Ik geef het toe, ik kan het niet meer onderdrukken. Nu ik hier omgeven ben door de duisternis van de slaapkamer met enkel het licht van de laptop kan ik het ook ongegeneerd… Lachen.
Lacht u even mee? Tuurlijk lacht u even mee!
Het is soms zo raar. De ene keer hou je je hart zo vast dat je het bijna dood zou knijpen en zou je zo ver mogelijk willen gaan lopen omdat het pad voor je zo mistig is. De andere keren huppel je onvoorzichtig als een dartelend veulen en steek je de straat over zonder kijken…
Honderd en één vragen in mijn hoofd over wanneer ik hem terug ga zien en die worden in één keer van tafel geveegd vanmiddag wanneer mijn telefoon gaat… Hij, op terugweg naar huis van een weekendje weg. Ik die dacht dat hij pas morgen terug zou komen. Hij die wil langskomen en ik die helemaal niet thuis ben. Ik die het woord moet gebruiken dat ik bijna weiger op te nemen in mijn woordenboek: ‘nee’… en die ‘jammer… ooohhhh, écht jammer’ die eruit floepte. Maar ik vind ook de durf (hoe stom dat ook moge klinken maar op zo’n moment is het durven) om te vragen of ie dinsdag kan… En toch die onzekerheid in me die eraan toevoegt: ‘nu ja, je moet maar eens kijken en dan laat je ’t maar weten’… Ik babbel, hij onderbreekt me: ‘ik keek net’… ik kan. Zal ik dinsdag na mijn werk naar je toe komen en gaan we dan iets eten?’
Ik geef het toe, ik kan het niet meer onderdrukken. Nu ik hier omgeven ben door de duisternis van de slaapkamer met enkel het licht van de laptop kan ik het ook ongegeneerd… Lachen.
Lacht gezellig mee... :-)
BeantwoordenVerwijderen