Het zijn intense dagen...
Lang is de stilte er in mezelf geweest... Schrijven kon ik niet, niet hier en niet in het kleine rode boekje dat dicht bij me ligt, naast mijn bed... Ik kon het niet. Proberen te vangen in woorden wat je amper zeggen kan... Gevoel dat de overhand heeft...
Het zijn intense dagen...
Ergens onderweg raakten we elkaar kwijt en het blies me helemaal omver... Of het voelde zo als je tegen elkaar uitspreekt dat het zo niet meer gaat... Alles verteert je en enkel je lijflijkheid schiet nog over, zo lijkt het maar al de rest doet zo'n pijn dat je meer aanwezig bent dan ooit in feite maar dat je zo afwezig lijkt... En dan hield het op...
Eten, slapen... alles viel terug in het absolute minimum en niets was nog wat het ooit was geweest...
Alleen... alleen bleef ook hij ergens toch aanwezig. Met meer afstand, met meer stiltes in de dagen ertussen maar dat hield niet op... Soms gewoon elkaar zien in een kookles, niets meer maar nooit die absolute niet-meer-zien-horen-stilte... En ergens gaat je hart liggen... legt het zich neer bij de situatie... Vechten tegen 'graag zien' in plaats van 'houden van'... is onmogelijk... Dus geef je op... en duw je jezelf doorheen de dagen.
Het zijn intense dagen...
En ergens onderweg ga je ook niet meer uit de weg. Spreek je af, loop je door Leuven, en is alles zoals voorheen, of zo voelt het maar weet je dat alles ook helemaal anders is. Een bezoek aan het museum, stof zoeken in een klein winkeltje, strip kopen in een stripwinkeltje... het voelde allemaal zo vertrouwd.
Dichter... zo voelde het weer, dichter en toch zegt je hart dat het ook 'dat maar is'...
En toch... een kindje dat geboren wordt... héél dichtbij en ik voel het en ik voel mijn ontbrekende deel daarin... of hij laat het me voelen door het feit dat hij het met deelde, via mail, via sms...
En soms... soms ben ik miss abnormalia ten voeten uit... En na een kerstweekend waarbij ik elke vezel van m'n lijf voelde, besloot ik dat het op kerstdag genoeg was geweest dat gevoel... Stap in mijn auto, rijd naar hem toe en ik zeg hem 'vrolijk kerstfeest', eens binnen en we vallen elkaar in de armen, minutenlang terwijl hij in mijn oor fluistert 'ik ben peter' en mijn tranen de vrije loop gaan op zijn schouder...
De week vakantie was meer dan nodig voor mezelf en ergens halverwege duiken we nog eens de stad in, een tentoonstelling die al even op ons lijstje stond. We ontmoeten elkaar op zijn appartement, wandelen er naartoe en onderweg ontdekken we een plek waar we ons koffie, verloren brood en verse croissants bestellen. Gezeten aan een tafel, de rust van de dag er bij en de gesprekken die vlot lopen...
Het zijn intense dagen.
Zo komen we opnieuw tot die diepgang en intensiteit die ons de laatste keren eigen is. En de echte onderliggende reden waarom dit alles eigenlijk fout liep, komt daar, als bij toeval naar boven...
En mijn hart stopt...
Mijn hart dat de deuren had toegedaan, dat haar eigen weg zocht... stopt daar...
Want het drong allemaal niet zo tot me door... dat gebeurde pas in de voorbije dagen, toen ik terug tot mezelf kwam, toen die afstand er terug was... alleen, thuis... Dan pas gleden die woorden naar beneden en bereikten ze vaste grond...
Ik had het mis, ergens... zo voelt het... Het gaat niet over 'houden van' versus 'graag zien'... het gaat over iets dat haalbaar is... zo lijkt het... Het gaat over iets waar ik van kan winnen, zo voelt het...
En toen ik vanmorgen wakker lag... had ik er genoeg van... Van mijn gewoel tussen de lakens.
Ik kleedde me aan, daalde de trap af, de auto in, passeerde langs het tankstation voor croissants en fruitsap en reed verder. Ik parkeerde, nam mijn telefoon en belde... Geen gehoor. Ik nam de sleutels, die ik sindsdien van mijn sleutelbos had gehaald en ergens thuis bewaarde, en draaide het slot om. Een bonkend hart... Ik nam de trap en ergens halverwege hield ik halt... Ademen miss, ademen...
Verder de trap op, de deur open na even zacht geklopt te hebben... zijn slaapkamerdeur... klopje en 'niet schrikken'... het bed was leeg, het licht van de badkamer scheen en hij kwam om de hoek... 'euh, toch wel', zei hij...
'Niet schrikken', zei ik, 'ik heb ontbijt voor je bij'.
We zetten ons aan de tafel, aten, praatten wat over de muziek die hij had opgezet. M83...
Hij moest weg, koken voor zijn familie... Ik doe mijn jas aan, hij houdt me vast, bedankt me voor het ontbijt.
En ik denk bij mezelf... hier ben je niet voor naar hier gekomen... niet om nu te vertrekken en niets te zeggen en dus vraag ik het hem 'heb je vijf minuten?'... hij kijkt me aan... 'ja'...
Niet hier zeg ik, niet zo... gaan we even op bed liggen want ik wil je iets zeggen en dat lijkt me een betere setting...
En met mijn jas aan kruipen we even onder de dons. We nestelen ons even, ieder voor zich en na even stil te zijn, begin ik eraan...
Dat het me verrast heeft in de week... Dat de afgelopen dagen alles is binnen gesijpeld... Dat ik aan het draaien was maar dat door dit nieuws... Ik ben gaan nadenken... Want ik besef nu dat het niet gaat over 'niet graag genoeg' zien... Ik besef nu dat het iets is waar ik van kan winnen. Want van de onmeetbare begrippen als houden van en hoeveel en 'graag zien'... van dat gevoel, dat het er niet genoeg zou zijn... daar kan je niet van winnen... Ik probeerde dat ooit en weet dat die strijd nog voor hij ooit begon al verloren was...
Maar hier gaat het duidelijk om iets anders... iets waarvan ik voel dat het haalbaar is en ik heb de afgelopen dagen gedacht wat ik hier in kan doen... Maar hij heeft me het afgelopen jaar die zekerheid in mezelf gegeven om nu de ballen aan mijn lijf te tonen, op te staan en te zeggen: 'vergeet het als je denkt dat ik toelaat dat je daardoor van me weg loopt...'.
Dus zei ik het... vanmorgen, onder de dons, met jas en al nog aan...
En het was veel... hij vroeg tijd om erover na te denken... Een zin die eigenlijk niet gezegd moest worden want ik verwachtte geen antwoorden... Vasthouden... hij die zegt 'het zijn intense dagen'...
Uit bed, de laatste dag van het jaar tegemoet... Ik wandel uit de slaapkamer, hij richting badkamer. Hij komt me achterna, houdt me vast, bedankt me voor het ontbijt... en ik zeg dat ik eraan getwijfeld heb om het te doen... dat ik het zo 'inbreukend' vond...
Hij zegt dat het daarom is waarom mensen vaak zo vaag zijn... en ik zeg dat ik hem niet begrijp. Hij lost zich, wandelt naar het raam, kijkt naar buiten en zegt... Mensen praten vaak in vage termen als iets beëindigt wordt van 'het is op...', etc... maar dit... dit zou me ook getriggerd hebben, zei hij... Dit nieuws zou me ook zo doen handelen als jij nu doet... En dat het goed is dat ik het gedaan heb...
We omarmen. Ik geef hem een zoen en ik draai me om... De deur open en het nieuwe jaar tegemoet...
Een nieuw jaar vol vraagtekens maar een oud jaar dat ik heb afgesloten zoals ik vond dat het moest afgesloten worden... Met de dingen te zeggen zoals ze zijn en te vechten voor hem die me lief is...
Of dat genoeg is...
2012...
x
Een gelukkig nieuwjaar!
