er zijn zo van die avonden
waarvan je nadien denkt
waarom had ik toch al die vragen
die zenuwen
ze vervielen
smolten
als sneeuw voor de zon
gewoon samen
aan tafel
in de zetel
onder de dampkap
naast elkaar op een stoel
neigend naar links
oor te luister
glimlachen
terug recht
kijkend
genietend
stromend met de menigte naar buiten
en gewoon
wetend
drinkend
nippend
zwijgend
pratend
lachend
en elkaar vertrouwend

dit was zo'n avond
en hij was mega-fijn
yeah!