De voorbije twee dagen geven een wrang gevoel dat ergens ook tegen mijn gehemelte lijkt te plakken. Ik hap naar adem langs mijn mond gezien mijn neus voor de nodige verstopping zorgt. Weer even sluiten die ogen, in een zachte cadans. Mijn vingers vinden ondertussen blind de woorden. Ik maak de droge lippen nat met mijn tong en probeer even rond te kijken. Mijn ogen voelen zwaar...
Soms kan je voelen... zelfs met een afstand die men ergens anders op deze wereldbol mijlenver zou noemen. Ik maak even geluid met mijn stem... nog steeds hees maar toch al vlakker dan gisteren. Weer sluit ik mijn ogen... Zelfs mijn kaken lijken zich stuk gebeten te hebben op de nacht en ik gun ze enige gymnastiek.
Twee dagen en ik voelde dat er enkel eenrichtingsverkeer was. Twee dagen... De verbale stilte is bij mezelf opgelegd na dat telefoongesprek van gisteren. Nu is hij aan zet... Even rusten, even mijn ogen toe en mijn hand tegen mijn gezicht aan. Ik herinner me plots de woorden van een week geleden... Geen nee, geen ja maar een 'ik weet het niet'...
Als een 'ik weet het niet' betekent dat ik af en toe in een straat zit met enkel eenrichtingsverkeer en er maar op moet vertrouwen dat ik hem van tijd tot tijd wel op een kruispunt ga tegenkomen dan weet ik niet of ik deze wegcode wel tot de mijne wil maken... Als een 'ik weet het niet' zou zorgen voor een situatie dat soms ik vooraan zit en hij op de achterbank dan zijn we alleszins 'samen' op weg en weet ik dat de blikken doos ons wel ergens brengen zal...
Maar afgelopen weekend zaten we niet samen in de auto... En dat maakt de stilte nu alleen maar holler.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten