de donderdagavond ervoor

Misselijk... Wederom... Deze nacht amper geslapen... Stress...

Gisterenavond was de AB. Bon Iver... Af en toe ging het recht door mijn lijf. Wij twee, daar... Naast elkaar en als het dan die intieme muziek werd die Bon Iver zo typeert dan kreeg ik kippenvel, vocht ik tegen de tranen die niet mochten rollen en slikte ik meermaals die brok aan gevoel door.

Gisteren was wel voorbereid uit de badkamer komen met de nodige aandacht voor de make up die mijn gezicht er ineens pakken beter deed uitzien. Subtiele toetsen doen wonderen, zo bleek. Ik ben mijn vriendin eeuwig dankbaar voor de les van het voorbije weekend.

Gisteren is hij die op de oprit rijdt, onder zijn motorkap iets aan het checken is en wij die instappen... Zonder kus ter verwelkoming, etc. Brussel. En wij twee in de auto.

Gisteren is dansen op 'skinny love' en zo hard genieten van dat nummer. Of kippenvel krijgen en het bijna niet meer uithouden bij 'the wolves' wanneer 'zijn' hand op mijn schouder ligt en ik weet niet of het is om stabiel te staan opdat hij het nummer filmen kan met zijn telefoon of het iets anders wil betekenen maar ik hapte alleszins naar adem.

Gisteren is samen achteraf nog eentje drinken. Praten over ditjes en datjes en gewoon... 'wij' zijn.

Gisteren is terugkeren naar de auto, rijden naar huis en hij die helemaal door rijdt tot achteraan mijn oprit. Ik die denk uit te stappen en afscheid te nemen op het moment dat hij vraagt of ik nog een boterham heb... En dus staan we in de keuken, lach ik naar hem, veeg ik dat beetje smeerkaas van zijn lip en zit ik in de zetel iets later. Hij die zijn handen uitsteekt, om afscheid te nemen en we houden elkaar vast en wiegen enkele danspasjes, zetten een stap terug en lachen, kijken, vechten.

'Je straalt', zei hij... En ik wist dat mijn gezicht dat ook deed... De wonderen der make up en het gevoel van: 'erin te geloven'... Hij herhaalde het nadien nog een paar keren.

Hij zet zich op de leuning van een andere zetel en ik vraag hem op te schuiven en zet me 'face to face' ten opzichte van hem. Vechten, allebei en ik verontschuldig me ervoor. Dat ik het moeilijk heb om hem te laten gaan. Dat hij het weet, dat hij het voelt, dat er geen verontschuldigingen voor nodig zijn, dat hij ook vecht. Ik zeg dat het niet nodig is te vechten... Dat hij mag blijven... Dat we morgen toch samen zijn... Maar hij zegt dat het gevoel er is dat hij naar huis moet... 'Morgen', zegt hij.

En we praten over New York... 'Dat het raar gaat zijn', zegt hij. 'Waarom raar?', vraag ik hem. 'Omdat het zo snel terug vertrouwd gaat aanvoelen en dat het gaat raar zijn achteraf...

En ik slik. En het snijdt...
En ik vraag hem: 'Ik vraag het je op de man af maar wil dat zeggen dat je het 'weet''... 'Die zin suggereert dat je het weet... Dat je eruit bent'...
En er is rust tussen ons, en er is pijn van binnen bij mij.
'Neen', zegt hij. 'Maar ik verwacht niet van New York dat dat duidelijkheid gaat brengen'.

En misschien besefte ik in mezelf op dat moment dat ik dat wel 'verwacht'. Hoe zeer ik ook tegen hem en mezelf mocht zeggen dat we daar gewoon gaan leven in het 'nu'...

En misschien huil ik daarom nu en lag ik daarom een hele nacht wakker en kroop ik om 5u vanmorgen naar de wc en zei ik tegen mezelf dat ik terug rustig moest worden...

Hoezeer ik het ook zal moeten ondergaan, zal moeten beleven moment per moment... Vannacht zat die eeuwige vraag weer in me... 'Wanneer gaat hij het 'weten'?'... 'Wanneer moet ik zeggen 'stop'...?'...