grenszone

Een avondje poker met de vrienden en miss zat mee aan tafel. Geen zin om te pokeren maar wel gewoon mee genieten van de ambiance, mee kaarten kijken en handjes kloppen indien de buit binnen werd gehaald... Gewoon fijn om mee aan tafel te zitten en af en toe op de zetel te liggen als de rug even niet meer mee wou.

Je zit daar met jouw geheim. Elk een van die vrienden kent zowel hem als mij maar 'nobody knows'. Hij is er niet. Tot de telefoon gaat bij een vriend. Hij komt nog af.

En dan die welkom, niemand weet het en niemand zal het nu weten... Eigenlijk geeft dat een onwijs vreemd fijn gevoel van binnen. De kus op de wang zoals bij iedereen maar van binnen weten we allebei meer.

Ik doe een vriendin naar huis. Hij: kom je nog terug? Ik knik.

Weer rond die tafel, het laatste spelletje poker. Daarna is er zo'n overgangsfase van einde naar definitief afscheid. Wc-bezoek, zoektocht naar de jas, etc... zo'n zaken gebeuren. Hij zit op een stoeltje, ik passeer hem, op zoek naar mijn jas en bij dat voorbijgaan raakt hij me aan... heel even, een arm die me heel snel aanraakt... niemand kon het zien en ik had het niet gezien... een gevoel achter mijn rug... Ik draaide me om om die aanraking te verifiëren... Iemand anders staat daar of kijkt in de ruimte... hij kijkt de andere kant op... niemand heeft het gezien en ik voel het... een fijne flits.

Naar buiten, afscheid van zij die mee buiten staan... Een knuffel... nét iets meer dan de rest van de bende... Maar die hebben het met zekerheid niet door dat zij een iets ander afscheid krijgen.

Even ons eiland, een grenszone waar niemand weet van heeft...

glimlacht...