Blind genieten

5u30, in het holst van de nacht sta ik in mijn woonkamer. Hij staat daar ook, het licht was nog niet aan. Ik had me zonet in zeven haasten naar het kleinste kamertje van het huis begeven en kwam terug en zag zijn silhouet door mijn glazen deur.

De avond en nacht waren doorgebracht met zeven vrienden in totaal. De vriendenkring die nog eens uit de bol ging op fijne muziek. De vriendenkring ook die van niets weet waardoor het niet altijd evident is op zo’n avond. Samen en toch ook weer niet. Af en toe zelfs stil naast elkaar omdat er altijd wel vrienden rond je staan te bewegen op die fijne beats die ze rond onze oren sloegen… Ergens maakte het me ongerust… Zou hij wel ‘ok’ zijn? Scheelt er iets?

Ergens rond 5u had iedereen het genoeg gevonden. Ik was met de wagen, hij ook. De vrienden kozen resoluut voor mijn bob-gehalte om de simpele reden dat zij allemaal wonen op mijn weg naar huis. Het nodige ijs lag op de wagens en we haalden de krabbers boven. Terwijl ik mee zijn auto aan het vrij maken was zei hij stil: ‘zie ik je straks?’ en ik lipte hem: ‘ok, bij mij?’ opdat niemand het horen kon en hij knikte.

Gezien ik nog drie adressen moest aandoen was hij uiteraard veel eerder bij me thuis. De oprit op, hij die daar al stond en gevochten had tegen de slaap.

5u30, in mijn woonkamer en ik die al naar boven wou. Hij die me tegenhield met de korte zin: ‘ik heb een cadeautje voor je’… Huh? 5u30, holst van de nacht in een woonkamer die pikkedonker was. Het grote licht konden we zelfs niet verdragen dus zette ik even de staanlamp gedimd aan en zag daar een cadeau, in rood ingepakt… Slik… Ik durfde het bijna niet open maken.

‘Waarom, waarvoor…?’, vroeg ik hardop.

-‘Zomaar’, zei ie…

De verpakking werd met de grootste voorzichtigheid weggehaald. Het woog zwaar. En daar was het, een externe harde schijf van een aantal Terrabyte groot…

- ‘Ik heb er een nieuwe gekocht, ik had deze over en dacht… Ik heb ze gevuld voor je met muziek en films’…

Daar zat ik, bijna morgen en helemaal van mijn melk… Bedenkend dat ik nog nooit een cadeautje kreeg… of toch niet zo…

‘Uh.. ik weet helemaal niet wat zeggen’, zei ik.

- ‘Je moet ook niets zeggen’

‘Een kus dan’… en ik voegde de daad bij het woord.

Slapen, te vroeg wakker worden omdat hij een middagafspraak had en glimlachen naar de dag… naar elkaar… ogen toe en genieten… Bij het buitengaan besefte hij dat we elkaar veel zullen zien deze week… Wijncursus, etentje, kookles en een dansvoorstelling… ‘Meneer al klachten?’ Hij lachte en sloot de deur.

Ik lachte in mijn hoofdkussen en wentelde me in de dons.

alleen maar...

En vandaag
kan ik alleen
maar glimlachen

niets anders

Geen tsunami's
geen gesprekken erover

ik was al blij dat ik nog kon passeren
na 22u30
ik ben dan nog gaan lopen op de vergadering
werk, werk, werk dacht ik
ik wil lief, lief, lief
(het klinkt raar, dat woord...)

Ik vloog
we zaten aan tafel
wijn, wijn, wijn

Gewoon praten
over vanalles
en nog wat

en de rest
vergat ik
mijn zee werd stil

en al wat volgde
was de duisternis van de nacht
en de bijhorende warmte...

En vandaag

kan ik alleen
maar glimlachen

niets anders

Tsunami

Goeie vriend belde vandaag of ik al plannen had met oudjaar. Hij overviel me maar ik liet dat niet merken... En met zijn vraag kwamen er in mijn hoofd een heel deel vragen. Ook dat liet ik niet merken.

Feestje, opnieuw, bij hem thuis, zoals vorig jaar... En dat was fun. Dus ik zei ja maar in mezelf dacht ik aan hem...

Anderzijds... zijn vraag maakte me tevens duidelijk dat hij echt niets door heeft. Dat ons geheim nog altijd 'ons geheim' is...

Hij zit op oudjaar altijd eerst bij de ouders. Vorig jaar zakte hij later op de avond af naar het feestje...

En dan komt die tsunami van vragen over me heen:

- wanneer mogen de vrienden het weten
- wat als ze er geen vragen over stellen
- bestaan we eigenlijk als ze het niet weten
- wat met de maand die inderdaad gaat komen
- familie... wanneer is dat iets dat je samen deelt
- kerstmis, oudjaar, nieuwjaar... hoe loopt zoiets
- wat is te snel en wat is te vroeg
- is het niet te pusherig die vraag te stellen
- wat met de mensen tegen wie hij er wel al over vertelde
- moet zoiets besproken worden...

Tsunami's... pffffffffffff

the sooner the better

De morgen was rustig. Gewoon rustig wakker wordend, nog wat bekomend en slap van gisteren. De badkamer in, kleren zoekend en daar gaat de telefoon... Wat voelt het warm plots... Iemand die informeert hoe het met je gaat... Het doet me elke keer wat. We groeten elkaar 'goeiemorgen'... En spreken later op de middag af voor een wijnproeverij.

Tegen de namiddag vind ik even de zetel. Een andere vriend die smst me wakker. Ik bel hem even... Leuk.

De auto in, richting wijnhandel. Andere vrienden zijn er al en omarmen me hartelijk. Fijn hier te zijn. De ene wijn na de andere gaat door de monden. Van slecht tot hmmmm. Hij vervoegt het gezelschap en ons geheim is nog steeds het onze.

We zakken af naar een italiaan. De ravioli is heerlijk maar valt als een bom op mijn maag. Ik deel gretig mijn bord uit. We nemen buiten afscheid van de vrienden, wandelen naar de auto's en laden de wijn over.

Hij moet nog weg, ik ga naar huis... Een lange zoen ter afscheid... Hmmm...

Tot? Tot dinsdag? Tot dinsdag, vraagt ie? Ja, jij bent dan vrij en ik ben dan vrij... Maandag, zegt ie? Ok, maandag lach ik... ik bel je...

Haat

Mijn lijf
ik haat het
echt
haten
vandaag toch al zeker

vanmorgen stond ik op
misselijk
enorm
toch gaan werken
paar keer gevlucht naar de wc-pot

nog maar halftijds aan het werk
en weer ziek
dit keer de maag...

Vanmiddag dacht ik
dat ik het tegen vanavond wel moest redden
als ik keurig in mijn bed kroop

Maar die verdomde wc-pot
was mijn compagnon...
afzien
afzien
afzien

De telefoon pakken
'dat feestje vanavond... ik kan niet... doe het maar hier maar ik ben te ziek'.
Hij was slimmer dan mij
misschien is dat wel altijd zo
maar hij weigerde, liet het bij hem verder gaan zodat ik kon rusten...

Ik zuchtte
'houdt het nu nooit op'
hij was lief

Later belde hij nog eens even
om te vragen hoe het met me was

Wederom iets dat ik moest missen
en ik baal
bigtime...
Daar gaat mijn idee
van een fijn weekendje samen
Daar gaat mijn nacht
tegen hem aan

zucht!
ik haat mijn lijf!

Straks

Straks is een grote dag. Na twee maanden out te zijn geweest stap ik morgen weer in de werkende mensen sfeer. Raar gaat dat zijn. De rug had vandaag alleen maar goed nieuws voor de dokters en dat kreeg ik dan ook wederkerig terug. Ik straalde bijna  toen ik daar buiten kwam en wou het zo hard roepen dat ik in plaats daarvan hem per sms op de hoogte bracht.

Straks is een grote dag. Nog niet fulltime aan het werk maar ik ben blij om die raad van de dokters... En misschien lieten ze het niet toevallig simultaan lopen met het leven dat ik leid momenteel: 'Doet u maar voorzichtig, stapje per stapje'. Op halve kracht dus vanaf morgen en het voelt zelfs ergens spannend.

Straks is een grote dag. Want buiten die 2 maanden is het morgen ook 12 dagen later dan de laatste keer wanneer ik hem zag. Ik telde dat speciaal voor u even na. En morgen zien wij elkaar weer. Glimlachen nu, vragen nu, spanning nu, onzekerheid nu, verlangen nu... het is er allemaal.

Straks is een grote dag.

When the lady smiles

Ik geef het toe, ik kan het niet meer onderdrukken. Nu ik hier omgeven ben door de duisternis van de slaapkamer met enkel het licht van de laptop kan ik het ook ongegeneerd… Lachen.

Lacht u even mee? Tuurlijk lacht u even mee!

Het is soms zo raar. De ene keer hou je je hart zo vast dat je het bijna dood zou knijpen en zou je zo ver mogelijk willen gaan lopen omdat het pad voor je zo mistig is. De andere keren huppel je onvoorzichtig als een dartelend veulen en steek je de straat over zonder kijken…

Honderd en één vragen in mijn hoofd over wanneer ik hem terug ga zien en die worden in één keer van tafel geveegd vanmiddag wanneer mijn telefoon gaat… Hij, op terugweg naar huis van een weekendje weg. Ik die dacht dat hij pas morgen terug zou komen. Hij die wil langskomen en ik die helemaal niet thuis ben. Ik die het woord moet gebruiken dat ik bijna weiger op te nemen in mijn woordenboek: ‘nee’… en die ‘jammer… ooohhhh, écht jammer’ die eruit floepte. Maar ik vind ook de durf (hoe stom dat ook moge klinken maar op zo’n moment is het durven) om te vragen of ie dinsdag kan… En toch die onzekerheid in me die eraan toevoegt: ‘nu ja, je moet maar eens kijken en dan laat je ’t maar weten’… Ik babbel, hij onderbreekt me: ‘ik keek net’… ik kan. Zal ik dinsdag na mijn werk naar je toe komen en gaan we dan iets eten?’

Ik geef het toe, ik kan het niet meer onderdrukken. Nu ik hier omgeven ben door de duisternis van de slaapkamer met enkel het licht van de laptop kan ik het ook ongegeneerd… Lachen.

Vaak en meer

Ik breng de nachten al wakkerend door. Ook vandaag is daar voor de vijfde dag op een rij geen uitzondering in. Insomnia heeft ergens een negatieve bijklank want dan zou het impliceren dat een mens daar last van heeft... Maar als er ergens tussen 7 en 8u in de morgen de slaap van komt en ik een uur of drie later wakker word zonder ochtendhumeur weet ik wel beter. Het enige privilege aan niet te moeten opstaan om te gaan werken...

En tegelijkertijd weet ik dat er om 4u46 vannacht een helse regenstorm rond dit huis waart... Al slapend was ik me daar nooit van bewust geweest. 21u wakker zijn in een dag maakt dat je meer weet, zoveel is zeker. Ik heb het dan niet over mijn geheugen dat ook gigantisch vergeet...

Ik schrijf misschien wel om te blijven, althans toch voor even, een vingertik lang. Ik schrijf om te onthouden en me jaren later opnieuw in dat gevoel te wentelen dat toen zo prangend was dat het over dit toetsenbord vliegen wou. Ik schrijf al jaren, een onlosmakelijk aanhangsel van mijn hoofd en handen, dat is schrijverij. In de lagere school was ik de leerlinge die limieten kreeg opgelegd over het aantal blaadjes dat het opstel tellen zou daar waar anderen zich stuk beten op de achterkant van hun balpen om die ene zijde van die A5 te vullen...

Ik heb nooit gebeten op balpennen... Ik koester ze. Ik sleur ze overal mee rond, in handtassen, ja allemaal en ik verzamel ze ook op het werk zodat iedereen ze op mijn bureau terugvinden zou...

En ik wentel met mijn ogen voorbij de iris van mijn bestaan... Twee kijkers gericht op de wereld waarvan ik niet weet waar hij naartoe gaat gaan. Ik trek de dons dichter, ja dichter tegen me aan... Ik draai me op zoek naar zijn lijf dat ergens in Nederland ligt dezer dagen terwijl ik de dons net tot onder mijn kin trek en even uitadem. Ik wrijf door mijn ogen, laat de 'vaak' maar komen want ik wil meer...

Zwemmen zal ik, meer en meer. Roeien met de riemen die ik heb en af en toe zal ik even naast me kijken of mijn oren openen en luisteren naar de golfslag die hij naast me maakt.

Ontluikend - een vreemd woord om een paar minuten voor vijf in je mond te nemen terwijl de rest rondom me zo duister is - maar ik woordflip even door en zeg het toch... Ontluikend... Mijn oog pikt, mijn rechter, omdat ik te hard heb gewreven... Te hard vaak willen is nooit goed. Dus doe ik zoals ik het thans probeer: 'laat maar komen'... niet wetend wanneer het me ooit overvallen zal.

horizon

Buiten waait het
tegen 100 per uur
zo zei Frank
Van binnen is het stil
zo stel ik vast

Af en toe eens een rukwind
die ik dan uitadem
opdat ik weer mijn ogen kan sluiten
om te genieten
van een landschap
dat ergens diep van binnen
een zekere horizon heeft

Het is nog morgen
en je ziet die gele gloed
maar nog geen zon

Ik kijk uit
naar de dag
dat ik op durf kijken
recht in de ogen
van die perfect ronde cirkel
om me dan naar opzij te draaien
de horizon recht in de ogen te kijken
en te glimlachen

telefoon

Derde nacht, wederom wakker...

Mijn hoofd draait hoegenaamd geen overuren, mijn lijf wil gewoon niet mee. Vanavond opnieuw hem gehoord en dat voelt wederom zo goed.

Praten over die hele gewone dingen, elkaar daar in vinden en gewoon... content zijn.

Je vergeet dan de minuten, je vergeet alle vragen en je geniet... van elke letter, elke gedachte, elke aanvulling.

Ik ga hem een paar dagen niet te zien krijgen maar dat is allemaal ok... Drukke agenda maar dat geeft niet... Er is rust in mijn hoofd dat gewoon te 'weten'.

Meer moet ik eigenlijk niet meer zeggen he...

Buiten dit dan: 'woehoewwwwwww'!

pfff

- Voor de tweede nacht op rij sliep ik niet
- voor de tweede ochtend op rij sluimerde ik slaap
- hoesten, hoesten, hoesten
- ook dat nog
- ik ben het zo beu
- wederom paardenmiddelen na al die wintermaanden miserie van de afgelopen jaren
- advies longspecialisten indachtig, morfine voor de nacht
- zelfs dat mocht vannacht opnieuw niet baten
- dat is dan het nadeel van bij de ouders te wonen: die liggen ook wakker van mijn geblaf

- weekendje weg begin december gaat niet door, conflicten in zijn agenda
- ik stelde alternatieven voor, benieuwd of de vrienden daar nog 'n gaatje hebben

- rust in mijn hoofd is me nu al gelukt
- nu nog rust in mijn lijf!

pffffffffffffffffffff

Leerproces

Maandagavond. Mijn telefoon trilt in mijn rechterzak. Hoe vaak ik de afgelopen dagen ook die telefoon in de hand heb genomen met het idee die te gaan zien bewegen, hoe verrast ik vandaag was om zijn naam op dat scherm te zien...

Mijn onrust was groot geweest de voorbije dagen... Mijn blogpost van vanmorgen liet dat ook duidelijk uitschijnen. Maar daar klonk hij aan de andere kant van de lijn: moe na een zeer vol weekend... na een zware werkdag.

Ik voel me niet schuldig over mijn gevoel. Ik vind dat nergens voor nodig. Een kleine reactie toen was een kleine moeite geweest, me dunkt. Maar ik ben ook zo rustig geweest om er vanavond niets over te zeggen... Ook ik moet moeite doen en dingen leren. In plaats van woehoewww nummer zoveel denk ik dat ik ook ga moeten beginnen met 'les nummer zoveel'.

Ik zei op het einde dat het fijn was hem te horen. Hij zei dat hij het fijn vond om mij te horen.

Ik dans nu niet op de wolken, ik sta nog steeds op de grond... Met een stapje meer wijsheid enerzijds maar nog steeds met een bang hartje in mijn handen.

Dit wordt een serieus leerproces!

Op de baan

Badend in het zweet word ik wakker... ik drink wat van het water dat naast me staat en kijk met plakkerige ogen de ochtend in. Een kleine hoofdpijn ligt tegen mijn schedel aan. Maandag dacht ik, juist, maandag... En ik hoest mezelf even een welkom in deze nieuwe week.

De voorbije twee dagen geven een wrang gevoel dat ergens ook tegen mijn gehemelte lijkt te plakken. Ik hap naar adem langs mijn mond gezien mijn neus voor de nodige verstopping zorgt. Weer even sluiten die ogen, in een zachte cadans. Mijn vingers vinden ondertussen blind de woorden. Ik maak de droge lippen nat met mijn tong en probeer even rond te kijken. Mijn ogen voelen zwaar...

Soms kan je voelen... zelfs met een afstand die men ergens anders op deze wereldbol mijlenver zou noemen. Ik maak even geluid met mijn stem... nog steeds hees maar toch al vlakker dan gisteren. Weer sluit ik mijn ogen... Zelfs mijn kaken lijken zich stuk gebeten te hebben op de nacht en ik gun ze enige gymnastiek.

Twee dagen en ik voelde dat er enkel eenrichtingsverkeer was. Twee dagen... De verbale stilte is bij mezelf opgelegd na dat telefoongesprek van gisteren. Nu is hij aan zet... Even rusten, even mijn ogen toe en mijn hand tegen mijn gezicht aan. Ik herinner me plots de woorden van een week geleden... Geen nee, geen ja maar een 'ik weet het niet'...

Als een 'ik weet het niet' betekent dat ik af en toe in een straat zit met enkel eenrichtingsverkeer en er maar op moet vertrouwen dat ik hem van tijd tot tijd wel op een kruispunt ga tegenkomen dan weet ik niet of ik deze wegcode wel tot de mijne wil maken... Als een 'ik weet het niet' zou zorgen voor een situatie dat soms ik vooraan zit en hij op de achterbank dan zijn we alleszins 'samen' op weg en weet ik dat de blikken doos ons wel ergens brengen zal...

Maar afgelopen weekend zaten we niet samen in de auto... En dat maakt de stilte nu alleen maar holler.

een smsje doet geen zeer... (vergeet het!)

ik smste vanmorgen
ergens rond 10u37 om precies te zijn
'x'

nu, meer dan 2 uren later
nog niets terug

en dat
is het hatelijke aan dit alles
die onzekerheid
dat spanningsgevoel

om te snijden

zo eenvoudig dat het is
zo dom wordt het ook hier bevonden
dom dom dom

maar ook daar
moet ik door zeker...

P.S.: Om 15u had ik het gehad... belde ik even
zonder stem
daar werd hartelijk mee gelachen 'van waar kom jij'
van diep, lachte ik, stoor ik?
ik zit met een baby in mijn handen
ah, je dagelijkse zondagse activiteit
hij lachte
dan ga ik je niet verder storen
ok, goe rusten he
en ik hing op en dacht... doeme... nu heb ik ni gezegd dat ik je vanavond wil zien...

onnozel he... lacht met zichzelf

grenszone

Een avondje poker met de vrienden en miss zat mee aan tafel. Geen zin om te pokeren maar wel gewoon mee genieten van de ambiance, mee kaarten kijken en handjes kloppen indien de buit binnen werd gehaald... Gewoon fijn om mee aan tafel te zitten en af en toe op de zetel te liggen als de rug even niet meer mee wou.

Je zit daar met jouw geheim. Elk een van die vrienden kent zowel hem als mij maar 'nobody knows'. Hij is er niet. Tot de telefoon gaat bij een vriend. Hij komt nog af.

En dan die welkom, niemand weet het en niemand zal het nu weten... Eigenlijk geeft dat een onwijs vreemd fijn gevoel van binnen. De kus op de wang zoals bij iedereen maar van binnen weten we allebei meer.

Ik doe een vriendin naar huis. Hij: kom je nog terug? Ik knik.

Weer rond die tafel, het laatste spelletje poker. Daarna is er zo'n overgangsfase van einde naar definitief afscheid. Wc-bezoek, zoektocht naar de jas, etc... zo'n zaken gebeuren. Hij zit op een stoeltje, ik passeer hem, op zoek naar mijn jas en bij dat voorbijgaan raakt hij me aan... heel even, een arm die me heel snel aanraakt... niemand kon het zien en ik had het niet gezien... een gevoel achter mijn rug... Ik draaide me om om die aanraking te verifiëren... Iemand anders staat daar of kijkt in de ruimte... hij kijkt de andere kant op... niemand heeft het gezien en ik voel het... een fijne flits.

Naar buiten, afscheid van zij die mee buiten staan... Een knuffel... nét iets meer dan de rest van de bende... Maar die hebben het met zekerheid niet door dat zij een iets ander afscheid krijgen.

Even ons eiland, een grenszone waar niemand weet van heeft...

glimlacht...

wist je dat...

- ik hier een twintigtal minuten zit te smilen
- ik vanmorgen er heel vroeg uit moest
- mijn lijf werd gescand, rond 7u30
- dat een oorverdovend lawaai maakt zo'n MRI
- ik een en al rust was daaronder
- het geluid van vannacht toch mooier was
- ik om 6u40 telefoon kreeg van mijn vader
- hij me eraan wou herinneren dat ik naar het ziekenhuis moest
- ik inhaakte en we allebei zuchten en lachten tegelijkertijd
- ik even later uit bed sprong en gelijk onder de douche
- ik zijn auto moest wegrijden opdat ik weg kon
- ik daarbij drie keren stil viel
- ik zag dat het licht aan was boven
- hij nét niet naar beneden is gekomen om dat stuur over te nemen
- ik er met mijn slaapkop toch in geslaagd ben zijn auto te verzetten
- ik nét op tijd in het ziekenhuis was
- ik helemaal zen was
- muziek een perfect alibi is om tegen elkaar onderuit te zakken
- dat wel een rare houding is voor die uiteindelijk weer eerste kus
- ondersteboven kussen grappig is
- ik een smalle matras heb
- je dat pas weet als je er met twee een hele nacht in ligt
- hij zo lief is
- hij zo zacht is
- hij naast mij lag
- ik maar blijf smilen

woehoewwwww nummer 'ik ben den tel kwijt'

AAAAAAAAAAARGH
mijn telefoon ging
mijn vaste lijn
ja hallo
zei ik ergens geagiteerd

derde keer mijn moeder dacht ik
(hoe is het mogelijk!!!)
'heyhey'
euh???
je belt op mijn vaste lijn...?
'ow, dan heb ik verkeerde nummer gekozen'

'ik ben net buiten van mijn werk'
'zal ik nog langskomen'?
ik: ja hoor
't zal wel laat zijn, is dat een probleem?'
(zot, dacht ik, maar ik herformuleerde mijn gedachten in woorden)
ma nee gij, ik ben altijd wakker 
'moet je nog eten?'
nee, ik heb juist gegeten, moet ik iets voor je voorzien
'het gaat al laat zijn als ik daar ben, heb je gewoon boterhammen?'
ja hoor, boterhammen heb ik, en confituur ook
hij lachte

ok, tot straks
ja, tot straks

Er is enkel vandaag...

De eerste ochtend samen wakker worden is altijd iets raars… In totaal sliep ik die nacht een minuut of 25, zelfs niet aan elkaar, terwijl hij duidelijk dieper weg was en in alle rust de nacht haar definitie gunde. Ik lag wakker… Mezelf duizend en één vragen stellend… En hoe meer de ochtend vorderde en het wekkersignaal nakend was, hoe meer je zoiets had van, laat maar horen die tonen. Wetende dat die tonen het verdere relaas van dat moment aan het licht zou brengen.

De wekker gaat, de ogen zijn gesloten, de glimlach plooit zich rond mijn mondhoeken als hij even de zone aan mijn sleutelbeen aanwrijft alsof ik die wekkertonen niet gehoord zou hebben…

Rustig, de ochtend was rustig… Stiltes of zinnen die er niet toe doen lachten zich de ochtend in. Een hoofd dat hoofdpijn had van al dat denken, een hele nacht lang al. Zijn ogen open en rustig starend naar het plafond. Opstaan moest hij en terwijl ik me nog even wentelde in de dons verkende hij de badkamer.

Trap af, koffie zetten en daar staan in de keuken met mist die doorheen mijn tuin hing en vanuit de badkamer voor hem het beeld van de Ardennen had opgeroepen… En dat in het midden van de stad. Hij dronk zijn koffie, we praatten wat algemeen en ik stond daar, leunend tegen een nog warme chauffage. Hij zijn jas aan en het afscheidsmoment… Geen gedachten op dat moment daarover en dan krijg je plots die kus en kus je terug. Je sluit de deur, zegt: tot vanavond, kijkt even naar elkaar en draait de sleutel om.

Daar sta je… in het midden van een woonkamer, twee glazen wijn op de salontafel en een lege fles en kussens in de zetel die overhoop liggen met zichzelf… Het alibi van de voorbije avond. Een avond die zelfs niet in de agenda stond geprogrammeerd… Een avond die zich had ontplooid vanuit een on-the-moment idee voor een museumbezoek met vrienden, zij die door moesten en wij die eindigden in een wijnbar met een bord wortelpuree met worst en een slaatje voor onze neus… De rit terug naar huis, de koffie waar hij geen nee tegen zei en zijn vraag om ‘een filmpje’ . Zijn hoofd dat tegen het mijne zakte en mijn alarmpeil dat weer gigantisch de hoogte in ging… Zijn hoofd dat terug recht ging en ik die direct spijt had… Zijn hoofd dat weer zakte en mijn hoofd dat ook zakte… Na de film verdronken we in de muziek. Tonen die ruimte en weidsheid gaven aan het gevoel. Mijn muur die zich begon te bouwen en hij die me daarin als geen ander aanvoelde wat hem dan weer afremde… ‘Hoe hard kunnen twee mensen rond iets heen draaien’, vroeg hij hardop en ik hoorde het en ik beaamde het maar toch bleef ik zitten… Het moment van overgave kwam ergens in minuut 11 van een nummer dat 25 minuten bleek te duren en dat we zijn lengte niet langer gunden. Het had lang genoeg geduurd.

Ik liep weer naar boven en hulde me weer in de dons, zoekend naar zijn geur. Glimlachen en hoofdpijn… En het ijle voor me. Het ijle met al die herinneringen en flitsen en flarden van de voorbije avond.

Een maandag die wel in de agenda stond. Maandagavond film: ‘Adem’. Hij die familiale verplichtingen had en ik die de dag in bed door bracht, twee uur bijslapend en voor de rest vragend van ‘wat nu’ en genietend van al wat geweest was.

De film, wachtend in de hal… Hij die daar toe komt gelopen. De omhelzing heel even. Twee stoelen op de tast in het donker, hopende dat je op niemands schoot zou terecht komen. Gevonden. Na de film zochten we de auto, reden we richting een wijnbar in zijn buurt die gesloten bleek te zijn en belandden we bij hem op de zetel. En daar hangt dan dat hele gevoel dat voorzichtig wordt aangeraakt. En ergens raken we elkaar daar kwijt… Communicatie is op zo’n momenten een gevaarlijk medium. Ik trok mijn vest terug aan, hij wou in mijn ogen kijken. Ik zei dat ik niet kon terugkijken met tranen… Maar keek later toch af en toe. Er moest een brug aangelegd worden vanuit mijn mond en ik kon er maar niet over… Maar vond ze toch, zei het toch… En stond aan de overkant en toen bleek dat ik de dingen verkeerd had begrepen…

Was het mijn onderbewustzijn dat eigen woorden had gebouwd? Was het het patroon dat we allebei kenden en waar we allebei ooit al eens hadden gestaan dat mij, vanuit mijn kennis, antwoorden had gegeven zonder te luisteren naar zijn idee hierover? Rewind dacht ik, rewind.

Ik stopte, vond de juiste woorden, vroeg terug insteek van hem en zo rolden we terug simultaan. Met een grote bocht en een enorm bevreemdend en beklijvend gevoel  wist hij me te vertellen dat hij het niet wist… Dat hij me geen ‘ja’ of geen ‘nee’ kon geven en dat hij het gewoon niet wist… Ik verfoeide het dat ik ergens ‘nee’ had gehoord in de zinnen ervoor, vond terug mijn rust en zei dat ik het ook helemaal niet wist. Dat ik net daar een hele nacht van had wakker gelegen van die vraag of dit het nu is… Hij was bang om hierin verder te gaan en me uiteindelijk te kwetsen. En op dat moment vond ik mezelf weer en vertelde ik hem in een paar minuten van zekerheid dat ik geen bang had om op mijn bek te gaan. Dat het kon gebeuren, dat het al gebeurd was maar dat ik daar enorm veel uit geleerd had… Dat ik geen ‘ja’ of ‘nee’ vroeg… Dat ik alleen maar eerlijkheid wou en dat als hij nu een ‘nee’ voelde ik zou opstaan en me omdraaien, dat ik dat wel geleerd had in al die jaren. Maar hij voelde geen ‘nee’… hij wist het gewoon niet…

Ik moest weg, ouders kwamen me nog halen wegens kiné morgen en ik voelde me terug een tiener met een uur om thuis te komen. Maar het gesprek had lucht nodig en buiten zijn deed goed. Hij vroeg hardop of we nu volwassen waren of echte pubers... De auto, de sigaret die even verloren raakte en waar we beiden naar zochten op de bodem en hij die opmerkte dat hij altijd zo onhandig werd als ik in zijn buurt was. We lachten want dat werkte in beide richtingen zo.

Muziek, mist en wij twee… Mijn hart was opnieuw rustig. Arriveren, bijna uitstappen en zeggen: ‘weet je wat wij moeten doen… Jij moet me af en toe afremmen en ik moet af en toe zeggen dat we goed bezig zijn. Want we zijn goed bezig, we zijn eerlijk.’ Hij knikte. Zijn hoofd leek zwaar en ik zoende hem op de wang en stapte de auto uit.

Ik zonk voor de tweede keer op rij in de nacht met een bonkend hoofd. Een bruistablet later, ouders die in het holst van de nacht me bij mijn huis vandaan haalden en het kussen dat enige tijd later de slaap bood die ik nodig had…

Een nieuwe morgen en ik kijk naar het scherm… Ik leer. Elk moment en ik wist dat ik dit niet met woorden wou vertalen. Niet dit gevoel. Het was aan mij. Ik drukte en er werd vrijwel onmiddellijk opgenomen. ‘Heyhey’…

Wat volgde was een schoon telefoongesprek. Wederom in alle eerlijkheid… Dat ik toch even wilde bellen want dat gisteren een beetje raar was geweest in het moment ertussen toen ik het verkeerd begrepen had maar dat we wel goed waren geëindigd… Hij voelde het ook zo en maakte de opmerking dat we beiden gevoelens proberen rationaliseren en dat dat heel gevaarlijk is… We weten dat we allebei zo in elkaar zitten. Hij merkte alleen op dat je jezelf op een moment alleen los moet laten en smijten in een relatie om vooruit te komen. We weten dat er lintjes moeten doorgeknipt worden, stap per stap, opdat je jezelf meer kan smijten. ‘Dat klinkt als een feest’, zei ie… en ik lachte. ‘Hey, het leven is een feest he’, zei ik.

En hier staan we dan… Niet wetend… Wetend dat we veel ratio en daardoor ook veel fantasie hebben en dat daar ons gevaar in schuilt van daarin te gaan wonen… Wetende dat alles overdacht kan worden maar dat het enige wat er is enkel vandaag bestaat. In wat er komen gaat is er geen morgen… Enkel vandaag en al de rest is onzeker…

En ik adem…

Soms zegt een beeld meer dan duizend woorden...