Vaak en meer

Ik breng de nachten al wakkerend door. Ook vandaag is daar voor de vijfde dag op een rij geen uitzondering in. Insomnia heeft ergens een negatieve bijklank want dan zou het impliceren dat een mens daar last van heeft... Maar als er ergens tussen 7 en 8u in de morgen de slaap van komt en ik een uur of drie later wakker word zonder ochtendhumeur weet ik wel beter. Het enige privilege aan niet te moeten opstaan om te gaan werken...

En tegelijkertijd weet ik dat er om 4u46 vannacht een helse regenstorm rond dit huis waart... Al slapend was ik me daar nooit van bewust geweest. 21u wakker zijn in een dag maakt dat je meer weet, zoveel is zeker. Ik heb het dan niet over mijn geheugen dat ook gigantisch vergeet...

Ik schrijf misschien wel om te blijven, althans toch voor even, een vingertik lang. Ik schrijf om te onthouden en me jaren later opnieuw in dat gevoel te wentelen dat toen zo prangend was dat het over dit toetsenbord vliegen wou. Ik schrijf al jaren, een onlosmakelijk aanhangsel van mijn hoofd en handen, dat is schrijverij. In de lagere school was ik de leerlinge die limieten kreeg opgelegd over het aantal blaadjes dat het opstel tellen zou daar waar anderen zich stuk beten op de achterkant van hun balpen om die ene zijde van die A5 te vullen...

Ik heb nooit gebeten op balpennen... Ik koester ze. Ik sleur ze overal mee rond, in handtassen, ja allemaal en ik verzamel ze ook op het werk zodat iedereen ze op mijn bureau terugvinden zou...

En ik wentel met mijn ogen voorbij de iris van mijn bestaan... Twee kijkers gericht op de wereld waarvan ik niet weet waar hij naartoe gaat gaan. Ik trek de dons dichter, ja dichter tegen me aan... Ik draai me op zoek naar zijn lijf dat ergens in Nederland ligt dezer dagen terwijl ik de dons net tot onder mijn kin trek en even uitadem. Ik wrijf door mijn ogen, laat de 'vaak' maar komen want ik wil meer...

Zwemmen zal ik, meer en meer. Roeien met de riemen die ik heb en af en toe zal ik even naast me kijken of mijn oren openen en luisteren naar de golfslag die hij naast me maakt.

Ontluikend - een vreemd woord om een paar minuten voor vijf in je mond te nemen terwijl de rest rondom me zo duister is - maar ik woordflip even door en zeg het toch... Ontluikend... Mijn oog pikt, mijn rechter, omdat ik te hard heb gewreven... Te hard vaak willen is nooit goed. Dus doe ik zoals ik het thans probeer: 'laat maar komen'... niet wetend wanneer het me ooit overvallen zal.