Meer dan vier jaar geleden sinds ik mijn laatste bericht postte en de laatste tijd voel ik weer de behoefte om te schrijven. Het onrustige hoofd danst nog steeds rondjes binnenskamers en de storm baant zich nog steeds een weg doorheen de kolkende grijze massa.En toch... toch is er in die vier jaren vanalles en nog wat gebeurd... teveel om op te noemen en tegelijkertijd ook misschien niet om allemaal zomaar in de eerste alinea's te delen...
Al is er iets waar het hart van overloopt en waar elke vezel van mijn lijf zich zodanig mee verbonden heeft dat ik dat niet zo maar kan parkeren tussen de regels. Ik ben mama. Mama miss abnormalia... Al is het absurd dat te denken en behoor ik ongetwijfeld tot de groep waar meer eenheid in zit dan eenieder zou denken of wensen... niks abnormaals aan.
Twee jaar al... en om dat in woorden uit te drukken zou ik het oneer aandoen en tegelijkertijd voelt het onrespectvol om erover te zwijgen... onze zoon, onze lieve kleine man... Met de mooiste ogen van de hele wereld kan hij me aankijken, met de zachtste handen kan hij zich in de mijne begraven... Zoveel over te vertellen en tegelijkertijd om over te zwijgen, om het te bewaren, dicht bij me.
Het hoofd nog steeds onrustig, de job veranderde, een stap verder dan voorheen... Een huis dat verbouwd zal worden en een miss die nog steeds zoekende is. Op en top Vlaams dus, al voel ik me niet nationaal verbonden...
Nog steeds zoekend naar perfectie en nog steeds elke dag falend daarin. Ik leef vooral in mijn hoofd, nog steeds... Dat maakt het niet makkelijk om mee samen te wonen. Ik doorprik mijn eigen wolken soms maar af en toe parkeer ik de dingen er graag en loop ik verloren in mijn eigen mist.
Maar ik schrijf... voor het eerst sinds lang... niet wetend waarheen dit zal leiden, voelend met de vingers doorheen de mist in mijn hoofd.
Misschien breek ik wel terug door de wolken.
