beste vriend’ aan het vervagen waren in mijn ‘definities’… Niet dat het ‘beste vriend’ minder maakte… het maakt ‘hem’ alleen maar meer. Kan u nog volgen?

Of hoe interne relaties met vrienden onderling ook evolueren.

De diepgang die ik met ‘hem’ heb en aan het beleven ben… Het vertrouwen, de gesprekken en de grens van het fysiek dichter bij elkaar zijn zonder dat er écht iets gebeurt… Het maakt dat ‘hij’ mijn ‘beste’ vriend aan het worden is en dat ‘beste vriend’ zoiets als ‘hele goeie’ vriend wordt… Al neemt hij me dat niet kwalijk, dat weet ik wel zeker. Het feit dat ‘hij’ en ‘hele goeie vriend’ dan weer hele goeie vrienden zijn met elkaar maakt het allemaal niet makkelijker.

Er wordt dan ook gezwegen in de drie richtingen… Al kwam er wel een vraag van ‘hele goeie vriend’ aan ‘hem’, twee zondagen geleden. Blind zijn is ‘hele goeie vrienden’ niet gegeven. Maar ‘hij’ – of moet ik nu zeggen ‘beste vriend’ – heeft gesproken over een hele ‘hechte’ vriendschap en bij alle andere vragen is hij er, volgens eigen zeggen, ‘netjes rond gefietst’…

Verder zwijgen we erover… in alle talen.

Zo is het ook weer enkele dagen stil, buiten die mail van maandag van hem… Al zal dat niet zo blijven gezien er morgen weer een afspraak op het programma staat en concrete afspraken daarover nog gemaakt moeten worden.

Ik blokkeer alle vragen in mijn hoofd. Ik geef ze geen kans van bestaan. Voorlopig, nu, lukt dat nog… Al gaf ik vandaag aan mezelf toe dat dit gevoel, dit o zo schoon gevoel, op lange termijn niet kan blijven duren. Ook dat zal moeten evolueren… Alleen weet ik nog niet in welke richting…

Een mens mag niet teveel willen in dit leven… Tijd en ruimte bepalen soms de dingen voor je… Of toch bij mij. Dingen zelf doen gebeuren ligt niet echt in mijn karakter… Dus balanceer ik, tussen droom en werkelijkheid zonder te gaan zweven en met de dromen in een doosje waar ik zelf het deksel niet van durf op te lichten. Praten met jezelf helpt… Intern 'nee' zeggen helpt ook om dat doosje toe te houden... Ik heb alles op een rijtje.

En dus snap ik niet waarom daarstraks mijn huis vol rook hing en het eten in de oven compléét zwart zag…

Balans

Ik zoek hier woorden die ik niet vinden kan. Ik zoek een uitleg die ik amper onder woorden brengen kan. Ik zoek balans. Balans om mijn hoofd de nodige “openheid” te gunnen en tegelijkertijd ook de nodige “afronding” te gunnen. Sommige dagen lukt dat wonderwel. Andere dagen voel je een kleine wrijving in je hoofd en weet je dat de balans om kan slaan.


Loslaten en aanwezig blijven is een moeilijke situatie. En aan de hemelpoort is men vergeten een handleiding uit te typen die men me zou kunnen bezorgen.

Genieten met grote G is een kunst. Vrijdag slaagde ik daarin. Zondag, gezeten bij een nieuwe muzikale zomerlading, ondanks de regen, deed ik dat opnieuw. Gezelschap (ook met grote G) maakt je dat soms gewoon mogelijk.

Nieuwe voorstellen worden gedaan, nieuwe plannen worden gesmeed. Agenda’s raken gezamenlijk gevuld en soms kijk ik naar een toekomstige week waarin drie afspraken reeds gepland staan…Niet nadenken en gewoon ondergaan is één zaak… Mijn hoofd is er een ander. Wanneer moet je ‘stop’ zeggen en terugkeren naar jezelf en leuke dingen laten passeren, nét omdat het niet ‘verstandig’ lijkt…

Iets in zijn gevoel houdt hem tegen… Waarom houdt mijn gevoel zich dan niet tegen?

een vrijdagavond

Na zondag was er vrijdag... De stilte sinds maandagavond werd geruild voor een sms op vrijdagmiddag die tegelijk van hem naar mij ging en omgekeerd... How freaky can it be? Afspraak vanavond dus om een hapje te eten voor de voorstelling.

Een cava, een lekkere maaltijd buiten en gewoon... dat vertrouwde gevoel dat door het gesprek van zondag langs geen kanten veranderd bleek... Integendeel zelfs... 'dichter'.

In de rij met de massa schuifelen we verder richting ingang. We genieten met twee van de voorstelling. Met twee. Wederom schuifelen we weer naar buiten en als rebelse tieners kruipen we over de draad gezien het daar makkelijker lopen is... Even snel worden we terug geroepen en moeten we terug. We lachen. We bereiken de bar, zien dat en denken... Oh no. Honderden mensen tegelijk die drinken proberen te krijgen... No way dat we daar gaan tussen staan. Dus stappen we... Met mijn hakken van 11 cm is dat de ideale manier uiteraard. Stappen... Op zoek naar een nachtwinkel die in de kortste omgeving niet te bespeuren is. Al hebben we geen zin in een café of een tafel voor twee. We willen lucht, we willen water en we willen ruimte.

De koelkast wordt opengetrokken, fles Freixenet eruit en 'hebt u bekertjes'. Een blauw plastiek zakje, een fles en twee bekertjes wordt ons gezelschap voor vanavond. Dàt en de rivier. Al bereiken we die enkel terug dankzij mijn oriëntatie en dankzij het feit dat ik mijn schoenen uittrok en op ouderwetse blote voeten de stad door trok. 'Opletten zei ie, hier ligt glas'. Ik: 'ach, we hebben allemaal ooit in de jeugdbeweging gezeten'. Hij: 'ik ga toch extra mee uitkijken voor je'... 'Doe maar zei ik en anders draag je me wel naar huis'... Glimlachen, stappen, wandelen... En de oever bereiken waar niemand te bespeuren is buiten een hoop geparkeerde auto's.

De fles gaat open, de bekers worden gevuld en het gesprek is die avond nog niet gestopt. Af en toe vindt het daar de ruimte om dat wel te doen, toch niet voor lang. De tenen wriemelen over de rand en het lichaam ligt op haar zij... hij die met zijn hoofd even in mijn nek gaat liggen en wij die zoeken naar die vallende ster.

Later zakken onze lijven. Liggend op de oever, plat op mijn rug, met mijn ogen toe. Hij die zich nestelde met zijn hoofd op mijn buik... Praten, lachen, zijn hoofd dat mee beweegt... warmte daar, hij bevestigt het en de rest van mijn lichaam koelt langzaamaan af... Waarom moest ik nu toch dat kortste kleedje aandoen?

Gewoon genieten, in alle rust... Vragen blokkeren in je hoofd en ze geen reden geven van bestaan... gewoon genieten. Recht komen door lawaai van een niet zo perfect startende auto... Schoenen terug aan en hij die bang is dat ik in het water ga terechtkomen dus hij houdt me tegen. Over de kasseien met elf centimeter hakken doet me 'oe' en 'aa' roepen en hij biedt spontaan zijn arm aan... 'om de druk te verlichten'... We lachen... we komen terug op vlakke grond en we stappen. Niet voor lang. Ik hou halt, gooi die schoenen in mijn handtas en we stappen en stappen en stappen... Schoon.

Weer komt het afscheid... weer die knuffels... die blik in de ogen en nog een korte knuffel... This was fun... again... "Er komen nog veel van die avonden... ik heb nog veel verhalen", zei ik... Hij keek en zei: 'die geraken ooit wel eens op'. Ik lachte en zei: 'boek de komende tien jaar al maar'... 'Straffe uitspraak', zei ie, 'maar laten we beginnen met te zeggen dat ik je voor zondag zal bellen'... 'Is goed', zei ik en ik stapte met blote voeten in mijn auto...

Nieuwe morgen

En er is een nieuwe morgen…


Zondag was vol gevoel en ontroering en de mails van maandag deden me plooien. Dinsdag en woensdag heb ik me door de dagen gesleept en direct na het werk won het bed om me te rusten te leggen. Ouders die tijdens de middag zeiden: je ziet dat je echt niet goed bent... Een baas die zei dat ik me moest verzorgen... Ze moesten eens weten dacht ik... Mijn bed dus, na het werk... Tot gisterenavond de telefoon ging. Beste vriend om te vragen of ik mee iets ging drinken.

Euh… ik voel me niet zo lekker, ik steek al in mijn bed (het was 20u40 en ik lag er al twee uur in)…

Oei, zei ie… Gewoon iets drinken en ik beloof je niet uit te vragen…

Ik glimlachte want ondanks het feit dat er tegen hem niets verteld is, weet hij het… Zoveel is duidelijk… Of hoe goeie vrienden ook kunnen lezen zonder verhalen te krijgen.

Geef me vijf minuten zei ik hem, geef me even tijd en ik laat wel weten of ik het zie zitten.

De vijf minuten werden er tien. Tien om mezelf een sjot onder mijn kont te geven en op te staan… Laat die griep maar voor wat het is dacht ik, gewoon buiten.

Hij deed wat ie beloofde: geen rechtstreekse vragen. Al zei ie wel: ‘Griep griep of ni echt griep’… En ik glimlachte naar hem… nee, ni echt griep griep…

Ik dronk mijn Duvel, hij zijn La Chouffe. Ik at voor het eerst in drie dagen een croque uit het vuistje en hij at blokjes slechte kaas.

Nadien wandelden we nog wat, blokje rond, gewoon, even alles eruit stappen.

Slaapwel he, zei ie en pakte me stevig vast.

En vandaag is er een nieuwe morgen. Genoeg getreurd, nu komt de strijdlust zacht weer op gang en begin ik de honger te voelen. De verkoudheid etc is nog niet verdwenen en mijn stem klinkt nog steeds een paar octaven lager maar ik ben er weer, of alleszins toch al een beetje…

Vergeten...

Ik was het vergeten... vergeten hoe pijn dit kon doen... Hoe messen door je ziel snijden en hoe tranen rollen en niet meer tegen te houden zijn... ik was het vergeten... en dat valt haast niet te begrijpen, dat je dit gevoel kan vergeten...

Beelden flitsen in alle richtingen... het gevoel steekt weer helemaal vast onder de ribben, in de kooi van mijn lichaam. Mijn ogen zijn dik... een lichaam dat praat... keelpijn en een verkoudheid en pijn in de rechterzij... Of hoe het er allemaal uit moet...

Ontroering van graag zien, van gemis en van afscheid dat je ooit moest nemen van mensen... Ontroering en vragen waar dit uitkomen zal... Deze wordt moeilijk...

Sterrenstof

Een meteorietenregen
dat was het vannacht
vol schone sterren
dwalend in mijn bestaan

Woorden, heel oprecht
en duidelijkheid
welomlijnd
met melkwegstelsels vol gevoel

Zo dichtbij zijn
er bijna knal op
meer nét niet genoeg

En ik slik
kleine sterren
en ik straal
en hij ook
en wij samen ergens ook

Alleen niet
in hetzelfde zonnestelsel
Al blijven we samen in die branding staan
De toorts der ontluikende liefde in de hand
wetende dat de zomer nooit komen zal
maar dat de lente eens zo mooi is om in te blijven hangen

Brievenbus

Sinds gisterenavond
is mijn haar korter
(schuin, asymmetrisch en ik lijk nu op Victoria Beckham zei men me)
mijn wenkbrauwen kleiner (een geluk dat ik 's avonds niet weg moest... Ik heb dan altijd precies 'toek' gehad)

een boete rijker (ik had gekeken maar geen automaten noch verkeersborden die 'betalend parkeren' weergaven - 23 euro dankuwel)

en eens thuis
keek ik in mijn brievenbus
daar lag boete nummer twee (afgelopen weekend getakeld - ook dat hadden we ni gezien - 120 euro dankuwel - maar de vrienden zijn zo lief om dat mee te betalen dus te delen door drie - nog 40 euro teveel dankuwel)

én
een onderbroek (ja, dankuwel)
maar dat mysterie
hou ik voor mezelf

al heb ik er smakelijk om gelachen

Een miss abnormalia maakt wat mee, ik zeg het u!

Dit weekend

Ik had hier iets getypt


Maar het klonk nogal stom

Wat ik gewoon wou zeggen

Onder het motto

‘niet nadenken, gewoon doen’

Regelde ik 2 tickets voor Dranouter dit weekend

En zei ik tegen hem: ik heb twee tickets en jij mag mee.

En hij zei "joepie! En: dank u!"

Deus… here we come!

er zijn zo van die avonden
waarvan je nadien denkt
waarom had ik toch al die vragen
die zenuwen
ze vervielen
smolten
als sneeuw voor de zon
gewoon samen
aan tafel
in de zetel
onder de dampkap
naast elkaar op een stoel
neigend naar links
oor te luister
glimlachen
terug recht
kijkend
genietend
stromend met de menigte naar buiten
en gewoon
wetend
drinkend
nippend
zwijgend
pratend
lachend
en elkaar vertrouwend

dit was zo'n avond
en hij was mega-fijn
yeah!

En ik adem

En ik adem


Ik hing aan de telefoon

Tegelijkertijd ging mijn GSM

Ik grabbelde in mijn handtas

Met de wetenschap dat ‘hij’ het was

Het scherm bevestigde dit

‘Ik wist dat jij het zou zijn’, begon ik

Hij lachte: ‘ah ja, hoe?’

‘Noem het vrouwelijke intuïtie’

Hij herhaalde en lachte weer

En vervolgens werd er afgesproken voor vanavond

19u even samen iets eten

En nadien de voorstelling

En ik adem

Sinds gisterenavond ben ik weer rustig

Blikveld weer open

En kijk ik van aan de zijlijn

En ik adem

Maar voel mijn hart ook wel in mijn keel

Zijlijn, zijlijn, zijlijn

En tijd, tijd, tijd

En rust… 1, 2, 3…. Rust…

En ik lach

Mezelf uit

Met dat te zeggen

Ik ben een kip


Maar dat wist u al

Weg van de zijlijn

Maandagmorgen en het doet pijn

Pijn wakker te worden

Het was een zware nacht

Slapen

En ook weer niet

Ergens tegen de oppervlakte

Met een hoofd dat niet stopte met voelen

Waar ben ik mee bezig

Waar hang ik me aan vast?

Ik die zei dat ik niet langs de zijlijn zou gaan staan

Merk

Dat ik

Mezelf daar heb geparkeerd

Omdat een hart niet zomaar stopt met voelen

Omdat ik geen overtuigende ‘nee’ kreeg

Maar misschien

Zit een mens zo in elkaar

Dat wanneer hij de ander graag heeft

Een mens niet voluit ‘nee’ kan zeggen…

Misschien moet ik me vooral focussen

Op het feit

Dat het ‘geen volle ja’ is bij hem vanbinnen

Moeilijk

Moeilijk

En ja, nog eens

Moeilijk

Dinsdag zien we elkaar voor het eerst sinds dat ik het zei terug

Enkel wij twee

Theater

Al de vorige keren waren er altijd anderen bij

En ik denk

Dat ik gewoon ga zwijgen

Ik heb genoeg gezegd

Hoe weet je dat vechten zin heeft

En wanneer moet je eigenlijk gewoon je rug draaien

En ophouden

…

Heeft vechten eigenlijk ooit wel zin

Want ik heb het gevoel dat zoiets aanvoelt als forceren

En ik ben geen forceerder

En hoe loop je weg

Van iemand

Die je gewoon graag hebt

Ik wou dat het al woensdag was

De dinsdag voorbij

Ik ga geen initiatief nemen naar die dinsdag toe

De kaarten zijn er

Het uur is gekend

Het is hij meestal die mailtjes stuurt

Om te eten van te voren of zoiets

Maar ik wil gewoon

Die dinsdag ondergaan

En vooral

Dat ie voorbij is

Omdat ik denk

Dat die dinsdag

Dingen duidelijk moet maken

En mezelf

Vooruit moet krijgen

Weg van hem

Ik vermoed het

Vanmorgen voelt het zo aan

‘waar ben je mee bezig’

Moet veranderen

Zijlijnen zijn een hatelijke positie

Die zomer van 2006

Ik passeerde het station vandaag en ik realiseerde me de scène van vier jaar geleden... Vier jaar geleden stond ik die zondagnamiddag hier... hem op te wachten. Die zaterdagavond voor die zondag sliep ik voor het eerst in 'mijn huis' en na alle verhalen daarover was de eerste dag in 'mijn huis' een ideaal moment om hem ook 'welkom' te heten...

Dus wachtte ik hem op, bij de trein...

Die eerste morgen hier was een raar gevoel. Een huis dat helemaal op orde stond en de zon die door de ramen scheen waar toen nog geen overgordijnen aanhingen maakte me wakker... 'Mijn huis', 'mijn ochtendzon,...

'Goeiemorgen', zei die zon toen en ik lachte. Ik lachte naar de zon en naar die dag...

Een dag waarin mijn leven toch wel aanzienlijk veranderd is. Een lach die me warmte bracht na een lange, lange tijd. Een dag van wandelen naar 'mijn huis', een rondleiding, koffie in de mokjes van mijn oma en buiten zitten en tortellini met scampi's eten... De tijd uit het oog verliezen en zeggen: 'ik breng je wel terug'...

Thuiskomen was het die dag...

Die zomer is er één om nooit meer te vergeten... Die 31ste op 1ste augustus van 2006 een datum die onvergankelijk is... En hem... hem vergeet ik ook niet... nooit meer. De beelden van die zomer passeerden dit weekend, misschien louter omwille van de datum, voorbij. Boterhammen met radijsjes en gloeiend hete muntthee over mijn billen, kuierend door die prulariawinkeltjes, zittend op dat ene café, wandelend naar huis omdat het openbaar vervoer al lang opgehouden had met rijden, die geraniums op de hoek van de straat, de zoektocht uit de bioscoop na die ene film en dat wijntje met bengelende benen uit het keukenraam...

Het is lang geleden en soms ook nog zo dichtbij...