de donderdagavond ervoor

Misselijk... Wederom... Deze nacht amper geslapen... Stress...

Gisterenavond was de AB. Bon Iver... Af en toe ging het recht door mijn lijf. Wij twee, daar... Naast elkaar en als het dan die intieme muziek werd die Bon Iver zo typeert dan kreeg ik kippenvel, vocht ik tegen de tranen die niet mochten rollen en slikte ik meermaals die brok aan gevoel door.

Gisteren was wel voorbereid uit de badkamer komen met de nodige aandacht voor de make up die mijn gezicht er ineens pakken beter deed uitzien. Subtiele toetsen doen wonderen, zo bleek. Ik ben mijn vriendin eeuwig dankbaar voor de les van het voorbije weekend.

Gisteren is hij die op de oprit rijdt, onder zijn motorkap iets aan het checken is en wij die instappen... Zonder kus ter verwelkoming, etc. Brussel. En wij twee in de auto.

Gisteren is dansen op 'skinny love' en zo hard genieten van dat nummer. Of kippenvel krijgen en het bijna niet meer uithouden bij 'the wolves' wanneer 'zijn' hand op mijn schouder ligt en ik weet niet of het is om stabiel te staan opdat hij het nummer filmen kan met zijn telefoon of het iets anders wil betekenen maar ik hapte alleszins naar adem.

Gisteren is samen achteraf nog eentje drinken. Praten over ditjes en datjes en gewoon... 'wij' zijn.

Gisteren is terugkeren naar de auto, rijden naar huis en hij die helemaal door rijdt tot achteraan mijn oprit. Ik die denk uit te stappen en afscheid te nemen op het moment dat hij vraagt of ik nog een boterham heb... En dus staan we in de keuken, lach ik naar hem, veeg ik dat beetje smeerkaas van zijn lip en zit ik in de zetel iets later. Hij die zijn handen uitsteekt, om afscheid te nemen en we houden elkaar vast en wiegen enkele danspasjes, zetten een stap terug en lachen, kijken, vechten.

'Je straalt', zei hij... En ik wist dat mijn gezicht dat ook deed... De wonderen der make up en het gevoel van: 'erin te geloven'... Hij herhaalde het nadien nog een paar keren.

Hij zet zich op de leuning van een andere zetel en ik vraag hem op te schuiven en zet me 'face to face' ten opzichte van hem. Vechten, allebei en ik verontschuldig me ervoor. Dat ik het moeilijk heb om hem te laten gaan. Dat hij het weet, dat hij het voelt, dat er geen verontschuldigingen voor nodig zijn, dat hij ook vecht. Ik zeg dat het niet nodig is te vechten... Dat hij mag blijven... Dat we morgen toch samen zijn... Maar hij zegt dat het gevoel er is dat hij naar huis moet... 'Morgen', zegt hij.

En we praten over New York... 'Dat het raar gaat zijn', zegt hij. 'Waarom raar?', vraag ik hem. 'Omdat het zo snel terug vertrouwd gaat aanvoelen en dat het gaat raar zijn achteraf...

En ik slik. En het snijdt...
En ik vraag hem: 'Ik vraag het je op de man af maar wil dat zeggen dat je het 'weet''... 'Die zin suggereert dat je het weet... Dat je eruit bent'...
En er is rust tussen ons, en er is pijn van binnen bij mij.
'Neen', zegt hij. 'Maar ik verwacht niet van New York dat dat duidelijkheid gaat brengen'.

En misschien besefte ik in mezelf op dat moment dat ik dat wel 'verwacht'. Hoe zeer ik ook tegen hem en mezelf mocht zeggen dat we daar gewoon gaan leven in het 'nu'...

En misschien huil ik daarom nu en lag ik daarom een hele nacht wakker en kroop ik om 5u vanmorgen naar de wc en zei ik tegen mezelf dat ik terug rustig moest worden...

Hoezeer ik het ook zal moeten ondergaan, zal moeten beleven moment per moment... Vannacht zat die eeuwige vraag weer in me... 'Wanneer gaat hij het 'weten'?'... 'Wanneer moet ik zeggen 'stop'...?'...

beslist

En ik drukte zonet op de knop
na dagen en dagen van twijfel
besliste ik
nadat een vriendin zei: 'doen'

Het is vechten om in balans te blijven
het is lachen en rustig worden als je samen bent
er is zoveel gevoel
Ontmoeten, eten, dingen uitzoeken voor New York
dingen plannen voor na New York
lachen, aantrekken, omhelzen, avond en nacht
wakker worden
die tedere blik die mijn ogen vangt...
en de dag erna ook weer alleen zijn...
en zoeken naar je eigen glimlach.

En alles ligt er
er is alleen die stap
die twijfel
weten dat het nog kan gebeuren, wij twee...
aldus hij
en ook... niets weten...

De momenten dat ik alleen ben
zijn er geen mooie
onzekerheid...
tranen...
En zo'n moment als New York
dat komt er nooit meer
van vrijdagavond tot zondagavond de week erop... samen

In eerste instantie ga ik me amuseren
dat welverdiende verlof ten volle voelen
maar ergens weet je
dat dit de dingen bloot moet leggen
is het niet nu
dan is het minstens erna
want erna
zijn de dagen, de weken, de maanden...
dan verglijden ze zomaar
dit
24/24u, 7/7 samen... dat komt niet meer...

Al ga ik in New York gewoon vieren
vakantie
mezelf
en de maanden die we wel met het volle geluk achter de rug hebben
New York is er niet om ongelukkig te zijn
om te twijfelen
New York is er om me ten volle te smijten
en te zijn wie ik ben
en niet wie ik niet wil zijn...

Dus drukte ik
op de knop
zonet, dankzij die vriendin...
Die duw in de rug had ik nodig
ik boekte een helikoptervlucht boven New York
voor ons twee, 20 minuten lang...
op de dag dat we normaal een jaar samen zouden geweest zijn
'I'll show him heaven'...

over de goudvis en thuiskomen

Vrijdag en ik word weer onzeker. Geen communicatie op donderdag en dat vreet aan me op vrijdag. Vrijdag is eindelijk vakantie, na twee jaar wachten heb ik nog eens vakantie. En toch, ik ga het met een vreemd gevoel tegemoet op vrijdag.

Gevoel en alleen zijn doen rare dingen met een miss en dus stuur ik ergens richting de nacht een sms naar het oosten en geef ik erin toe dat ik hem gemist heb. En hoewel ik dadelijk antwoord terug krijg en dat begint met 'leuk je te horen', was het geen 'ik u ook' en geeft het me zorgen.

Zaterdag, ergens tegen de middag trek ik mijn gloednieuwe rode jas aan en wandel mezelf naar buiten, de zon tegemoet, de stad in. Ik voel dat het me deugd doet. Ergens in de namiddag beland ik bij vrienden waarvan de vriendin belooft heeft me de tricks in make up te leren. Zij is zelf telkens een plaatje en ik heb er amper verstand van. Al weet ik dat het opgemerkt wordt maar verder dan mijn ogen geraak ik meestal niet. Dus zet ik me gewillig op een stoel in hun woonkamer, lachen we bij elke blik in de spiegel en voel ik achteraf dat ik er beter uit zie. Met een lijstje met meer dan tien producten weet ik waar ik in mijn vakantie fortuinen ga aan uitgeven.

We praten nog wat na aan de tafel, over hem. En ergens besef ik dat ik zijn goudvis nieuw water ga moeten geven, zoals ik beloofd had gisteren. Vriend voelt ineens dat hij geland is en met een snelle blik via het internet wordt dat bevestigd. Ik trek mijn jas aan en ga op weg, naar zijn goudvis.

Weer dat gevoel, het binnenkomen, de trap op, dit keer in het donker en de sleutel draai ik in het slot. Op dat moment gaat mijn gsm en ik weet het... En ik haast mezelf in de hoop niet te laat te zijn maar ik krijg hem op tijd te pakken in mijn handtas.
En ik lach, even blijf ik lachen... Hey hey.
Zo grappig... ik doe net de deur van je appartement open...
En? Leeft ie nog...
Wacht, ik kijk... oef... ja!
Ik bel je om te zeggen dat ik veilig geland ben...

En we praten nog even verder, terwijl hij op zijn bagage staat te wachten en binnenin komt er een rust over me. Hij is veilig terug... En hij belt me onmiddellijk... en hij lost mijn vragen op van wanneer en of we gaan afspreken in verband met New York door daar zelf aan te denken zodat ik alleen maar 'ja' en 'kom maar naar hier dan na je werk, maandagavond past' hoef te zeggen... Over dat ik een make-upsessie heb gehad bij vriendin en hij die 'echt' zegt, waardoor ik weet dat hij het cool vindt. Over 'blij zijn' dat hij terug is... En hij lacht.

Later begeef ik mezelf naar de winkel, en loop ik met een gerust hart naar de tram. De vis is in orde en hij ook. En wanneer ik mezelf de vraag stel of hij zijn bagage heeft, vertelt mijn gsm dat hij vloekt want hij blijkt geen trein te hebben van Amsterdam naar Brussel maar een vliegtuig en hij had dat niet gezien. En ik bel hem. En hij neemt niet op. En ik bel hem nog eens, en hij neemt nog niet op. Dus stuur ik een sms en net wanneer die weg is belt hij me...

Het is toch te onnozel dat je daarna nog eens een trein moet nemen naar Brussel om dan nog naar huis te treinen?
Hij vloekt, dat het onnozel is, onecologisch, etc en dat ze dat volgende keer toch beter moeten regelen.
Ik ben daar op 25 minuten en dan ben je gewoon op tijd thuis. Laat me gewoon je vluchtnummer weten zodat ik weet wanneer je landt en dan zal ik er zijn.
Hey, bedankt he!

En zo verliep mijn zaterdagavond helemaal anders dan ik hem me had ingebeeld en reed ik iets voor 22u naar Zaventem om daar in de aankomsthal, met rode jas en een groen lijntje boven mijn ogen, te staan wachten. Hij zwaaide toen hij de deur nog door moest en me al zag... Hij baande zich een weg tussen de andere reizigers en daar stonden we, knuffelend...
Oh, wat doet het goed dat er iemand me opwacht, zei hij.
En we gingen nog even door... Een zoen en lopen naar de auto.

Je ziet dat je bent opgemaakt.
Ik fronste mijn wenkbrauwen, begreep niet wat hij wilde zeggen en toen snapte ik het.
Dat groene lijntje, ik heb het nog nooit bij iemand gezien maar het past echt wel. En je lippen zien roder...

En we waren weer vertrokken... Pratend in de auto en af en toe ook zwijgend. Hij had een hele dag reizen achter de rug en zag er zichtbaar moe uit. Af en toe keken we naar elkaar, ik knikte en zei: je bed, bijna. Ik reed verkeerd om god weet welke reden, diende te draaien en bracht hem veilig thuis.

Ik stapte mee uit terwijl hij zijn bagage uit de koffer nam, mijn auto op vier pinkers voor zijn voordeur. En daar volgde de volgende knuffel. Hij die me nog steviger vast knuffelde en 'hmm' zei een paar keren.

Bedankt he, zei hij.
Dat is heel graag gedaan en dat weet je.
Volgende week zitten we in New York en dat gaat leuk zijn, zei ik in zijn oor.
Hij hield me vast.

En net na het loslaten volgde er nog een korte zoen, omdraaien en mijn auto in. Even kijken of hij binnen geraakt en na zijn zwaai geef ik gas...

Naar huis toe... met de glimlach.

dinsdag op woensdagnacht

1u46, mijn wekker loopt af.
Ik grijp naar mijn gsm en stuur de succeswensen in no time richting Azië.

Ik val terug in slaap.
Half drie... Een sms van hem. Hij zit te wachten, glimlacht en bedankt me voor het warme gevoel...

Ik slaap vanaf dat moment niet meer, ik hang in het ijle tijdens wat gesoes... Denkend aan hem, aan zijn presentatie, duizenden kilometers hier vandaan. Lang naar toe gewerkt en ik... ik ben daar.

3u37... Hij... Dat het goed ging, dat hij complimenten ontving en: 'Knuffel x'... Hij die altijd al afsloot met de letter van zijn naam en al hardop heeft gezegd, 'juist, dat kruisje...'. En nu...

Ik roep hardop dat ik blij ben, maak mijn vreugde over en zeg 'en weet dat ik er bij was'.

'Je was er bij idd! Bedankt, en slaap zacht als dat nog lukt :-)'

4u12... En ik kan niet slapen maar ik lach er hardop bij.
Wat een euforie! Wat een speciaal moment... Blij.

dinsdag

Ik steek de sleutel in het slot. Het is wel even geleden dat ik deze sleutel gebruikte... Ik open de deur en ik zie 'mijn fiets' staan. Ik kijk even naar de brievenbus aan de achterkant van de deur en die blijkt vol te zitten. Zonder dat ik een sleutel heb hef ik het klepje op en haal ik enkele brieven uit de bus...

Daar word ik voor de eerste keer stil: een envelop aan hem en mij gericht... Ik ga de trap op en steek de sleutel in zijn voordeur. Ik open het appartement en leg de brieven op de tafel. Ik draai me om en ben opgelucht...

Zijn vis zwemt nog rond. Ik stuur een sms dat de vis terug in vers water rond zwemt en ben daar blij om.

Ik loop naar de badkamer waar het licht nog brandt. Ik doe het uit, kijk naar het bed, kijk naar de woonkamer... Ik geef de vis nog even eten, neem mijn handtas en sluit de deur opnieuw achter me...

En ik rijd naar huis... met een bang hart. Het nadeel der technologie is dat je direct een antwoord verwacht.

En het komt niet.
En ik bedenk scenario's.

Een half uur later komt dat bericht wel. En ik glimlach.

En vannacht zet ik met zekerheid mijn wekker, opdat ik zeker wakker ben rond 2u. Wakker om hem een sms te sturen en succes te wensen met die presentatie...

Vannacht.

zondag - update

Ergens in de namiddag, gezeten achter mijn naaimachine hou ik even halt. Ik zet me even aan de laptop en daar zie ik zijn naam...

Een mail. En even slaat mijn hart een slag over.

Ik open zijn mail en zie een foto, een nachtpanorama, vol lichtjes, aan een rivier.

En eronder: 'Groetjes uit Shanghai'. Gestuurd via zijn telefoon... Ik zie wat hij nu ziet...

Ik slik, ik slik nog eens en daar rollen ze... Een tsunami van gevoel rolt naar boven en ik kan het niet meer tegenhouden... Voor de zoveelste keer op zoek naar een zakdoek... Maar dit keer is het een ander gevoel...

Zo graag zien...

Tranen bij het schrijven van deze post... Tranen en een glimlach... Hij denkt aan me en hij toont het...

zondag

Ik staar, al dagen staar ik hier naar die blog... Zoveel te zeggen en niet weten hoe het te schrijven. Al voel ik dat er wel iets uit moet...

Na die maandag ging het weer even tot het woensdag werd en alles in mijn lijf weer tegenwerkte. Ik ben de afgelopen weken echt een curve. De ene dag lukt het me, de andere dag gaat het langs geen kanten. Zo ook die woensdag. En toch vocht ik die avond om mezelf naar de kookles te krijgen. Toch vocht ik om daar te staan... Al bleek het, eens ik er was, een slecht idee. Geen milliliter energie stroomde nog door mijn lijf. Ik kreeg geen hap binnen van wat we gemaakt hebben en ik verbrandde mijn vingers wegens niet gefocust en maakte alles fout... En nadien ga je buiten, houdt hij de deur voor mij en verder voor de rest vast, loop je terug naast elkaar en beseft hij dat hij zijn jas, etc vergeten is. Ik loop door en eens buiten crash ik... Tranen. Mijn vriendin wil me vasthouden maar ik zeg: laat maar want ik wil niet huilen en straks kan ik ze niet meer tegenhouden. Ik wrijf ze weg, ik adem, ik stap stilaan verder niet wetende wat te doen... Wachten of doorgaan... Dat laatste lukt me niet.

Samen, gezeten op de motorkap van zijn auto... Stilte, verdriet... En niet kunnen doorgaan wegens te weten dat je dan helemaal in elkaar stort. Zitten moest ik, dus nemen we plaats in zijn auto. En in t begin is er alleen maar stilte... En gaandeweg volgt er terug conversatie, word ik terug rustig... Uitstappen, na meer dan anderhalf uur en hij die mee uitstapt. Weer die knuffel, minutenlang... Weer die zoen... Die wijsvinger die de mijne grijpt en waar we knijpend in blijven hangen terwijl we die laatste aanraking lossen...

De donderdag is up, de vrijdag is terug down en de zaterdag terug up. Ergens na de middag belt hij me, dat hij naar de kookwinkel gaat en of hij iets moet meebrengen. En hij overvalt me... Vragen die ik niet verwacht. En tegelijkertijd mag ik bij hem vanavond komen eten voor de dansvoorstelling - ongepland maar een voorstel door de samenloop van omstandigheden.
Bij aankomst staat hij in de keuken en dan overvalt je weer dat rare gevoel. Alles weten liggen en dus de tafel dekken, etc zonder verdere vragen. Maar ik dit keer aan tafel, hij in de keuken... Niet van onze gewoonte. Samen eten, haasten naar de voorstelling en genieten maar toch, dat ingehouden gevoel. Hij die achteraf vraagt of ik nog een theetje bij hem kom drinken. Eens daar staat er nog een hele afwas die we eerst samen doen. Samen de afwas doen heeft iets huiselijk... Ook dat is een raar gevoel.

Met twee tegenover elkaar aan de tafel, met een thee... Gewoon pratend, tot hij zegt: 'Dit is raar... die voelbare afstand'... en ik zucht. 'Dat is omdat jij die gevraagd hebt'... En weer lopen we tegen het gesprek aan dat we al vele malen hadden, weer beseffen we dat we er met ratio niet uit gaan geraken. En hoe dit dan moet in New York, vraagt hij zich af. Hoe we deze gesprekken daar kunnen vermijden... Ik die zeg dat er een moment komt dat we dit niet meer moeten vermijden, dat dit gewoon ophouden zal... Omdat het gewoon niet kan... En dat gevoel komt rond je hart te zitten en weer voel je die pijn. Maar ik sta niet op en hij vraagt me niet naar huis te gaan... 'Hoe New York gaat zijn...', zeg ik hem, 'ik weet het niet. Ik weet niet hoe je uren op een vliegtuig naast elkaar moet zitten en als je moe bent je  hoofd op je schouder wilt leggen en dat dat dan niet 'mag'...'. Ik weet het niet.

En ergens daar keert het verhaal... Ergens daar wordt het vaag en mistig en verlies ik het overzicht. Hij die me vraagt waarom ik dat niet gewoon zou doen als het zo voelt en ik die hem aankijk... 'Omdat het niet kan.. Omdat je niet naar New York kan gaan, een week leven zoals we altijd hebben gedaan en dan terug op Zaventem te staan en daar weer mee te moeten ophouden...'
En de waas brengt me uiteindelijk tot de beslissing dat ik beter naar huis ga. Dus zeg ik het ook hardop: 'ik ga eens naar huis gaan'... En met die zin legt hij zijn hand op tafel in het midden. Ik glimlach, leg mijn hand op de zijne en we kijken elkaar aan. En daar draait de avond. Daar begint hij over het 'leven in het nu' en dat we meer moeten leven in het 'nu'. Dat het 'nu' in het algemeen, dat daar niets mis mee is, dat er enkel iets wringt bij het toekomstbeeld... En ik kijk... en hij kijkt... En ik zeg dat er alleen het 'nu' is... Dat ik over later ook niets weet. Het knettert.

En het knettert een hele nacht... Ondanks het feit dat ik tussendoor veel wakker lig, dat mijn hart zich vasthoudt... De morgen, de wekker loopt af en waar hij een hele nacht mijn hand gezocht heeft of me tussendoor een kus gaf... De wekker loopt af en je vraagt je af hoe hij wakker worden zal. Hij kruipt naar me toe, we genieten van dat ochtendgevoel. 'Hoe gaat het met je?', vraag ik hem. 'Volop aan het genieten van het nu'...
Ik moet eruit... een afspraak die nu meer dan ongelegen komt maar ik moet eruit... Ik haast me, we zoenen nog terwijl hij zich nog eens omdraait en afscheid nemen...

Na mijn afspraak bel ik nog even... En laat ik hem ook weer verder werken aan de presentatie.

Dinsdag... En ik ben helemaal gek. Dinsdag en ik baal als een stekker na twee dagen stilte... Boos, etc. Alle slechte gevoelens staan bovenaan. En ik heb er genoeg van... Eens thuis bel ik hem. Leg ik het hem uit dat het niet echt fijn is hem niet meer gehoord te hebben... Dat het raar is na zo'n zaterdag... En we geraken weer in gesprek, op een aangename manier. Duidelijk in dialoog... Ik die mijn eigen hoofd weer voorbij gerend ben, ik die allerlei conclusies klaar had en die me blijk te vergissen. Een mens kan niet van de ene dag op de andere klikken maar niets zeggen wil ook niet meteen zeggen dat hij weggelopen is... Ok, een mens 'weet' alleen maar dat de deur nog open staat en niet helemaal toe is... Zo voelt het en ik land weer.

Woensdag koken. Dat ging al pakken beter dan vorige week, al blijft het nog altijd raar en heb ik geen reacties klaar op anderen die naar 'ons samen' alluderen... Ik zwijg dan, niet wetende waarover hen in te lichten... Zij, de onwetenden en eigenlijk weet ik het zelf ook niet.
Achteraf in de auto overhandig ik het ingepakte cadeautje... Zijn ipadhoes... Na uuuuuuren werken, terug losmaken, terug opnieuw proberen is het eindelijk af... Klaar om mee naar China te vertrekken. Hij bedankt me en geeft me een kus op de mond en beiden voelen we dat we mentaal daar even blijven hangen. Nog wat praten over China, over zijn vertrek en uiteindelijk beseffen dat je uit die auto moet, wederom.

Naar huis rijden voelt eenzaam... Zwaaien aan de lichten als ik de andere richting op moet rijden en dan slaat het gevoel pas echt toe. Thuiskomen, de zetel en een zakdoek... En dat zet zich verder in de donderdag na het werk... Niet meer kunnen, zonder specifieke reden.

Vrijdag en in de namiddag struin ik door de stad, geniet ik van wat zon en na een paar winkels kies ik terug voor thuis en de zetel en slaap ik wat, daar waar het me deze week aan ontbrak. Ik maak met mezelf de afspraak dat ik hem ergens rond 20u zal bellen gezien zijn vertrek morgen en ik die nog afscheid wil nemen. Maar hij is me voor. Ergens rond half zeven staat zijn naam op mijn gsm... Ik, surfend naar iets supercool in New York, neem op en lach.

'Je lacht al nog voor je goed en wel hebt opgenomen', zegt hij. Ja, ik surf naar iets gewéldig in NY... En normaal zou ik het sowieso regelen maar gezien de omstandigheden twijfel ik. Maar ik blijf toch lachen, en heb het moeilijk het hem niet te vertellen en dat geef ik hem ook toe. Ik zal het je makkelijk maken en je er niet verder over uithoren, zegt hij. 'Als ik een halve dag vraag in New York en je meeneem, zou je dat ok vinden', vroeg ik. Hij zei dat we nog geen plannen hebben gemaakt over New York en dat hij me blindelings vertrouwt dus ja. Maar het is iets duur en mja... We zwijgen er verder over, gaan naadloos over naar zijn vertrek morgen, zijn presentatie die bijna klaar is en nog wat bijschaving vraagt...

Het voelt goed, het voelt warm... Het voelt bijzonder dat hij mij nog belt voor zijn grote reis... We spreken af dat ik zijn goudvis zal verzorgen deze week en ik hoop vurig dat hij niet sterft deze week gezien de andere twee weken geleden de geest gaf en deze toch niet zo ok lijkt... 'Ik verwissel hem gewoon hoor mocht dat gebeuren'. En hij roept 'neeee'. Laat die vis maar een schone dood sterven dan. Maar hij begrijpt dat ik het echt rot zou vinden moest het deze week gebeuren.
Weet je, zeg ik na het half uur telefoneren... Ondanks het feit dat ik je minder hoor dezer dagen, ga ik je toch missen volgende week... Hij lacht, oprecht. We ronden af en hij zegt: ik ben blij dat ik je nog eens gehoord heb. Ik lach hem toe: 'dat is volledig insgelijk'...

Zaterdagmorgen en ik ben reeds vroeg wakker. Ik beloof mezelf om rond half elf, als hij zijn trein richting Parijs zal nemen, hem een sms te sturen. Maar opnieuw is hij me voor. Ergens rond 10u krijg ik het bericht dat hij zich heeft geïnstalleerd in de trein en klaar is voor zijn rit naar Parijs. Ik glimlach van oor tot oor. Ik geniet van dat beeld... Hij, gezeten in de trein die aan me denkt... Ik voel het gevoel van Thailand eerder dit jaar weer naar boven komen en ik mis nu al... Anders dan dat hij hier is en we hebben geen contact... Dit brengt dat gevoel van Thailand weer boven bij me en ik hoop ergens dat dit alles dat effect ook bij hem zou hebben... Thailand was vier weken verlangen naar elkaar weer te zien...

Nog een sms om te vragen hoe laat hij in China zal landen en onmiddellijk antwoord... Ergens rond 6u40 daar en dat is dan 0u40 voor mij... Hij rekent het om en ik glimlach.

Ik reis met hem mee in gedachten, zoek zijn vlucht op en probeer te vinden waar hij is... Ik ontdek dat hij twee uren vertraging heeft in Parijs en ergens in de namiddag word ik weer bang... Gaat het gevoel weer onder mijn borstkas zitten en vindt het geen uitweg. Het knijpt.

00u40 zegt de wekkerradio en ik kijk... Wetende dat hij er nog niet kan zijn door de vertraging maar ik stuur toch een sms, omdat ik het niet laten kan. Rond half drie krijg ik een ontvangstbevestiging en dat geluid maakt me wakker. Ik kijk even op internet, zoekend of het vliegtuig goed en wel geland is. Maar dat is niet te vinden, ik zoek... Tot mijn gsm weer gaat... Hij... Die mijn woorden als eerste daar gelezen heeft en erbij glimlacht... Hij die me 'slaap zacht' toewenst...

En ik lig wakker... Alvorens terug in slaap te vallen.
En ik weet dat ik niet constant mag sms'n...
Maar ik mis... Opnieuw zo hard als Thailand... Wat vreemd is in deze situatie...

Zaterdag is hij terug... En ik vraag me af hoe de week gaat zijn...

Over minder dan twee weken zitten we in New York... maar daarvoor...

Mijn hart... zo voelbaar... zo echt... zo intens... Niet wetende waar het zijn bestemming vinden zal...

Dinsdag

Maandag ergens in de namiddag zag ik zijn naam op mijn gsm die ik voor de zoveelste keer checkte. Een sms… Ademen miss, ademen en kijken. Of hij vanavond nog eens mocht bellen.

Het toeval wil dat ik die avond vergadering had en dat het me dus niet paste maar dat wou ik niet gezegd hebben. Dus zocht ik een ander uur waarop ik bereikbaar was. 16u.

Ik stopte even met werken alvorens ik er later terug aan zou beginnen, ging even langs bij mijn ouders en ging daar even naar boven. Liggend op mijn oude bed met gsm in de hand.

Hij met papieren in zijn hand op weg naar een volgende vergadering en hij klonk zo ‘ok’… Ik, blij hem te horen… En hij merkte het dat dat van diep kwam. Ik kan niet liegen tegen hem. Ik kan niet doen alsof… Ik zei nadat ik toegegeven had wat voor een moeilijk weekend ik achter de rug had, ‘oh, ik heb een FANTASTISCH leuk weekend achter de rug’… hij lachte.

Waarom ik dan niet gebeld had… En even was ik stil… Elke dag tegen gevochten en dan zegt hij me zoiets… slik. ‘Omdat je afstand wil… omdat ik op mijn tanden bijt om dat te respecteren… Of moet ik je elke dag een sms sturen hoe het daar op weekend is…’ ‘Neen, dat zou ook raar zijn’, zei hij, ‘maar ik bel je nu toch ook’…

Zuchtje.

En toch… ik werd rustiger. Daar waar ik de dag had doorgebracht op flanellen benen en met een hart dat voelbaar onder mijn borstkas zit, werd ik daar in dat moment rustig. Daar waar ik ’s middags nog aan tafel vocht om een boterham binnen te krijgen en mijn ouders bezorgd naar me keken omdat ze zagen dat het me niet afging en ik huilde… ‘Ik vecht mama, ik vecht en doe mijn best maar sterk zijn zit niet alleen in je hoofd… Mijn lichaam wil me daar niet in volgen’… Ze was alleen maar stil en keek met die ogen die ik nooit van haar zag.

Door de tijdsdruk van de vergadering besloten we elkaar na mijn laatavondvergadering nog te contacteren. En mogelijk dan ook af te spreken want ja, er waren wel wat punten die overlegd moesten worden. New York als belangrijkste.

Na dat telefoontje heb ik nog een uur moeten bekomen, zittend aan de tafel met een minimum aan eten, om de eenvoudige reden dat meer gewoon niet gaat. En daarna was ik weer rustig, sterker…

Buitenkomen van de vergadering en bellen. ‘Ok, ik kom naar jou’, zeg ik hem.

Binnenkomen, hij die aan het opruimen is – een vrijgezellenleven… - en dan de dingen laat voor wat ze zijn en me vastpakt. Weer die knuffel en even wegzinken boven zijn rechterschouder.

De zetel, een blikje cola en elkaar… Praten over zijn weekend, over het mijne en hij die verbaasd is hoe intens ik dit allemaal beleef. Ik weet hierdoor alleen één ding héél zeker zeg ik hem, daar waar ik me vroeger niet altijd van bewust was: ‘dat ik je heel graag zie’.

Stiltes, gesprekken… Vragen hoe hij dit dan kan aanpakken… (en hij wist dat de oplossing lag in zijn witte schimmel van stal te halen en op mijn oprit te rijden met een halve bloemenwinkel maar tja…).

Ik lach… mijn ridder op het witte paard… Zo stelde ik het me vroeger altijd voor en nu komt hij met dat idee aandraven.

New York… hij wil mee. Ik geef toe dat ik ook zonder hem was gegaan maar dat ik blij ben dat hij meegaat. ‘Ik zal wel een slaapzak meenemen’, zegt hij en zijn lach erbij doet me glimlachen.

‘Het gevoel’ is echter niet veranderd… Hij weet niet waar hij gaat uitkomen, terug bij mij of een van ons met iemand anders… En die woorden raken.

Ticketjes voor Soulwax en Tiga in New York boeken – ja, ik had dat goed opgemerkt en scoorde door dat voor te stellen. Even zitten aan tafel, mijn pumps die zijn ogen uitsteken en lachen… beiden vechten maar een laatste knuffel en buitengaan…

New York… here we come… en mijn hart wordt iets rustiger. Nog vier weken en vandaag begin ik officieel af te tellen… 

zondag

Vanmorgen vroeg vertrok ik al aan zee. Hoe goed ik er ook opgevangen werd, hoe goed ik er ook mijn ruimte kreeg... Ik kon niet meer... Een weekend dat niet het mijne was. Ik durf zelfs stellen dat het het allermoeilijkste ooit was. Ik was met mijn hoofd bij zijn familieweekend in de Ardennen... Daar waar ik ook had moeten zijn.

Donderdag, vrijdag, zaterdag stilte en straks kan ik zondag daar hoogstwaarschijnlijk ook aan toevoegen. En het snijdt... Elk moment van de dag snijdt het. Ik ben een stukje van mezelf kwijt, zo voelt het. Een heel groot stuk. De tranen komen in golven. Daar waar de zee zachter dan ooit was en bijna geen golfslag te bespeuren viel, rolden in mijn binnenste de emoties in sterke golfslagen naar boven... Slikken, het merendeel van de tijd slikte ik... Tot het op een bepaald moment niet meer lukt.

Cava drinken op een dakterras met je ouders en tegelijkertijd huilen... Huilen om alles wat verloren lijkt... Huilen om de hoop die je nog hebt en het gevaar dat daarin schuilt... Huilen om afscheid dat ik nooit heb willen nemen... Huilen om de familie die aan de andere kant van het land zit en de vragen die er bij horen... Zou hij mij missen? Etc...

Beslissingen nemen... Alleen naar New York te gaan als hij niet mee wil. Ik ga... al zou ik nog altijd graag als twee volwassen mensen die met elkaar kunnen overeen komen naar daar trekken. Maar als dat voor hem niet meer kan, dan heb ik dit weekend beslist dat ik alleen ga...

De zon schijnt, mijn zonnebril op en mijn auto die me terug naar huis brengt... omdat ik het zo wil. En daaronder, tranen... constant tranen... omdat ik dit niet wil. Omdat ik mis wat me zo lief is... Omdat ik niet meer kan...

Hoe lang houdt een mens dit vol? Hoe lang kan een mens dit aan? Geen houvast vinden voelt zo machteloos...

Stilte is moordend...
En ik mis... elke dag een beetje meer...
en ik ben miss... elke dag een beetje minder...