Ik kijk naar mijn vingers, niet naar het scherm… Ik voel het
getik, van de vingers hoor ik ze… Mijn hart slaat enkele seconden sneller per
minuut. Ingehouden spanning zorgt voor jeuk in mijn bovenkamer. En langzaam
tuurt mijn hoofd doorheen de ruimte, zoekend naar houvast, naar een horizon om
eindig op te staren in de hoop daar antwoorden te vinden. Antwoorden drijven
niet mee met de wolken.
De afgelopen maanden waren één grote tuimeling.
Holderdebolder donderde ik naar beneden… ergens begin november… Zomaar… Terwijl
we wachtten op een dampend bord warm eten, zei hij: ik ben bij haar blijven
slapen… En plots, in een oogwenk, staat
dat bord voor je ogen te dampen en wil je je adem onder controle krijgen en
staar je naar je handen in je schoot. Elke vezel van je lichaam onttrekt zich
van de energie die er een uur eerder nog doorstroomde. Ademen miss, ademen…
Verscheurdheid, onvermogen… geen ongeloof maar verslagenheid…
Drie jaar van intense vriendschap, zoals er nooit een andere is geweest – ook hij
kon dat niet ontkennen… Een jaar relatie en een jaar erna de schemerzone waar
we beiden geen definitie voor hadden… Al zag hij het wel als een relatie, gaf
hij toen toe… En toch koos hij ervoor om me dingen niet te vertellen... Toen, toen het te laat was en hij alles opblies…
Letterlijk, alles… De vriendenkring waar we al jaren deel
van uitmaken, nog voor dit allemaal groeide… De intense vriendschap, elkaar
voortdurend zien… Ik blies het allemaal op. Als ik moest loskomen van, dan zou
het enkel op deze manier gaan… Door me er volledig van los te maken en te
zwijgen in alle toonaarden wanneer er via mail, telefoon, sms probeerde iemand
in contact te komen.
Rond oudjaar ontstond er een driehoeksverhouding tussen mij,
hem en de vriendengroep… Wie nodig je uit, allebei en laat je dan aan ons de
keuze… Niet communiceren zorgt dan voor veronderstellingen waar ik een hekel
aan heb. Dus koos ik op dat moment voor de dialoog en beet ik door die avond
waarin ik mezelf harder dan verwacht tegen kwam… Zij die er niet bij was maar
alleen haar naam al maaide mijn voeten onder mijn lijf weg… Zijn blik toen
iedereen iedereen zoende met ‘de beste wensen’… Ik krijg er nog kippenvel van…
Die nacht holde ik naar huis, op zoek naar een nieuw jaar
dat van mij gewoon mocht worden overgeslagen. Twee uren later lag ik
klaarwakker in mijn bed... De korte slaap had geen verschil gemaakt…
Ik besloot me terug te trekken en voort te gaan met hoe ik
bezig was. Alles hield op. Alles… Ik zocht een weg naar nieuwe zaken om me mee
bezig te houden en mijn leven opnieuw op te bouwen, zo voelde het alleszins…
Los van alle mensen met wie je de afgelopen jaren weekends hebt doorgebracht…
Los ook van hem en ik zag maar één manier…
De ademhaling werd rustiger, het gevoel veranderde amper…
Zoekend naar mezelf… Maar het woord eenzaam had nooit een hardere betekenis dan
de afgelopen maanden. Ik smeet mezelf in de dingen en tegelijkertijd voelde ik
dat er een deel van mij gedoofd was. De waakvlam… uit.
Twee zondagen geleden was ik bezig en toen ik mijn mails op
een moment checkte stond ik zeker twintig seconden verstijfd te staren…
letterlijk: stil. Zijn naam… Hij die mailde dat hij graag eens wou afspreken en
ik die niet zou weten waar wij over moesten ‘bijbabbelen’… Dat vertrouwen is zo
geschonden dat ik niet het gevoel had te
willen delen…
Dus vloek ik een hele week binnensmonds en laat ik dat
schrijven voor wat het is en hul ik me terug in stilzwijgen…
Tot zaterdagnacht een vriend me contacteert en zegt: het is
uit tussen hen… meer dan dat weet ook hij niet.
In een keer krijgt de mail van vorige week een andere
toonaard, begrijp ik die zinnen meer en besef ik dat het tijd wordt om te
praten. Dat de vrienden, met wie er een reis vast ligt, ook een antwoord moeten
krijgen, alvorens er weer een driehoeksverhouding bestaat in die communicatie.
Dus vraag ik tijd aan de vriendin via mail, beantwoord ik zijn mail met 'dat ik wil afspreken' en is de nacht weer even kort dan de voorbije maanden…
’s Morgens vroeg… ik ben al wakker… zijn antwoord. We leggen
woensdagavond vast. Meer dan dat ook niet, geen locatie, geen uur, enkel de
datum… Mijn initiatieven zijn beperkt, hij is aan zet vind ik.
En sindsdien gaan er duizenden vragen door mijn hoofd,
ontstaat er in een flits zelfs hoop en vind ik dat nog de meest beangstigende
gedachte van allemaal. Daar waar ik niet wist dat er nog iets in me zat, kwam
in de afgelopen dagen weer allemaal los… Confronterend… Beangstigend… En veel
vraagtekens… Het hart neemt bij momenten het hoofd over en ik probeer me er voor
te behoeden…Wat wil hij... Wat wil ik...
Woensdagavond…
