zondag

Vanmorgen vroeg vertrok ik al aan zee. Hoe goed ik er ook opgevangen werd, hoe goed ik er ook mijn ruimte kreeg... Ik kon niet meer... Een weekend dat niet het mijne was. Ik durf zelfs stellen dat het het allermoeilijkste ooit was. Ik was met mijn hoofd bij zijn familieweekend in de Ardennen... Daar waar ik ook had moeten zijn.

Donderdag, vrijdag, zaterdag stilte en straks kan ik zondag daar hoogstwaarschijnlijk ook aan toevoegen. En het snijdt... Elk moment van de dag snijdt het. Ik ben een stukje van mezelf kwijt, zo voelt het. Een heel groot stuk. De tranen komen in golven. Daar waar de zee zachter dan ooit was en bijna geen golfslag te bespeuren viel, rolden in mijn binnenste de emoties in sterke golfslagen naar boven... Slikken, het merendeel van de tijd slikte ik... Tot het op een bepaald moment niet meer lukt.

Cava drinken op een dakterras met je ouders en tegelijkertijd huilen... Huilen om alles wat verloren lijkt... Huilen om de hoop die je nog hebt en het gevaar dat daarin schuilt... Huilen om afscheid dat ik nooit heb willen nemen... Huilen om de familie die aan de andere kant van het land zit en de vragen die er bij horen... Zou hij mij missen? Etc...

Beslissingen nemen... Alleen naar New York te gaan als hij niet mee wil. Ik ga... al zou ik nog altijd graag als twee volwassen mensen die met elkaar kunnen overeen komen naar daar trekken. Maar als dat voor hem niet meer kan, dan heb ik dit weekend beslist dat ik alleen ga...

De zon schijnt, mijn zonnebril op en mijn auto die me terug naar huis brengt... omdat ik het zo wil. En daaronder, tranen... constant tranen... omdat ik dit niet wil. Omdat ik mis wat me zo lief is... Omdat ik niet meer kan...

Hoe lang houdt een mens dit vol? Hoe lang kan een mens dit aan? Geen houvast vinden voelt zo machteloos...

Stilte is moordend...
En ik mis... elke dag een beetje meer...
en ik ben miss... elke dag een beetje minder...