Kerstbrief 2010

Straks trekken we er een paar dagen op uit. Ik lig nog in bed en moet straks vliegen door mijn huis, door mijn kasten om in te pakken. Zijn cadeautje moet nog ingepakt en ik schreef zonet wat ik er nog bij wil... een brief. Aan hem. Om hierna in een envelopje bij het pakje te steken...

'Aan mijn vriend,


Hoe begin je een brief die je per sé wil schrijven? Ik onderneem een tweede poging terwijl de wekkerradio aanschiet met Vampire Weekend en ik je zo ritmisch in gedachten voel mee bewegen. Intussen laat ik mijn balpen over het papier schrijden. 


Een kerstbrief, als het al niet bestaat dan vind ik het bij deze uit.


Woorden op papier om gewoon even stil te staan bij de dingen, de emoties... hier zijn ze!


Ik kijk rond vanuit mijn bed in een slaapkamer waar iemand in lijkt te ontbreken... jij. 


Hoe hebben de afgelopen maanden me veranderd? Weinig denk ik. Ik ben en blijf miss en krijg mezelf niet uitgewist, gelukkig maar. Maar wat ik met jou mag delen, maakt me een voller mens. Stap per stap en beetje bij beetje leer ik mezelf beter kennen en krijg ik inkijk in dat stukje en die deeltjes van jou die ik nooit eerder zag.


Met de nodige ruimte maar het is als in een huis waar ik met je mag wonen en het is fijn te weten, dat wanneer ik in de ene kamer vertoef, jij ergens in een andere kamer bent.


31 oktober voelde ergens als Kerstmis. Een boom waar al lang een pakje onder lag en eens het laatste papiertje onthuld, toch die verrassing en vanbinnen dat kleine meisje dat zo genoot van dat hele gebeuren. En in al die tijd blijf ik maar uitpakken. Een fijn en warm gevoel geeft het me.


Ik ga niet vervallen in superlatieven en goochelwoorden... dat is mijn ding sowieso al niet. Laat de eenvoud maar spreken, laat mij maar zijn wie ik kan en mag zijn bij jou. Voor mij is dat Kerstmis... elke dag van het jaar. En alleen daarom al zie ik je graag! 


x 
miss'

Help dokter, help!

Er zijn zo van die dagen dat een mens niets waard is. Dit is zo’n dag. Ik ben niets waard. Moest er nu een dokter me uithoren zou ik hem zeggen: ik heb last van concentratieproblemen, extreem veel geglimlach in één dag en af en toe voel ik het zo flitsen onder mijn borstkas. Help dokter, help! Ik denk dat de dokter ter diagnose louter terug zou lachen.


Ik had een reuzefijn weekend. En zelfs dat is misschien nog een eufemisme… Het begon woensdagavond al en op maandagmorgen haat je het dat het al voorbij is. Van avonden bij elkaar zijn en elkaar innig omarmen, zijn sleutels krijgen met de vraag die te laten bijmaken zodat ik ook bij hem binnen kan vanaf nu tot afspreken om samen naar de supermarkt te gaan, inkopen te doen voor het kerstetentje bij vrienden van zondagavond, over samen in de keuken staan, hertekalf flamberen en daarbij mijn voorste haarpijlen mee flamberen zodat er krulletjes door de keuken fladderen… ’s Avonds elkaar terug zien om naar een dansvoorstelling te gaan en weer afscheid te nemen: hij naar een trouwfeest en ik naar huis.

Onderweg zijn met de tram op een zondagmiddag met zijn ontbijt in een zakje in mijn handen, appelsienen willen persen en die machine niet in gang krijgen en dan maar pistolets beginnen smeren. Hij die komt kijken en moet lachen en uiteindelijk zelf zijn appelsiensap perst… Wakker worden op zondagnamiddag met een kater voor hem en ik die het voorgerecht voor ’s avonds nog prepareer. Hij die me vast neemt in de keuken en met zijn hoofd leunt op mijn linkerschouder en ik die denk… Damn, ik heb altijd al een man willen hebben die me even vast houdt terwijl ik aan het koken ben… maar alleen even hardop glimlach bij dat gebaar.

Wij die samen nog even de stad in duiken, op weg naar een optreden van een vriend van hem. Ik die inhaak in zijn arm opdat ik recht blijven zou. Het heeft er minstens tien keer voor gezorgd dat ik ook effectief niet onderuit ging. We genoten van de warmte die zelfs dat kleine gebaar aan elkaar overbracht. Wat wandelen door de stad, terug naar huis en eten inladen voor dat kerstfeestje en door de sneeuwstorm met de auto. Aan tafel bij de vrienden, genieten van het klaarmaken van dat eten, samen in de keuken, borden dresseren en serveren…

Thuiskomen, het bed vinden en warm bij elkaar kruipen… ‘We waren een goed team dit weekend’, zei hij en ik voel het flikkeren van binnen bij die woorden van hem. ‘Het was een superfijn weekend’, zei ik hem. Opstaan op maandag steekt dan eens zo hard tegen. Je wil gewoon eeuwig blijven liggen. Volgende week een paar dagen samen naar zee en ik kijk al uit naar die momenten samen, zonder verplichtingen van buitenaf.

Vanmiddag polste mijn moeder nog eens na weken van stilzwijgen. Ik werd rood en ik kon het niet meer wegsteken. Het hoeft ook niet meer… ‘Alé proficiat’, zei ze en zoals elke mama begon ze direct al te vragen: komt hij mee naar het kerstfeest, etc. ‘Alles op zijn tijd mama, niet te snel’… Het thuis vertellen is altijd een grote stap… ook die is genomen.

En ik denk al een hele dag aan gisterenavond… aan zijn lieve woorden… Aan de bijhorende omhelzing en dat o zo warme gevoel van ‘samen’ – ‘daar’ – ‘te zijn’…

Elke dag een stapje verder, elke dag een stapje dichter…

échte vriendschap

Ergens in de namiddag ondernam ik de zoveelste poging om met goeie vriend af te spreken. Wonderwel lukte het dit keer onmiddellijk. 20u20 en ik wandel het café binnen waar hij door de krant bladert. Een innige omhelzing en een plaats op de barkruk naast hem waren de aanzet van een verrassende avond.


Hij die bekommerd was om mijn rug en besloot dat we beter aan een lage tafel plaats namen. Zijn ogen waren moe, de werkdruk op zijn werk is tegenwoordig gigantisch en ik merk het aan hem. Ik uit mijn bekommernis en we babbelden honderduit over de evoluties op zijn werk, de veranderingen die op til zijn en hoe hij dat alles bekijkt. Zijn ogen zijn moe, ik merk het nogmaals op.

Over wendingen in 2011 voor zowel hem als zijn vriendin en ik besef dat 2011 een maf jaar wordt, zowel voor hem als voor mij en ik voel het liggen op het puntje van mijn tong om het hem te vertellen maar ik hou me in. Ik droom met hem mee en tegelijk ook een beetje voor mezelf. Hij kijkt me aan met een glimlach, informeert bij mij en ik zeg hem ‘je weet het toch al’.

Hij: ‘ik ben dom, ik weet echt niets’… Ik lach het honend weg maar aan de blik die me daarna aankijkt besef ik dat hij het echt niet weet… Dus vertel ik het hem van ‘hij en mij’… van ‘wij’… Wat volgt bezorgt me nog steeds een glimlach op mijn gezicht. Goeie vriend ging uit zijn dak. Op dat moment kwamen zijn vrouwelijke eigenschappen naar boven en wou hij alle details: ‘wanneer, hoe, etc’. Hij had er blijkbaar al meer over nagedacht dan ikzelf en allerlei pistes in zijn hoofd erover uitgezet…

Ik lachte, zei aan zijn hyperkinetisch enthousiasme: ‘hou toch op’… Zijn ogen fonkelden, zijn adrenaline zorgde voor een wakkerheid waarvan het lang geleden was dat ik die nog bij hem zag. Ineens, in volle café, pakte hij me ongelooflijk hard vast en knuffelde me en kuste me op de wang. ‘Ik ben blij’, zei ie… En al wat ik kon doen was lachen en zeggen: ‘moh zeg, hou op joh’ en hij antwoordde me: ‘goh, ik heb zin om een tournée génerale te geven’… maar ik hield hem al lachend tegen.

Ik vertelde hem het verhaal en hij haalde zijn gsm boven. Hij smste naar zijn vriendin: ‘Tis koekenbak tussen miss en X’ en tegelijkertijd smste hij naar ‘hem’ om zijn enthousiasme duidelijk te maken. In geen tijd had hij een ‘dat werd tijd’ terug van zijn vriendin en enige tijd later belde ‘hij’ op om te vragen waar wij nog zaten. Goeie vriend ging even buiten staan om hem te verstaan en kwam ontgoocheld terug binnen. ‘Hoe droog kan een mens reageren zeg’… ‘Die heeft het niet door denk ik dat jij dat tegen mij verteld hebt’… Maar hij komt nog af. Weer lachten we naar elkaar.

Later, toen hij er bij kwam, zaten we daar. Ik, met mijn twee beste vrienden… Ik werd er zelfs stil van, liet hen praten en genoot van daar gewoon te zitten, van dat gevoel, van de fonkeling in goeie vriend zijn ogen. ‘Hij’ die goeie vriend ook zei dat het lang geleden was en ‘waarom kom je niet eens eten’… Goeie vriend die hoorbaar genoot van dat voorstel en in die zin duidelijk een ‘wij-gevoel’ hoorde.

Iets na middernacht beseften we dat de dagtaak morgen wachtte. We liepen met drie naar buiten, ik naar mijn wagen, hij ernaast en goeie vriend die ineens besefte dat hij zijn fiets vergeten was. ‘Wel of niet vanavond?’, vroeg hij. ‘Wel he?’. ‘Als we kunnen: altijd he’, lachte hij. ‘Bij mij?’. Even checken in zijn agenda: ‘ok, bij u’ en daar stond ik, in 't midden van de straat met een zoen op mijn lippen. Even later fietste goeie vriend naast me terwijl ik op weg was naar mijn auto. Het afscheid was anders dan anders. Hij nam me ongelooflijk stevig vast met een smile van hier tot in Tokyo. Ik liet los en hij zei: ‘nog eens!’ en ik kreeg opnieuw een tegen zijn hart gedrukte knuffel. We lachten. ‘Dit vergeet ik nooit meer’, zei ik hem, ‘merci’.

Auto in, naar huis en even later was hij er. We doken het ijskoude bed in met alleen het nachtlampje nog even aan. Ik was helemaal vol leven door het enthousiasme van goeie vriend en hij keek met die ogen naar me… ‘Leuk he zo’n vriend’, zei ie… En ik ‘hmmde’… en lachte…

Bedgeheimen

We zijn niet goed in opstaan. Zoveel is zeker. Elke morgen die we samen wakker worden vechten we tegen onszelf om onze lichamen uit dat bed te hijsen. Vanmorgen was dat niet anders. Dicht tegen elkaar komen er dan zuchtjes uit en beseffen we dat ik het altijd veel te warm heb en hij tegen de morgen altijd afkoelt.




De wekkerradio draait na de zoveelste snoozebeurt Stromae met ‘Alors on danse’ en we bewegen beiden ritmisch in stilte onder de dons… Ik glimlach, superbreed, wanneer ik zijn heupen voel meewiegen.

- ‘Ik zie je’, zegt hij
- ‘Ogen open of toe’, vraag ik
- ‘Toe’, zegt hij
- ‘Fouhout’, lach ik

De stilte regeert weer in de slaapkamer, enkel twee lijven dichter en dichter tegen elkaar en de snoozetijd opetend.

Dicht tegen elkaar en ik zeg hem: ‘ik voel je wimpers tegen mijn gezicht’.

- Dat heet ‘vlinderkussen’ zegt ie en hij knipperde nogmaals met zijn wimpers.

En ik lachte, hard, pakte hem nog wat steviger vast en dacht in soezende stilte… ‘Ik ben in de hemel’.

Mijn captain Iglo

Ik begon deze post opnieuw en opnieuw. Zoekend naar de juiste woorden die heel het gevoel juist kunnen vangen. Op zich is dat al moeilijk… Woorden knotten gevoel altijd af en het is een kwestie van een vleug ervan te vangen…

Het was donderdagavond. De vierde avond op rij bij elkaar en na een etentje waar we te snel moesten eten, na een magistrale dansvoorstelling die gevolgd werd met een opgeblazen maag, na een wandeling door het gebouw – een druk op de knoppen van de lift en een kus die me verraste toen de liftdeuren zich sloten, na een wijntje thuis op de bank, na een pilootaflevering van een serie, kozen we voor het bed dat de slaap moest brengen. Een ijskoude slaapkamer zorgde voor een iglogevoel onder de dons. Hij kroop er helemaal onder in de hoop dat de adem daar de nodige opwarming zou brengen. Ik stak met mijn hoofd boven de dekens.

En toen gebeurde het… Toen vloeiden de woorden, met de nodige ijswolkjes, naar buiten, langs twee kanten. Over dat ik niet in de iglo durfde en hij die vroeg waarom… Over mijn stem die stuitte bij die vraag. Hij die ingeduffeld naast me lag en zei ‘ik voel me hier veilig bij jou’ en miss die helemaal haar stem kwijt was bij die zin. Over hoe oneerlijk ik die zin vond omdat ik niet wist wat ik daarop terug moest zeggen. Hij die beaamde dat dat net de kracht was van die ene zin en dat er niets op terug te zeggen viel… Over hoe niet iedereen zich veilig kan voelen in dit leven en onze algemene conclusie ‘maar wij zijn veilig he’, zei ik voorzichtig en hij ‘hmmde’… ‘wij zijn veilig’.

Over staren naar de duisternis en hij die vertelde: ‘je ogen zijn open’. Over hoe ik zijn ogen niet kon zien en niet snapte dat hij dat zag. Een geval van invallend licht en tegenlicht. Over hoe ik hem vroeg: ‘en nu, hoe zijn mijn  ogen nu?’… ‘Open’, zei ie en toen ik ze onmiddellijk weer sloot zei ie ‘toe’ en hij lachte er hard mee.

Over dat ik al heb willen weglopen… Dat het moeilijk is en dat ik ook niet allemaal weet hoe. Over dat hij ook al heeft willen weglopen. Waarom we dat dan nog niet gedaan hadden… Zijn antwoord weet ik niet meer maar het gevoel was positief. Ik was even stil toen hij de vraag terug kaatste en zei… ‘omdat ik niet ooit wakker wil worden in een leven dat zich vragen stelt over de gemiste kansen’.

Over hoe raar het is dat de vrienden het nog niet weten en dat het de afgelopen week op het puntje van mijn tong lag bij goeie vriend. Over dat hij vond dat ik me voor hem niet moest inhouden… Over dat hij het ook al verteld had tegen drie mensen en dat hij dat had gedaan omdat hij het wilde delen, dat hij er behoefte aan had het te vertellen.

Over dat ik het allemaal maar laat gebeuren en dat ik er niet goed in ben het te benoemen, zo… Dat ik dat wel kan in mijn boekje dat naast me lag. Hij zei dat het bij hem exact zo was: ‘dat hij het allemaal liet gebeuren’ en dat het niet weten ook voor hem nieuw was… Over dat er enkel vandaag was en dat je dat moment moest grijpen en ervan genieten. Over de hoop op een morgen maar dat je dat nooit weet… Er is enkel vandaag…

Over het boekje en dat ik had vast gesteld, door het in de week nog eens te lezen, dat we wel degelijk een evolutie hadden doorgemaakt… En in dat moment vond ik het ok. Ik nam het boekje, verlichtte het met mijn gsm door om de haverklap op een knopje te drukken en las hardop het relaas van mijn emoties van 25 juli tot die avond… Hij luisterde, hij keek met zijn doorkijkende ogen en nam me af en toe vast…

‘Zo bijzonder’, zei hij toen mijn tong gestopt was met klanken produceren en mijn lichtje van de gsm gedoofd was… ‘Zo bijzonder om een inkijk te krijgen in de emoties en de onzekerheden van de andere’… ‘Dank je’, zei hij. En ik lag daar een tijdje… zo open, zo bloot… zei hem dat ook… Hij nam me vast, dankte me nog eens en zei: slaapwel he.

Ik wist… in dat ogenblik… dat we vertrokken waren…

wist je dat

- Ik hem vanavond voor de vierde keer op rij zie


- Dat helemaal niet aanvoelt als ‘te veel’

- Hij er dinsdagnacht ook voor me was toen de politie belde en wist te zeggen dat er een inbraak geweest was in mijn huis

- Hij die nacht keurig mee aan het politiebureau heeft gewacht

- Er gelukkig niets gestolen is

- De achterdeur wel geforceerd is

- Ik blij ben een alarm te hebben

- Ik nog blijer ben dat die daardoor gaan lopen zijn

- De verzekering en politie een heel geregel zijn

- De politie haar werk uitmuntend heeft gedaan

- Ik nog blijer ben dat hij die nacht bij mij was

- Ik vannacht dan weer bij hem was na de kookles

- Ik keurig kleren mee had in mijn koffer

- Hij me vertelde dat hij dat ook eens in zijn koffer zou moeten leggen

- Die boodschap me een warm gevoel gaf

- Ik wanneer ik bij hem ben ’s morgens mijn auto moet terugvinden onder een pak sneeuw

- Mijn handjes dan ijskoud zijn

- Ik dan eerst moet blazen vooraleer ik kan vertrekken

- Ik het nog altijd niet heb met sneeuw en autorijden

- Ik dan altijd blij ben veilig op mijn eindbestemming te zijn aangekomen

- We vanavond naar een dansvoorstelling gaan

- Hij voorstelde daarvoor al een hapje samen te eten

- Het bijna niet op kan

- Ik hem vanmiddag een sms stuurde om te vragen hoe we gingen afspreken

- Hij me terug smste dat hij me wel kwam ophalen omdat met dit weer met twee auto’s op de baan te zijn te onnozel is

- Ik dat super-cute vond

- We er niet echt over praten maar hij de dingen wel goed lezen kan

- Het gesprek er wel eens van zal moeten komen

- Ik alleen niets wil forceren

- Ik gewoon maar doe, met voorzichtig hart en met voorzichtige stapjes

- Waar we naartoe gaan niet altijd even duidelijk is

- Maar mist is altijd maar tijdelijk

- Ik de dag afwacht dat dat mistgordijn verdwenen is

Blind genieten

5u30, in het holst van de nacht sta ik in mijn woonkamer. Hij staat daar ook, het licht was nog niet aan. Ik had me zonet in zeven haasten naar het kleinste kamertje van het huis begeven en kwam terug en zag zijn silhouet door mijn glazen deur.

De avond en nacht waren doorgebracht met zeven vrienden in totaal. De vriendenkring die nog eens uit de bol ging op fijne muziek. De vriendenkring ook die van niets weet waardoor het niet altijd evident is op zo’n avond. Samen en toch ook weer niet. Af en toe zelfs stil naast elkaar omdat er altijd wel vrienden rond je staan te bewegen op die fijne beats die ze rond onze oren sloegen… Ergens maakte het me ongerust… Zou hij wel ‘ok’ zijn? Scheelt er iets?

Ergens rond 5u had iedereen het genoeg gevonden. Ik was met de wagen, hij ook. De vrienden kozen resoluut voor mijn bob-gehalte om de simpele reden dat zij allemaal wonen op mijn weg naar huis. Het nodige ijs lag op de wagens en we haalden de krabbers boven. Terwijl ik mee zijn auto aan het vrij maken was zei hij stil: ‘zie ik je straks?’ en ik lipte hem: ‘ok, bij mij?’ opdat niemand het horen kon en hij knikte.

Gezien ik nog drie adressen moest aandoen was hij uiteraard veel eerder bij me thuis. De oprit op, hij die daar al stond en gevochten had tegen de slaap.

5u30, in mijn woonkamer en ik die al naar boven wou. Hij die me tegenhield met de korte zin: ‘ik heb een cadeautje voor je’… Huh? 5u30, holst van de nacht in een woonkamer die pikkedonker was. Het grote licht konden we zelfs niet verdragen dus zette ik even de staanlamp gedimd aan en zag daar een cadeau, in rood ingepakt… Slik… Ik durfde het bijna niet open maken.

‘Waarom, waarvoor…?’, vroeg ik hardop.

-‘Zomaar’, zei ie…

De verpakking werd met de grootste voorzichtigheid weggehaald. Het woog zwaar. En daar was het, een externe harde schijf van een aantal Terrabyte groot…

- ‘Ik heb er een nieuwe gekocht, ik had deze over en dacht… Ik heb ze gevuld voor je met muziek en films’…

Daar zat ik, bijna morgen en helemaal van mijn melk… Bedenkend dat ik nog nooit een cadeautje kreeg… of toch niet zo…

‘Uh.. ik weet helemaal niet wat zeggen’, zei ik.

- ‘Je moet ook niets zeggen’

‘Een kus dan’… en ik voegde de daad bij het woord.

Slapen, te vroeg wakker worden omdat hij een middagafspraak had en glimlachen naar de dag… naar elkaar… ogen toe en genieten… Bij het buitengaan besefte hij dat we elkaar veel zullen zien deze week… Wijncursus, etentje, kookles en een dansvoorstelling… ‘Meneer al klachten?’ Hij lachte en sloot de deur.

Ik lachte in mijn hoofdkussen en wentelde me in de dons.

alleen maar...

En vandaag
kan ik alleen
maar glimlachen

niets anders

Geen tsunami's
geen gesprekken erover

ik was al blij dat ik nog kon passeren
na 22u30
ik ben dan nog gaan lopen op de vergadering
werk, werk, werk dacht ik
ik wil lief, lief, lief
(het klinkt raar, dat woord...)

Ik vloog
we zaten aan tafel
wijn, wijn, wijn

Gewoon praten
over vanalles
en nog wat

en de rest
vergat ik
mijn zee werd stil

en al wat volgde
was de duisternis van de nacht
en de bijhorende warmte...

En vandaag

kan ik alleen
maar glimlachen

niets anders

Tsunami

Goeie vriend belde vandaag of ik al plannen had met oudjaar. Hij overviel me maar ik liet dat niet merken... En met zijn vraag kwamen er in mijn hoofd een heel deel vragen. Ook dat liet ik niet merken.

Feestje, opnieuw, bij hem thuis, zoals vorig jaar... En dat was fun. Dus ik zei ja maar in mezelf dacht ik aan hem...

Anderzijds... zijn vraag maakte me tevens duidelijk dat hij echt niets door heeft. Dat ons geheim nog altijd 'ons geheim' is...

Hij zit op oudjaar altijd eerst bij de ouders. Vorig jaar zakte hij later op de avond af naar het feestje...

En dan komt die tsunami van vragen over me heen:

- wanneer mogen de vrienden het weten
- wat als ze er geen vragen over stellen
- bestaan we eigenlijk als ze het niet weten
- wat met de maand die inderdaad gaat komen
- familie... wanneer is dat iets dat je samen deelt
- kerstmis, oudjaar, nieuwjaar... hoe loopt zoiets
- wat is te snel en wat is te vroeg
- is het niet te pusherig die vraag te stellen
- wat met de mensen tegen wie hij er wel al over vertelde
- moet zoiets besproken worden...

Tsunami's... pffffffffffff

the sooner the better

De morgen was rustig. Gewoon rustig wakker wordend, nog wat bekomend en slap van gisteren. De badkamer in, kleren zoekend en daar gaat de telefoon... Wat voelt het warm plots... Iemand die informeert hoe het met je gaat... Het doet me elke keer wat. We groeten elkaar 'goeiemorgen'... En spreken later op de middag af voor een wijnproeverij.

Tegen de namiddag vind ik even de zetel. Een andere vriend die smst me wakker. Ik bel hem even... Leuk.

De auto in, richting wijnhandel. Andere vrienden zijn er al en omarmen me hartelijk. Fijn hier te zijn. De ene wijn na de andere gaat door de monden. Van slecht tot hmmmm. Hij vervoegt het gezelschap en ons geheim is nog steeds het onze.

We zakken af naar een italiaan. De ravioli is heerlijk maar valt als een bom op mijn maag. Ik deel gretig mijn bord uit. We nemen buiten afscheid van de vrienden, wandelen naar de auto's en laden de wijn over.

Hij moet nog weg, ik ga naar huis... Een lange zoen ter afscheid... Hmmm...

Tot? Tot dinsdag? Tot dinsdag, vraagt ie? Ja, jij bent dan vrij en ik ben dan vrij... Maandag, zegt ie? Ok, maandag lach ik... ik bel je...

Haat

Mijn lijf
ik haat het
echt
haten
vandaag toch al zeker

vanmorgen stond ik op
misselijk
enorm
toch gaan werken
paar keer gevlucht naar de wc-pot

nog maar halftijds aan het werk
en weer ziek
dit keer de maag...

Vanmiddag dacht ik
dat ik het tegen vanavond wel moest redden
als ik keurig in mijn bed kroop

Maar die verdomde wc-pot
was mijn compagnon...
afzien
afzien
afzien

De telefoon pakken
'dat feestje vanavond... ik kan niet... doe het maar hier maar ik ben te ziek'.
Hij was slimmer dan mij
misschien is dat wel altijd zo
maar hij weigerde, liet het bij hem verder gaan zodat ik kon rusten...

Ik zuchtte
'houdt het nu nooit op'
hij was lief

Later belde hij nog eens even
om te vragen hoe het met me was

Wederom iets dat ik moest missen
en ik baal
bigtime...
Daar gaat mijn idee
van een fijn weekendje samen
Daar gaat mijn nacht
tegen hem aan

zucht!
ik haat mijn lijf!

Straks

Straks is een grote dag. Na twee maanden out te zijn geweest stap ik morgen weer in de werkende mensen sfeer. Raar gaat dat zijn. De rug had vandaag alleen maar goed nieuws voor de dokters en dat kreeg ik dan ook wederkerig terug. Ik straalde bijna  toen ik daar buiten kwam en wou het zo hard roepen dat ik in plaats daarvan hem per sms op de hoogte bracht.

Straks is een grote dag. Nog niet fulltime aan het werk maar ik ben blij om die raad van de dokters... En misschien lieten ze het niet toevallig simultaan lopen met het leven dat ik leid momenteel: 'Doet u maar voorzichtig, stapje per stapje'. Op halve kracht dus vanaf morgen en het voelt zelfs ergens spannend.

Straks is een grote dag. Want buiten die 2 maanden is het morgen ook 12 dagen later dan de laatste keer wanneer ik hem zag. Ik telde dat speciaal voor u even na. En morgen zien wij elkaar weer. Glimlachen nu, vragen nu, spanning nu, onzekerheid nu, verlangen nu... het is er allemaal.

Straks is een grote dag.

When the lady smiles

Ik geef het toe, ik kan het niet meer onderdrukken. Nu ik hier omgeven ben door de duisternis van de slaapkamer met enkel het licht van de laptop kan ik het ook ongegeneerd… Lachen.

Lacht u even mee? Tuurlijk lacht u even mee!

Het is soms zo raar. De ene keer hou je je hart zo vast dat je het bijna dood zou knijpen en zou je zo ver mogelijk willen gaan lopen omdat het pad voor je zo mistig is. De andere keren huppel je onvoorzichtig als een dartelend veulen en steek je de straat over zonder kijken…

Honderd en één vragen in mijn hoofd over wanneer ik hem terug ga zien en die worden in één keer van tafel geveegd vanmiddag wanneer mijn telefoon gaat… Hij, op terugweg naar huis van een weekendje weg. Ik die dacht dat hij pas morgen terug zou komen. Hij die wil langskomen en ik die helemaal niet thuis ben. Ik die het woord moet gebruiken dat ik bijna weiger op te nemen in mijn woordenboek: ‘nee’… en die ‘jammer… ooohhhh, écht jammer’ die eruit floepte. Maar ik vind ook de durf (hoe stom dat ook moge klinken maar op zo’n moment is het durven) om te vragen of ie dinsdag kan… En toch die onzekerheid in me die eraan toevoegt: ‘nu ja, je moet maar eens kijken en dan laat je ’t maar weten’… Ik babbel, hij onderbreekt me: ‘ik keek net’… ik kan. Zal ik dinsdag na mijn werk naar je toe komen en gaan we dan iets eten?’

Ik geef het toe, ik kan het niet meer onderdrukken. Nu ik hier omgeven ben door de duisternis van de slaapkamer met enkel het licht van de laptop kan ik het ook ongegeneerd… Lachen.

Vaak en meer

Ik breng de nachten al wakkerend door. Ook vandaag is daar voor de vijfde dag op een rij geen uitzondering in. Insomnia heeft ergens een negatieve bijklank want dan zou het impliceren dat een mens daar last van heeft... Maar als er ergens tussen 7 en 8u in de morgen de slaap van komt en ik een uur of drie later wakker word zonder ochtendhumeur weet ik wel beter. Het enige privilege aan niet te moeten opstaan om te gaan werken...

En tegelijkertijd weet ik dat er om 4u46 vannacht een helse regenstorm rond dit huis waart... Al slapend was ik me daar nooit van bewust geweest. 21u wakker zijn in een dag maakt dat je meer weet, zoveel is zeker. Ik heb het dan niet over mijn geheugen dat ook gigantisch vergeet...

Ik schrijf misschien wel om te blijven, althans toch voor even, een vingertik lang. Ik schrijf om te onthouden en me jaren later opnieuw in dat gevoel te wentelen dat toen zo prangend was dat het over dit toetsenbord vliegen wou. Ik schrijf al jaren, een onlosmakelijk aanhangsel van mijn hoofd en handen, dat is schrijverij. In de lagere school was ik de leerlinge die limieten kreeg opgelegd over het aantal blaadjes dat het opstel tellen zou daar waar anderen zich stuk beten op de achterkant van hun balpen om die ene zijde van die A5 te vullen...

Ik heb nooit gebeten op balpennen... Ik koester ze. Ik sleur ze overal mee rond, in handtassen, ja allemaal en ik verzamel ze ook op het werk zodat iedereen ze op mijn bureau terugvinden zou...

En ik wentel met mijn ogen voorbij de iris van mijn bestaan... Twee kijkers gericht op de wereld waarvan ik niet weet waar hij naartoe gaat gaan. Ik trek de dons dichter, ja dichter tegen me aan... Ik draai me op zoek naar zijn lijf dat ergens in Nederland ligt dezer dagen terwijl ik de dons net tot onder mijn kin trek en even uitadem. Ik wrijf door mijn ogen, laat de 'vaak' maar komen want ik wil meer...

Zwemmen zal ik, meer en meer. Roeien met de riemen die ik heb en af en toe zal ik even naast me kijken of mijn oren openen en luisteren naar de golfslag die hij naast me maakt.

Ontluikend - een vreemd woord om een paar minuten voor vijf in je mond te nemen terwijl de rest rondom me zo duister is - maar ik woordflip even door en zeg het toch... Ontluikend... Mijn oog pikt, mijn rechter, omdat ik te hard heb gewreven... Te hard vaak willen is nooit goed. Dus doe ik zoals ik het thans probeer: 'laat maar komen'... niet wetend wanneer het me ooit overvallen zal.

horizon

Buiten waait het
tegen 100 per uur
zo zei Frank
Van binnen is het stil
zo stel ik vast

Af en toe eens een rukwind
die ik dan uitadem
opdat ik weer mijn ogen kan sluiten
om te genieten
van een landschap
dat ergens diep van binnen
een zekere horizon heeft

Het is nog morgen
en je ziet die gele gloed
maar nog geen zon

Ik kijk uit
naar de dag
dat ik op durf kijken
recht in de ogen
van die perfect ronde cirkel
om me dan naar opzij te draaien
de horizon recht in de ogen te kijken
en te glimlachen

telefoon

Derde nacht, wederom wakker...

Mijn hoofd draait hoegenaamd geen overuren, mijn lijf wil gewoon niet mee. Vanavond opnieuw hem gehoord en dat voelt wederom zo goed.

Praten over die hele gewone dingen, elkaar daar in vinden en gewoon... content zijn.

Je vergeet dan de minuten, je vergeet alle vragen en je geniet... van elke letter, elke gedachte, elke aanvulling.

Ik ga hem een paar dagen niet te zien krijgen maar dat is allemaal ok... Drukke agenda maar dat geeft niet... Er is rust in mijn hoofd dat gewoon te 'weten'.

Meer moet ik eigenlijk niet meer zeggen he...

Buiten dit dan: 'woehoewwwwwww'!

pfff

- Voor de tweede nacht op rij sliep ik niet
- voor de tweede ochtend op rij sluimerde ik slaap
- hoesten, hoesten, hoesten
- ook dat nog
- ik ben het zo beu
- wederom paardenmiddelen na al die wintermaanden miserie van de afgelopen jaren
- advies longspecialisten indachtig, morfine voor de nacht
- zelfs dat mocht vannacht opnieuw niet baten
- dat is dan het nadeel van bij de ouders te wonen: die liggen ook wakker van mijn geblaf

- weekendje weg begin december gaat niet door, conflicten in zijn agenda
- ik stelde alternatieven voor, benieuwd of de vrienden daar nog 'n gaatje hebben

- rust in mijn hoofd is me nu al gelukt
- nu nog rust in mijn lijf!

pffffffffffffffffffff

Leerproces

Maandagavond. Mijn telefoon trilt in mijn rechterzak. Hoe vaak ik de afgelopen dagen ook die telefoon in de hand heb genomen met het idee die te gaan zien bewegen, hoe verrast ik vandaag was om zijn naam op dat scherm te zien...

Mijn onrust was groot geweest de voorbije dagen... Mijn blogpost van vanmorgen liet dat ook duidelijk uitschijnen. Maar daar klonk hij aan de andere kant van de lijn: moe na een zeer vol weekend... na een zware werkdag.

Ik voel me niet schuldig over mijn gevoel. Ik vind dat nergens voor nodig. Een kleine reactie toen was een kleine moeite geweest, me dunkt. Maar ik ben ook zo rustig geweest om er vanavond niets over te zeggen... Ook ik moet moeite doen en dingen leren. In plaats van woehoewww nummer zoveel denk ik dat ik ook ga moeten beginnen met 'les nummer zoveel'.

Ik zei op het einde dat het fijn was hem te horen. Hij zei dat hij het fijn vond om mij te horen.

Ik dans nu niet op de wolken, ik sta nog steeds op de grond... Met een stapje meer wijsheid enerzijds maar nog steeds met een bang hartje in mijn handen.

Dit wordt een serieus leerproces!

Op de baan

Badend in het zweet word ik wakker... ik drink wat van het water dat naast me staat en kijk met plakkerige ogen de ochtend in. Een kleine hoofdpijn ligt tegen mijn schedel aan. Maandag dacht ik, juist, maandag... En ik hoest mezelf even een welkom in deze nieuwe week.

De voorbije twee dagen geven een wrang gevoel dat ergens ook tegen mijn gehemelte lijkt te plakken. Ik hap naar adem langs mijn mond gezien mijn neus voor de nodige verstopping zorgt. Weer even sluiten die ogen, in een zachte cadans. Mijn vingers vinden ondertussen blind de woorden. Ik maak de droge lippen nat met mijn tong en probeer even rond te kijken. Mijn ogen voelen zwaar...

Soms kan je voelen... zelfs met een afstand die men ergens anders op deze wereldbol mijlenver zou noemen. Ik maak even geluid met mijn stem... nog steeds hees maar toch al vlakker dan gisteren. Weer sluit ik mijn ogen... Zelfs mijn kaken lijken zich stuk gebeten te hebben op de nacht en ik gun ze enige gymnastiek.

Twee dagen en ik voelde dat er enkel eenrichtingsverkeer was. Twee dagen... De verbale stilte is bij mezelf opgelegd na dat telefoongesprek van gisteren. Nu is hij aan zet... Even rusten, even mijn ogen toe en mijn hand tegen mijn gezicht aan. Ik herinner me plots de woorden van een week geleden... Geen nee, geen ja maar een 'ik weet het niet'...

Als een 'ik weet het niet' betekent dat ik af en toe in een straat zit met enkel eenrichtingsverkeer en er maar op moet vertrouwen dat ik hem van tijd tot tijd wel op een kruispunt ga tegenkomen dan weet ik niet of ik deze wegcode wel tot de mijne wil maken... Als een 'ik weet het niet' zou zorgen voor een situatie dat soms ik vooraan zit en hij op de achterbank dan zijn we alleszins 'samen' op weg en weet ik dat de blikken doos ons wel ergens brengen zal...

Maar afgelopen weekend zaten we niet samen in de auto... En dat maakt de stilte nu alleen maar holler.

een smsje doet geen zeer... (vergeet het!)

ik smste vanmorgen
ergens rond 10u37 om precies te zijn
'x'

nu, meer dan 2 uren later
nog niets terug

en dat
is het hatelijke aan dit alles
die onzekerheid
dat spanningsgevoel

om te snijden

zo eenvoudig dat het is
zo dom wordt het ook hier bevonden
dom dom dom

maar ook daar
moet ik door zeker...

P.S.: Om 15u had ik het gehad... belde ik even
zonder stem
daar werd hartelijk mee gelachen 'van waar kom jij'
van diep, lachte ik, stoor ik?
ik zit met een baby in mijn handen
ah, je dagelijkse zondagse activiteit
hij lachte
dan ga ik je niet verder storen
ok, goe rusten he
en ik hing op en dacht... doeme... nu heb ik ni gezegd dat ik je vanavond wil zien...

onnozel he... lacht met zichzelf

grenszone

Een avondje poker met de vrienden en miss zat mee aan tafel. Geen zin om te pokeren maar wel gewoon mee genieten van de ambiance, mee kaarten kijken en handjes kloppen indien de buit binnen werd gehaald... Gewoon fijn om mee aan tafel te zitten en af en toe op de zetel te liggen als de rug even niet meer mee wou.

Je zit daar met jouw geheim. Elk een van die vrienden kent zowel hem als mij maar 'nobody knows'. Hij is er niet. Tot de telefoon gaat bij een vriend. Hij komt nog af.

En dan die welkom, niemand weet het en niemand zal het nu weten... Eigenlijk geeft dat een onwijs vreemd fijn gevoel van binnen. De kus op de wang zoals bij iedereen maar van binnen weten we allebei meer.

Ik doe een vriendin naar huis. Hij: kom je nog terug? Ik knik.

Weer rond die tafel, het laatste spelletje poker. Daarna is er zo'n overgangsfase van einde naar definitief afscheid. Wc-bezoek, zoektocht naar de jas, etc... zo'n zaken gebeuren. Hij zit op een stoeltje, ik passeer hem, op zoek naar mijn jas en bij dat voorbijgaan raakt hij me aan... heel even, een arm die me heel snel aanraakt... niemand kon het zien en ik had het niet gezien... een gevoel achter mijn rug... Ik draaide me om om die aanraking te verifiëren... Iemand anders staat daar of kijkt in de ruimte... hij kijkt de andere kant op... niemand heeft het gezien en ik voel het... een fijne flits.

Naar buiten, afscheid van zij die mee buiten staan... Een knuffel... nét iets meer dan de rest van de bende... Maar die hebben het met zekerheid niet door dat zij een iets ander afscheid krijgen.

Even ons eiland, een grenszone waar niemand weet van heeft...

glimlacht...

wist je dat...

- ik hier een twintigtal minuten zit te smilen
- ik vanmorgen er heel vroeg uit moest
- mijn lijf werd gescand, rond 7u30
- dat een oorverdovend lawaai maakt zo'n MRI
- ik een en al rust was daaronder
- het geluid van vannacht toch mooier was
- ik om 6u40 telefoon kreeg van mijn vader
- hij me eraan wou herinneren dat ik naar het ziekenhuis moest
- ik inhaakte en we allebei zuchten en lachten tegelijkertijd
- ik even later uit bed sprong en gelijk onder de douche
- ik zijn auto moest wegrijden opdat ik weg kon
- ik daarbij drie keren stil viel
- ik zag dat het licht aan was boven
- hij nét niet naar beneden is gekomen om dat stuur over te nemen
- ik er met mijn slaapkop toch in geslaagd ben zijn auto te verzetten
- ik nét op tijd in het ziekenhuis was
- ik helemaal zen was
- muziek een perfect alibi is om tegen elkaar onderuit te zakken
- dat wel een rare houding is voor die uiteindelijk weer eerste kus
- ondersteboven kussen grappig is
- ik een smalle matras heb
- je dat pas weet als je er met twee een hele nacht in ligt
- hij zo lief is
- hij zo zacht is
- hij naast mij lag
- ik maar blijf smilen

woehoewwwww nummer 'ik ben den tel kwijt'

AAAAAAAAAAARGH
mijn telefoon ging
mijn vaste lijn
ja hallo
zei ik ergens geagiteerd

derde keer mijn moeder dacht ik
(hoe is het mogelijk!!!)
'heyhey'
euh???
je belt op mijn vaste lijn...?
'ow, dan heb ik verkeerde nummer gekozen'

'ik ben net buiten van mijn werk'
'zal ik nog langskomen'?
ik: ja hoor
't zal wel laat zijn, is dat een probleem?'
(zot, dacht ik, maar ik herformuleerde mijn gedachten in woorden)
ma nee gij, ik ben altijd wakker 
'moet je nog eten?'
nee, ik heb juist gegeten, moet ik iets voor je voorzien
'het gaat al laat zijn als ik daar ben, heb je gewoon boterhammen?'
ja hoor, boterhammen heb ik, en confituur ook
hij lachte

ok, tot straks
ja, tot straks

Er is enkel vandaag...

De eerste ochtend samen wakker worden is altijd iets raars… In totaal sliep ik die nacht een minuut of 25, zelfs niet aan elkaar, terwijl hij duidelijk dieper weg was en in alle rust de nacht haar definitie gunde. Ik lag wakker… Mezelf duizend en één vragen stellend… En hoe meer de ochtend vorderde en het wekkersignaal nakend was, hoe meer je zoiets had van, laat maar horen die tonen. Wetende dat die tonen het verdere relaas van dat moment aan het licht zou brengen.

De wekker gaat, de ogen zijn gesloten, de glimlach plooit zich rond mijn mondhoeken als hij even de zone aan mijn sleutelbeen aanwrijft alsof ik die wekkertonen niet gehoord zou hebben…

Rustig, de ochtend was rustig… Stiltes of zinnen die er niet toe doen lachten zich de ochtend in. Een hoofd dat hoofdpijn had van al dat denken, een hele nacht lang al. Zijn ogen open en rustig starend naar het plafond. Opstaan moest hij en terwijl ik me nog even wentelde in de dons verkende hij de badkamer.

Trap af, koffie zetten en daar staan in de keuken met mist die doorheen mijn tuin hing en vanuit de badkamer voor hem het beeld van de Ardennen had opgeroepen… En dat in het midden van de stad. Hij dronk zijn koffie, we praatten wat algemeen en ik stond daar, leunend tegen een nog warme chauffage. Hij zijn jas aan en het afscheidsmoment… Geen gedachten op dat moment daarover en dan krijg je plots die kus en kus je terug. Je sluit de deur, zegt: tot vanavond, kijkt even naar elkaar en draait de sleutel om.

Daar sta je… in het midden van een woonkamer, twee glazen wijn op de salontafel en een lege fles en kussens in de zetel die overhoop liggen met zichzelf… Het alibi van de voorbije avond. Een avond die zelfs niet in de agenda stond geprogrammeerd… Een avond die zich had ontplooid vanuit een on-the-moment idee voor een museumbezoek met vrienden, zij die door moesten en wij die eindigden in een wijnbar met een bord wortelpuree met worst en een slaatje voor onze neus… De rit terug naar huis, de koffie waar hij geen nee tegen zei en zijn vraag om ‘een filmpje’ . Zijn hoofd dat tegen het mijne zakte en mijn alarmpeil dat weer gigantisch de hoogte in ging… Zijn hoofd dat terug recht ging en ik die direct spijt had… Zijn hoofd dat weer zakte en mijn hoofd dat ook zakte… Na de film verdronken we in de muziek. Tonen die ruimte en weidsheid gaven aan het gevoel. Mijn muur die zich begon te bouwen en hij die me daarin als geen ander aanvoelde wat hem dan weer afremde… ‘Hoe hard kunnen twee mensen rond iets heen draaien’, vroeg hij hardop en ik hoorde het en ik beaamde het maar toch bleef ik zitten… Het moment van overgave kwam ergens in minuut 11 van een nummer dat 25 minuten bleek te duren en dat we zijn lengte niet langer gunden. Het had lang genoeg geduurd.

Ik liep weer naar boven en hulde me weer in de dons, zoekend naar zijn geur. Glimlachen en hoofdpijn… En het ijle voor me. Het ijle met al die herinneringen en flitsen en flarden van de voorbije avond.

Een maandag die wel in de agenda stond. Maandagavond film: ‘Adem’. Hij die familiale verplichtingen had en ik die de dag in bed door bracht, twee uur bijslapend en voor de rest vragend van ‘wat nu’ en genietend van al wat geweest was.

De film, wachtend in de hal… Hij die daar toe komt gelopen. De omhelzing heel even. Twee stoelen op de tast in het donker, hopende dat je op niemands schoot zou terecht komen. Gevonden. Na de film zochten we de auto, reden we richting een wijnbar in zijn buurt die gesloten bleek te zijn en belandden we bij hem op de zetel. En daar hangt dan dat hele gevoel dat voorzichtig wordt aangeraakt. En ergens raken we elkaar daar kwijt… Communicatie is op zo’n momenten een gevaarlijk medium. Ik trok mijn vest terug aan, hij wou in mijn ogen kijken. Ik zei dat ik niet kon terugkijken met tranen… Maar keek later toch af en toe. Er moest een brug aangelegd worden vanuit mijn mond en ik kon er maar niet over… Maar vond ze toch, zei het toch… En stond aan de overkant en toen bleek dat ik de dingen verkeerd had begrepen…

Was het mijn onderbewustzijn dat eigen woorden had gebouwd? Was het het patroon dat we allebei kenden en waar we allebei ooit al eens hadden gestaan dat mij, vanuit mijn kennis, antwoorden had gegeven zonder te luisteren naar zijn idee hierover? Rewind dacht ik, rewind.

Ik stopte, vond de juiste woorden, vroeg terug insteek van hem en zo rolden we terug simultaan. Met een grote bocht en een enorm bevreemdend en beklijvend gevoel  wist hij me te vertellen dat hij het niet wist… Dat hij me geen ‘ja’ of geen ‘nee’ kon geven en dat hij het gewoon niet wist… Ik verfoeide het dat ik ergens ‘nee’ had gehoord in de zinnen ervoor, vond terug mijn rust en zei dat ik het ook helemaal niet wist. Dat ik net daar een hele nacht van had wakker gelegen van die vraag of dit het nu is… Hij was bang om hierin verder te gaan en me uiteindelijk te kwetsen. En op dat moment vond ik mezelf weer en vertelde ik hem in een paar minuten van zekerheid dat ik geen bang had om op mijn bek te gaan. Dat het kon gebeuren, dat het al gebeurd was maar dat ik daar enorm veel uit geleerd had… Dat ik geen ‘ja’ of ‘nee’ vroeg… Dat ik alleen maar eerlijkheid wou en dat als hij nu een ‘nee’ voelde ik zou opstaan en me omdraaien, dat ik dat wel geleerd had in al die jaren. Maar hij voelde geen ‘nee’… hij wist het gewoon niet…

Ik moest weg, ouders kwamen me nog halen wegens kiné morgen en ik voelde me terug een tiener met een uur om thuis te komen. Maar het gesprek had lucht nodig en buiten zijn deed goed. Hij vroeg hardop of we nu volwassen waren of echte pubers... De auto, de sigaret die even verloren raakte en waar we beiden naar zochten op de bodem en hij die opmerkte dat hij altijd zo onhandig werd als ik in zijn buurt was. We lachten want dat werkte in beide richtingen zo.

Muziek, mist en wij twee… Mijn hart was opnieuw rustig. Arriveren, bijna uitstappen en zeggen: ‘weet je wat wij moeten doen… Jij moet me af en toe afremmen en ik moet af en toe zeggen dat we goed bezig zijn. Want we zijn goed bezig, we zijn eerlijk.’ Hij knikte. Zijn hoofd leek zwaar en ik zoende hem op de wang en stapte de auto uit.

Ik zonk voor de tweede keer op rij in de nacht met een bonkend hoofd. Een bruistablet later, ouders die in het holst van de nacht me bij mijn huis vandaan haalden en het kussen dat enige tijd later de slaap bood die ik nodig had…

Een nieuwe morgen en ik kijk naar het scherm… Ik leer. Elk moment en ik wist dat ik dit niet met woorden wou vertalen. Niet dit gevoel. Het was aan mij. Ik drukte en er werd vrijwel onmiddellijk opgenomen. ‘Heyhey’…

Wat volgde was een schoon telefoongesprek. Wederom in alle eerlijkheid… Dat ik toch even wilde bellen want dat gisteren een beetje raar was geweest in het moment ertussen toen ik het verkeerd begrepen had maar dat we wel goed waren geëindigd… Hij voelde het ook zo en maakte de opmerking dat we beiden gevoelens proberen rationaliseren en dat dat heel gevaarlijk is… We weten dat we allebei zo in elkaar zitten. Hij merkte alleen op dat je jezelf op een moment alleen los moet laten en smijten in een relatie om vooruit te komen. We weten dat er lintjes moeten doorgeknipt worden, stap per stap, opdat je jezelf meer kan smijten. ‘Dat klinkt als een feest’, zei ie… en ik lachte. ‘Hey, het leven is een feest he’, zei ik.

En hier staan we dan… Niet wetend… Wetend dat we veel ratio en daardoor ook veel fantasie hebben en dat daar ons gevaar in schuilt van daarin te gaan wonen… Wetende dat alles overdacht kan worden maar dat het enige wat er is enkel vandaag bestaat. In wat er komen gaat is er geen morgen… Enkel vandaag en al de rest is onzeker…

En ik adem…

Soms zegt een beeld meer dan duizend woorden...

deze week

Deze week
3 keer
3 telefoontjes
al moet ik dat verkleinwoord schrappen

warm
warmer
warmst

gewoon jeuj en woehoew
niet meer

pas achteraf
met dat malende hoofd
dat nooit stopt
begint het allemaal weer

zucht
ik wil een standby-knop
of althans van binnen

langs buiten wil ik gewoon
dat het verder gaat

zondagavond

Zondagavond, ik lig in bed... Ik spoelde net de knoert van een hoofdpijn weg in een deugddoend bad en met de hulp van een bruistablet maar met een glimlach die ik niet van mijn lippen geveegd krijg.

Wat vrijdag al begon zette zich gewoon verder. Zaterdag was oefenen hier overdag om te zien hoe die rug zou meewillen. Een stapje richting winkels om enkele dingen te halen ging, maar deed me beseffen de nodige rust te nemen opdat ik er 's avonds zou kunnen staan en dat deed ik dan ook voor de rest van de middag. Vrienden pikten me op en even later vermengden we ons tussen de mensen: vrienden en een heleboel onbekenden en het goede gevoel van binnen: de avond was begonnen!

Een bbq, vele begroetingen na weken niemand gezien te hebben... Een 'Hey, hoe ist' hier en een knuffel daar en een 'ik spreek je zo dadelijk nog' gezien ik niet met iedereen tegelijk kon babbelen waren de aanzet van benen die bleven en moesten bewegen gedurende de rest van de avond met een warm gevoel van binnen 'i was back'. De tafels maakten plaats voor dansende benen en een sfeer die er knal op zat. Naar mijn rug werd menig keer geïnformeerd maar ik probeerde er zo min mogelijk aan te denken, ondanks dat ie duidelijk te voelen was maar wenste er niet aan toe te geven. Bewegen dus, dansen en tanden bijten maar de glimlach sterker laten zijn.

Zijn allerbeste collega leren kennen op dat feestje zonder dat hij daar ook maar voor iets tussen zat... Aan de babbel geraakt, weten wie zij is en zo voor de rest van de avond contact gehouden... Toen mijn rug echt nog weigerde het schroeiende tempo van zijn verbluffend goeie dj-set te blijven volgen koos ik de dichtst bijzijnde barkruk. Het feestje was ondertussen bijna leeggelopen en only the happy few resteerden om de laatste zuchten sfeer tot in de verste vezel van hun lijf te blijven opnemen. De collega zette zich naast me en wat volgde was een fijne babbel. Wij die allebei wisten dat hij er van genoot van ons samen te zien en die tegen elkaar zeiden: 'we kennen hem duidelijk allebei'.

De muziek die stopt, het laatste volk dat het feestje verlaat en achtergebleven tafels en stoelen die nog enige opruimbeurt vroegen. Wie zijn wij dan om niet mee in gang te schieten... Mijn tempo was om mee te lachen... De rug voelde gebroken en mijn stem leek gestolen... Maar ik geraakte nog vooruit en hielp mee voor zover ik kon. Die collega die me haar arm aan bood bij het naar buiten gaan en ik die dit keer geen nee zei en me liet hangen. Een warm afscheid van hem. Hij die me bedankte voor het feestje omdat hij wist hoeveel het van me gevraagd had. Afscheid ook van goeie vriend en de vrienden die wederom taxi voor me speelden en me naar huis voerden. Strompelend tot aan de achterdeur alsof ik liters gedronken had maar o zo blij dat ik dit had mogen meemaken. Vijf uur 's morgens en mijn ogen moeten toe...

De zondag... en mijn lijf draait zich richting wekkerradio: 10u. Ik lig even wakker, draai me weer, wetende dat de rug meer slaap nodig heeft en zak weer weg... Weer open die ogen, weer dat hoofd richting wekkerradio: 13u55... Het hoofd dat terug in flitsen richting de voorbije dagen passeert... Rustig op gang komen... Wat liggen en een sms sturen of hij vanavond zin heeft om iets te eten samen. Enkele tijd later telefoon... Vanavond wordt hij bij de ouders verwacht maar hij wil vanmiddag nog wel binnen springen.

Ik sta op en probeer een zeker ritme te vinden in mijn passen. Mijn lijf strekt zich meermaals uit en de pijn wordt verbeten. Aankleden, ontbijten... Gewoon rustig de zondag in. Wat werken op de zetel en dan dat getik op het raam... Hij. Ik vraag hem wat hij drinken moet en aan zijn gezicht raad ik het antwoord maar ik wacht af... koffie is juist geraden. Een koffie voor hem, een thee voor mezelf en een glimlach en herinneringen over de voorbije avond langs allebei de kanten en nog meer gelach.

De zetel... de herinneringen, de stilte soms, de muziek die het overneemt, het gesprek wederom en gewoon... dat gevoel dat het weer helemaal klopte. Dat gemak, dat samen geeuwen, dat 'weten dat we niet meer nodig hebben', dat dieper in de zetel zakken en gewoon... dat fijne gevoel.

We are back... zonder telefoonlijn als eeuwige compagnon en het voelt zo fijn...

pliez pliezzzz pliezzzzz - dag

Het is zover... Die ene dag in het jaar is aangebroken waar ik al maanden naar uit kijk. Ergens lang geleden werd beslist om tijdens deze perioden nét niet op vakantie te gaan (toen wist ik ook niet dat de komende diende geannuleerd te worden) omdat hét feestje van het jaar vanavond zal doorgaan.

En net wanneer alles in het water dreigde te vallen en vanavond onmogelijk zou worden zei de neuroloog afgelopen dinsdag tegen me: 'hoe minder je stil ligt, hoe beter: bewegen vanaf nu, bewegen...'. Voorzichtig wel en met beetjes en heel den boel... Maar niet meer 24u op 24 plat liggen tussen vier muren... Buiten dat ik daarbuiten nog niet veel verder sta want bijkomende scan vereist en verdere visie over die bepaalde wervel nodig is en me volgende keer een consult met twee specialisten te wachten staat... Buiten dat het vast staat dat er een vernauwing van de zenuw te zien is, dat uit zijn voelen bleek dat ik ontstoken slijmbeurzen van de heup heb... Toch... Er viel een last van mijn schouders. Ik huppelde in gedachten naar buiten, in realiteit was het nog steeds schuifelen.

Dus oefende ik al een beetje met mondjesmaat de voorbije dagen. Je merkt dan dat het moeizaam gaat, dat je af en toe stil staat omdat je even niet verder kan maar ik trek het me niet aan... Dat ze me maar aanzien voor een oud vrouwtje want in mijn hoofd is mijn pliez pliezzzz pliezzzzz verhoord.

Gisteren zette ik mijn eerste passen terug in het sociale circuit. Hij pikte me op hier thuis en we dronken eerst een wijntje. Op zo'n momenten ben ik oh zo blij dat ik goeie rode wijn in huis heb. Ik was wat onverwacht in de begroeting gezien hij binnenkwam en ik hem gewoon vastpakte en knuffelde... Na vijf weken van enkel telefoongesprekken was ik gewoon blij hem te zien! Ergens had ik het gevoel dat hij die niet had zien aankomen maar ik kan er nu nog om lachen dat ik af en toe onbeholpen ben.

De dansvoorstelling gaf me af en toe kippenvel. Ik stak mijn hand af en toe achter mijn rug, verzette me af en toe en zo hield ik het vol. Achteraf bij het stappen, dat wel enige problemen gaf, vroeg hij of ik wou aanhangen aan zijn arm... Ik zei nee en beklaag het me nog... Wederom een glimlach om mijn onbeholpenheid. We wandelden op t gemak naar de auto, reden terug naar hier thuis, goeie muziek op, goeie wijn die nog open stond en fijne gesprekken...

Plannen ook voor de week aan zee die eind dit jaar op het programma staat... Ik probeerde me daar in mijn hoofd niet op te fixeren, denkende: dat gaat er uiteindelijk toch niet van komen en dan zit je daar weer met heel die hoop... Maar nee... Hij begon er gisteren zelf twee keer over. Wederom iets om naar uit te kijken dus.

Maar allereerst, vanavond... Dé avond van het jaar... Na al die pliez pliezzz pliezzzzz... Is het zo ver. De kleren hangen klaar (al twijfel ik nog: lange mouwen eronder of niet - vrouwen en hun kleerkast), de eyeliner, de mascara... it's all there. Straks een warm bad om die spieren te ontspannen, nog wat pijnstillers mee en dan moet het lukken. Een vriend pikt me op en hoe ik vannacht thuis zal geraken is nog een vraagteken maar ook daar maak ik me geen zorgen om. Miss is going to have a party! WOEHOEWWWWWWWWWWWW

onzichtbaar

Als er iets negatiefs is aan iets, is er ook altijd een positieve kant, of zo moge het cliché toch ergens neergeschreven zijn. Wat je heel goed en heel hard leert uit langdurig ‘ziek’ zijn is iets wat ik eigenlijk van mijn moeder altijd geleerd heb maar nooit zelf moest ondervinden tot nu. En een mens geeft zijn moeder niet graag gelijk maar dit keer dus met graagte.

Wat ik leerde in de afgelopen weken is wie je echte vrienden zijn. Want isolement maakt een mens eenzaam en je gaat niet iedereen bellen om conversaties te maken. Zo zit ‘ziek’ zijn nu eenmaal niet in elkaar. Zo leer je op korte tijd veel… En heel eerlijk: het doet deugd. Niet alleen om te weten wie je vrienden nu precies echt zijn, die er altijd voor je zullen staan maar daarnaast ook te weten wie er enkel is als het hen uitkomt. Het doet deugd dat perspectief zeer duidelijk en afgelijnd voor me te hebben.

Hij is er alleszins sinds dag één geweest. Meer dan eens per week… zo ook weer vanavond. Ik ga hem daar achteraf wel uitgebreid voor bedanken, dat weet ik nu al. Omdat het me een warm gevoel geeft tussen deze soms kille muren. Omdat het me gewoon doet lachen en omdat je de échtheid van de andere aan de andere kant van de lijn hoort en me dat oprecht blij maakt. We denken hardop aan avonden die zullen gevuld worden bij een goeie fles rode wijn met het evalueren van de films die ik van hem gekregen heb en nog verder te bekijken heb, over uitstapjes naar New York met het Guggenheim en MOMA op ons lijstje en verder de sfeer van de stad opsnuiven. 

We dromen van hun feestje en we ontzien de mogelijkheid niet langer meer dat ik dat mogelijk ga moeten missen maar we dromen dan tegelijk van volgende feestjes… ‘Maar eerst terug recht geraken, zeg ik dan, dat is waar ik op wacht… En hij pikt in: ja, eerst terug recht geraken want dat is waar ik ook op wacht. En ja, ik weet het, ik heb dan nog dingen die ik kan doen ondertussen, zei ie’… En een luttele seconde was het stil en drong het tot me door wat hij net gezegd had… ‘Dat is lief van je’, zei ik maar intern vroeg ik me af of dit de zin van het verschil was.

We gingen verder over ditjes en datjes en ik gaf toe dat het gisteren een moeilijke dag was maar dat ik me vandaag herpakt had. Je klinkt ook goed, zei ie. En ik wist dat hij gelijk had en was daar zelf blij mee. Hij zocht ook nog onzichtbare inkt voor hun feestje en ik zei hem daar wel eens achter te zoeken en dat te vinden. Wederom afsluitend met blij elkaar gehoord te hebben en te weten dat we elkaar in t kort nog wel eens horen.

Enige tijd later dacht ik terug aan de inkt, zocht even en vond en stuurde de link door.

Later, in mijn mailbox, zijn antwoord:

‘bisou invisible’

Twee woorden en in plaats van woehoew te doen of roepen lachte ik hardop: ‘zo schattig!’

New day

Nieuwe dag
minder emoties

I smile
Opnieuw vooruit

En @Ekfad: je had alleen maar gelijk over het lijf... but i'm going, some day, at the end of the road

schrijven in het heetst van de strijd

Je weet wat er komen gaat
en toch wil je het niet zien
de dokter zat hier
hij schreef

nog vier weken thuis

Ik liep al een hele dag rond
'ik word hier zo zot van'

en ja, ik weet het, er zijn er nog zoveel anderen
die erger lijden...
i know

maar het lijkt alsof ik opgesloten zit
in een gevangenis
vier muren
en alles heb ik ondertussen wel gehad

tranen heb ik vandaag
tranen
omdat het gewoon niet gaat
maar ik zo zo zo graag wil

vijf weken zijn voorbij
en geen beterschap
frustratie alom
althans vanbinnen

en de tranen tonen dat van buiten

dat ik hier gek word
als ik hier nog lang moet liggen
avondlessen worden elke keer geannuleerd
reis werd geannuleerd
feestje hier, feestje daar wordt geannuleerd
etentje hier, etentje daar
een dansvoorstelling waar de tickets voor klaar liggen
annuleren...

zucht
en ik baal
ik baal gigantisch

ik bel naar mijn baas
om het hem te vertellen
dat ik het zo lastig vind
en dat ik zo graag wil maar er echt niets aan kan doen
en ergens verschijnt de krop in mijn keel
hij zegt dat ik me vooral moet verzorgen
dat ze me missen
pfffffffff

dinsdag de neuroloog
ik kijk er bijna naar uit
(nooit gedacht dat over een dokter te zeggen)
maar gewoon
ik wil vooruit

en ik kan ni

en ik word daar zot van!

pfffffffffff, nog eens
blazen, tranen, ik ben er goed in momenteel

en rammen
letters rammen

mama zei dat ze wel op restaurant zouden gaan
als er mensen naar hier wilden komen
als reactie op mijn uitspraak dat ik dan naar huis ging
dat de vrienden dan daar maar langs moesten komen
want geef nu toe
het is toch niet hetzelfde
en haar alternatief was lief
maar ik wil het er niet mee doen

feestje volgende vrijdag...
schrijf het op je buik miss...
vergeet het
fuck de pliezpliezpliezzzz...

tranen
pffffffffffffffffff

boehoe

Van woehoewww naar boehoewww
Je vraagt je af
gezien je zo lang plat ligt
wat het zou geven

In principe maandag terug gaan werken
na vijf weken plat liggen
zolang je plat ligt gaat het
dat is al een evolutie
de toertjes in huis rond de keukentafel lukken ook

Vertrekkend richting kine
en denken: ik kan zeggen dat het goed gaat
maar dan ben je er bijna
nog vijftig meter
en kortsluiting
opnieuw
kortsluiting in de benen
en tegelijkertijd ook even in mijn hoofd.

Zucht
heel hard en diep
moedeloos word ik er even van

de pliezpliezpliezzzz voor dat feestje
zakt dan ook tot tegen de grond
samen met die moed

Straks herpak ik me wel weer
omdat het moet
maar nu
bweurk, bah, g*dver, miljaardemillekedju...

ZUCHT

tring tringggggggg

AAAAAAAAAAAAAAAARGHHHHHHHH
nee
ik kan er niet mee wachten
niet tot het einde van de post
hup
hands in the air en wave them like you just don't care
WOEHOEWWWWWWWWWWW

misschien had ik dat gisteren ook al moeten doen
maar toen voelde het niet zo
of toch niet helemaal
Gisteren belde hij ook
en gewoon, het was fijn en gezellig en gewoon
lang gesproken
over het feestje dat er aan zit te komen
(en ja, nog steeds pliezpliezpliezzzz)
en of ik hen kon helpen want ik lig toch plat dus kan genoeg opzoeken
bij hem was dat maar een woord
bij goeie vriend was dat fun maar die kon ni direct iets bedenken
'hij' dus wel
dus zocht ik, vannacht
naar allerlei attributen voor hun themaparty
tot na 3u
nuttig als je niet kan slapen - toch
ik dacht nog een mijnwerker te zien boven komen
maar vergeet het
toen er na 3u nog geen exact uur kon gegeven worden
koos ik voor de slaap
die wederom kort was

En zakte ik door de dag, wederom, liggend
ik word origineel, niet waar
vijfde week

En dan denk je dat er zekerheden bestaan
kookles en hij zal wel bellen
maar 22u15 en geen telefoontje
dus ik denk
nope
dat komt er niet meer van

mijn gedachten zitten nog niet in de frigo
of zoem zoem zoem
daar gaat die gsm
'hey hey'
alleen van die twee woorden kan ik al glimlachen

en nee
we hebben het initeel niet over de kookles
wel over feit dat mijn maag niet in orde is
dat ik al in mijn bed steek
en dat ik me afvraag of het van de medicijnen is
hij: waaruit zijn die gemaakt
ik... uh: geen flauw idee
hij: mor allééééé, dat je je dat niet afvraagt
ik... ja, jij bent dan weer zo intelligent dat...
hij gaf me de kans niet uit te praten
'bibi zei ie en jij bent dan de domste zeker die niet weet wat daarin staat... yeah right'
ik lag dubbel - van het lachen wel te verstaan -
we grinnikten er nog wat verder over
dat hij dat gewoon altijd wil weten
en dat mensen maar al te vaak denken dat de wereld te moeilijk is om te begrijpen
maar dat dat écht zo niet is, vertelde hij
en ik lachte en lachte en zei: i like you! en hij lachte terug
en ik beloofde dat morgen voor hem op te zoeken
we lachten nog eens en hij ook en hij zei:
je lacht, dat is fijn

nog wat over de rug
- wat me ontroerde - maar ik was er te hard door gepakt en verrast
dat ik niet de kans had dat te zeggen
dat hij het er met zijn broer al over had gehad... (arts)
schoon toch, dat gaf mij een warm en verrassend gevoel...
(hij praat met zijn broer - die hij niet al te vaak ziet - over mij... (smile))
nog wat over mijn nachtelijk opzoekingswerk voor hun feestje
en dat ik iets 'vree cool' gevonden had
waarvan ik wist dat hij het de max zou vinden
ik bleek gelijk te hebben
en hij zei: 'damn, je kent me'
ik: 'een beetje toch ja'
hij: 'dat is een fijn gevoel'
hoppa: wederom WOEHOEWWWWW vanbinnen
(en smilen, amai ni)

over films en 'bin jip'
over het feit dat ik dacht dat weinigen die film zouden omschrijven en konden appreciëren zoals hij dat deed
over het feit dat hij dat er vervolgens uitflapte en ik lachte dat nét gedacht te hebben
over feit dat hij dat met 'lieve X' nooit had: gelijke filmgenres beminnen
over dat ik dat niet wist, wat haar filmsmaak was
'we moeten eens een filmavond houden wij', zei ie
en ik: ja, dat is een idee
'wanneer ben je daar nog eens alleen', zei ie
en ik: kweetni

over dat ik een nieuwe fiets voor hem geregeld had (de zijne is domweg gestolen)
over dat hij daar blij mee was
over dat hij dan nog eens tot bij mij zou komen met de tram
en we zo een excuus hadden om elkaar nog eens te zien
jaha, doe maar opnieuw: hier komt ie weer
woehoeeeeeeeeeeeeewwwwwwwwww en megasmile

over dat ik echt blij was hem gehoord te hebben
en dat dat volledig wederzijds was
dat we elkaar nog zouden horen
'zeker'

en nog vanalles er tussen

maar wat ik onthou
na die telefoon te hebben ingehaakt (hoe zeg je dat als je de hoorn niet meer 'inhaakt': 'afgeduwd'? en als er zelfs geen 'hoorn' meer is)
gewoon
die smile op mijn gezicht
dat warm gevoel
en die WOEHOEEEEEEEEEEEWWWWWWWWWWWW
en weer
nu ik het schrijf
dat schuddebuikend lachen
ja
ja
ja

dat het nog over de kookles ging, over zijn weekend, over de tentoonstelling van een vriendin die ik dus door dit letsel niet kon bezoeken, over de catalogus die hij kocht ook deels voor mij zodat ik dat toch kon zien... (sweet, sweet, sweet)... Over het boek 'de correcties' en de behoefte aan wit tussen het talrijke zwart van de letters, over hoe ik hem even taalkundig ontleedde maar hij had geen bezwaar... Over vanalles en nog wat dat ik vergeet... want ik ben en doe gewoon:

WOEHOEEEEEEWWWWWWW (en raak even de tel kwijt over het nummer: 7?)

@ kaajee

Wat dat is... Simpel:

Ergens heb ik het gezegd... een paar keer zelfs. Hij weet hoe ik me voel... Iets in hem houdt hem tegen... dat was duidelijk. Zoals gezegd: die balans is moeilijk te maken: blijven en niet weglopen, genieten van zonder vragen en toch zoooo close zijn...

Dus weet ik dat ik moet genieten van de 'echtheid' van de vriendschap - niet elke vriend belt je zomaar x aantal keren per week... Ook dat merk je eens je een paar weken uit roulatie bent: 'wie je 'echte' vrienden zijn'.

Maar het is dus niet nodig om hem elke keer te zeggen 'hoe graag ik hem heb'... dat komt too pushy over... En zo zit ik niet in elkaar. Ik ben enkel drummerig in mijn eigen hoofd maar zal dat nooit overbrengen op de ander, integendeel...

Al zal de eerlijkheid in mij hem volgende keer, als ik hem nog eens face to face zie (met die rug wordt dat moeilijk in 't kort) maar als ik hem zie dan bedank ik hem... Bedank ik hem voor het feit dat hij er is en was in deze momenten... Voor de telefoontjes, voor het bezoekje, de boeken, de series en dvd's... Voor de vriendschap en het voelbaar graag zien...

That's a promise!

En dank ook voor de oprechte antwoorden die ik hier ook altijd op mijn blog mag ontvangen, van u en van de anderen... Die doen deugd, die doen me lachen... Buiging dus (figuurlijk want letterlijk zou dat niet zo verstandig zijn). Hoewel ik hier zelden iemand in real life ontmoette ontstond ook hier een band doorheen de jaren... 'Graag zien' is erover maar met 'graag lezen' is er volgens mij niets verkeerd gezegd... x

Telefoon

In navolging van wat ik daarstraks al schreef...

Ik kreeg even bezoek
de mama van de baby die zondag wordt gedoopt
en ik die zei: ik haal de dienst niet en ik weet het niet voor daarna
ze snapte me, ze zei: al rijd je je bed naar dat feestje
maar kom toch gewoon...

we zien wel
andere verhalen daar, die er nu niet toe doen, die maken dat ik daar
allesbehalve zielig wil zijn...
Anderen daar die ernstigere verhalen hebben
niet om stoer te zijn
maar als het onevenwicht zichtbaar aanwezig is
dan wil je dat toch niet te expliciet tonen...

Ze snapt me en je zag dat ze het apprecieerde die gedachte.

Ik ging naar boven
gemiste oproepen
een van mijn bazen, om te horen hoe het met me was
hem teruggebeld
eerlijk geweest
zo
dat was er uit
he's sweet and i like him
warm gevoel gaf me dat...

tweede gemiste oproep
'hij...'
i called back
geen gehoor
ik sprak iets in, kort
'we horen elkaar nog wel'

en daarnet
telefoon
hij opnieuw
'dat hij in mijn buurt was'
en ik... nee... je bent niet in mijn buurt
want in tegenstelling tot de sms die ik je stuurde gisteren
ben ik bij mijn ouders
'ah', zei ie
dat is momenteel te ver.
i knew... maar hij leek tezelfdertijd zo dichtbij...

en daar kwam de krop in mijn keel
'hoe komt het', zei ie
en ik kropte even die kriebel weg
en zei 'het gaat niet zo goed met me vandaag'
'wat is er gebeurd', vroeg ie

en daar gingen mijn sluizen open
en proberen slikken
maar dat lukte niet
en het enige wat je dan kan zeggen is 'sorry'
(waarom excuseren mensen zich toch altijd voor verdriet)...
maar tegelijkertijd denk je even miniem:
'oh boy: i'm crying... this is so unattractive!'

hij was stil, liet me de ruimte
en toen ik weer wat adem had vertelde ik het hem
waarom het me vandaag niet af ging
en dat ik het tegen kine ook gezegd had
dat ik me schuldig voelde om 'lieve X'
(de vriendin die vorig jaar de strijd voor kanker verloor... 'zijn vriendin' ook)...
dat was pas afzien en dit...
ik hoorde hem tegensputteren...

ik huilde
maar hij was er
zei dat de kine gelijk had...
dat mijn pijn er een is om niet weg te steken
dat die zenuw niet verder geraakt mag worden

ik raakte stilaan opgedroogd
en rustig onder zijn woorden
we hadden het over zijn aankopen voor het feestje
en over het feit dat dat mijn grootste straf momenteel zou zijn
dat ze dat van me afpakken
maar dat het confronterend is dat plannen maken nu zo moeilijk is, zelfs onmogelijk

en hij zei
'ik duim'
en ik: ik ook... elke dag een beetje...

I like him... a lot...
maar dat vergat ik hem te zeggen
wegens een tweede lijn bij hem
en wegens toch nog een beetje stoer op zo'n momenten...

ontgoocheld

Niets gehoord
geen sms terug
maar daar wil ik het ook niet over hebben
een vriend had gelijk: 'je hebt gewoon teveel tijd momenteel'
en dan gaat het hoofd in een heel nauwe richting denken

Maar ergens is dat het niet wat me dwars zit
ik ben ontgoocheld
diep ontgoocheld

Vanmorgen stond ik op
het idee van: dit was een goede week sinds maandagmiddag
tevreden daarvan
denkend
ik ben op de goede weg

Met die glimlach vertrok ik ook vanmorgen
stapsgewijs richting kine
Halverwege wist iemand me te vertellen dat ik om moest lopen
want dat de weg versperd was en ik er echt niet door kon

ok
geen probleem
omdraaien en blokje rond

maar nog geen vijftig meter verder
was het daar weer
snokkkkkkkkk
in de benen
afknapper van de zenuwen
en leunen tegen het muurtje
en blazen
alsof ik zwanger was en moest bevallen
(niet dat ik weet hoe het voelt maar het leek even zo - een wee)
wee was mijn gevoel vooral
dat besef
door merg en been
schuifelend door de dorpskern hier
onderweg

en toch
alsof ik terug aan het begin sta
ontgoocheld
zéér ontgoocheld...

Tranen...
stiekem
maar toch
ze zijn er...

Onmacht ten aanzien van je eigen lijf...
zeer confronterend...

Ik relativeer het altijd bij de kine
wetende dat er zoveel mensen veel erger
en veel uitzichtlozer lijden
dan is dit peanuts
maar hij pakte me er vandaag over aan
dat ik pijn had en dat ook aan mijn omgeving toe moest geven
dat ieder zijn deel heeft
en dat je jezelf niet in de balans moet gooien en het wegsteken...

Hij had gelijk
dat wist ik
dus kwam ik thuis
en zei ik eerlijk
'het is weer om zeep'...
verslagen zat ik aan de keukentafel
tranen in de ogen maar ik liet ze niet rollen...

maar nu wel...
de pliezpliezzzzpliezzzzz-datum ligt veraf op deze manier
en ik 'wil' zo graag... vanalles... ik 'wil' zo graag...

de baas die belde en vroeg hoe het met me was
en ik was eerlijk
omdat het moet
omdat het geen zin heeft stoer te zijn in deze...
de zenuwen in de benen maaien die stoerheid weg
in één seconde

van hoopvol
naar ontgoocheld...

zucht!

keukenpraatjes

Je zit aan de keukentafel
eet wat
met de ouders
doodnormale Vlaamse gesprekken
over de K3 show met het kleine nichtje vorige week
en mijn moeder die zei: 'ik ga dat blijven doen'
'ah ja, want als er bij ons geen kleinkinderen komen'...

en ze keek naar me
ik - miss abnormalia in hoogsteigen persoon - gaf geen kik
maar ik zag aan haar ogen wat er ging komen...
of misschien gaat dat bij u toch de betere richting uit dan bij uw zus, zei ze

ik schudde alleen maar het hoofd
lachte en zei: 'gij zijt niet te doen'
'jaja', zei ze... 'ge moet wat meer doen dan praten over hoe je stoofvlees moet maken'
'ge moet als hij het echt is initiatief nemen'
- Of hoe ik gewoon verteld had vanmiddag dat ze stoofvlees gemaakt hadden in de kookles en hoe mijn moeder daar andere kookpunten in las -


Ik... die nooit iets zeg over wat er in mijn bovenkamer omgaat...
beduveld... door mijn eigen moeder...
'Gij zijt écht ni te doen gij', zei ik
'Tutut', zei ze

en ik lachte... Vertelde haar over het feit dat ze (beste en goeie vriend) het idee hadden om zondag met me te brunchen. Maar dat paste niet in haar kraam... En ik wist al dat ze dat ging zeggen... 'Onderweg zijn en iets tegenkomen als je op ziekenverlof bent... dakanni é'...

Ik zweeg... ik wist al dat dit er ging aankomen... Thuis wonen voor even heeft ook zijn nadelen.

Maar ik ging naar boven, denkend aan wat ze ervoor gezegd had en heb enkele minuten hardop zitten lachen.

Morgen ben ik heel even thuis, zaterdag ook, even, in mijn huis... De kans is onbestaande dat zijn agenda morgenavond niet ingevuld is maar ik smste met de vraag of hij morgenavond iets te doen had...

En neen... niet om moeders woorden in de praktijk om te zetten... U als trouwe lezer weet dat alles al gezegd is...

En nu is het wachten...

over doodgewone dingen

That's the way
aha aha
i like it!

(zie de glimlach op mijn gezicht)

Vanavond ging de telefoon
hij gaat wel vaker
maar hij ging en ik wist wie...
'jeuj'

Ik kroop naar boven
naar mijn kamer
om te glimlachen
te babbelen
te luisteren
mee te denken

over stoofvlees maken in de kookles
over ik die daar niet was en zij die er achter vroegen
over de brunch van zondag en dat dat bij hem zal doorgaan
over het feit dat alleen goeie vriend en zijn lief daar zullen zijn
(ik voel weer het dubbeldate gevoel maar uiteraard daar ging het niet over)
over het uitlichten van enkele muren voor hun feestje
over gloeilampen die ze niet meer maken en dat dat in dit geval tegenviel

over doodgewone dingen dus
die mij deden glimlachen
heel veel minuten achter elkaar

en
ja
u bent er weer klaar voor
ik mag het hopen
buurmannen of niet
let the world shine a little bit:

so here we go
1,2,3,4,5,6:
WOEHOEWWWWWWWW

'ni te doen??? Moi???'

Als meneer Kaajee denkt dat ik 'niet te doen ben'
dan wordt het alleen maar erger
want
u bent gewaarschuwd
ik
eis
!!!
dat u meedoet bij deze

here we go
1,2,3,4,5
put your hands in the air
to wave some more:

WOEHOEWWWWWWWW

Jawél
n°5 is een feit!

21u30 telefoon
hij weer aan de lijn
dat hij met goede vriend op café zat
voor hun feestje te regelen en zo
en dat ze goeie schuimwijn wilden voor hun feestje

ik: euh, en dan bellen jullie naar mij???

hij: uhu en gelach alom daar

ik: euh...
hij: nee, we hebben het idee om dat voor te proeven
met een paar mensen
en we willen u daar graag bij.

euh... wanneer?
zondag, zei ie.
Mét een brunch dan zei ie...

Damn
ik stond hier weer te smilen...

Come on everybody!!!
1,2,3,4,5:

(iedereen moet meedoen! Je kent het: handen in de lucht, vingers wijd open gesperd en shout shout let it all out: )

WOEHOEWWWWWWWWWWWWW

woehoewwwww

Een hele kleine
maar toch
gewoon

WOEHOEWWWWWW

ik zag een icoontje op mijn gsm
een telefoontje
he called
i called back

'om te horen hoe het met je gaat'
Goed, zei ik (en ik meende het ook)
'je klinkt goed' zei ie

WOEHOEWWWWWWWWWW (n°4)

ik ik ik ik ik, ik ik ik ik ik ben een bitteke zot

de titel geeft het toe
zonder schroom
ik ik ik ik ik (zoek een zeker ritme en zing mee)
ik ik ik ik ik (ja!)
ben een 'bitteke' zot!

iets voor 2 in de nacht
en ik ben volop bezig
aan een dossier van het werk
dat ze hier binnen hebben gesmeten
omdat ze er zelf niet aan uitraakten

Dossier nr 1 werd ergens na middernacht al afgewerkt
Nu dus nummer 2

ik ik ik ik ik (zoek opnieuw dat ritme en zing mee)

ik ik ik ik ik (ja!)

ben een 'bitteke' zot!

Maar toch

het is beter

dan wakker liggen

en denken aan 'hem'

die niet wakker ligt van mij

(ook ik kan daar heel nuchter in zijn)

Vannacht lag ik weer wakker

woelen als een rat

(en ik haat ratten)

en ni maar dan ook écht ni

kunnen slapen

drie weken tussen vier muren maken je zot!

Het is zot

ziekenverlof hebben en intens werken

maar ik laat mensen niet graag in de steek

en dat gevoel heb ik toch wel met dat plat liggen

Vandaag lag ik ook nog eens plat op tafel

Oei oei oei

zei de acupuncturiste

(alternatieve therapie wordt dan gegrepen als de rest

niet echt schijnt te helpen)

ola ola

ik zie het al

hier hier en hier zei ze

Ze is niet de vrouw van veel woorden maar als ze iets zegt...

zat ze er knal op

'uhu', kreunde ik...

Maf dacht ik wel

(misschien is die ook een 'bitteke' zot)

dat die zonder dat ik iets wijs

gewoon aan mijn rug kan 'zien'

waar gewone dokters een scan voor nodig hebben

Tsjakkaaaa

naald hier en daar en ginder erin

- dit keer deed het geen pijn - 

en liggen, blijven liggen

Een veertigtal minuten later

werd ik verlost

en ik moet héél eerlijk

en even wantrouwig als menig lezer

toch toegeven

dat ik al de hele middag minder pijn heb

dan gisteren en vanmorgen...

Voor de rest

gaf ze me stipjes

ja

zo

gewoon

punt punt punt

hier daar ginder

en stickjes

moxastickjes

(nee geen mocca-ijsje!)

om die punten 'op te warmen'

twee keer per dag...

Logeren bij de ouders

is dus nodig

alleen al

omdat ik niet aan mijn rug kan 

Hilarische toestanden hier vanavond

toen mijn moeder die stick boven die puntjes hield

en ik 'stop' riep elke keer het me te warm werd

a ja want zo moet dat had de madam gezegd

maar mijn knie ook uit reflex naar boven kwam

en mijn moeder dan heel hard schrok en riep

Hilarisch

mijn zus had er de slappe lach bij

ik had er een brandwonde in de knieholte bij

het resultaat:

mijn zus moest verder doen 

en mijn moeder kon chillen

2 u bijna

en ik moet nog iets opzoeken om dat dossier te vervolmaken

maar ik lig plat

en blijf dat toch effe doen

tot morgen

maar we weten het

ik ik ik ik ik (opnieuw)

ik ik ik ik ik (ja!)

ben een 'bitteke' zot!