Ik zucht vooraleer dit te schrijven. Niet dat schrijven een opgave wordt maar eens te meer ben ik hier om te zeggen dat het leven een rotvaart dendert en het allesbehalve rot aanvoelt. Alleen gaat het leven snel. De rugpijn blijft een soms ondraaglijke compagnon die als een schaduw achter me en dan weer voor me loopt. Tweemaal in het operatiekwartier gelegen, twee maal in het hoofdkussen bij elkaar genepen... 'Gaat het mevrouw?'. 'Het gaat' en tegelijk blies ik adem uit en dacht ik: bijten miss, bijten. 'U hebt een hoge pijngrens mevrouw. De meesten springen hier van tafel'... Ik glimlachte enkel.
Over de liefde... Wat moet een mens schrijven als het hart vol is en je dat niet wil laten overlopen. Het allemaal van binnen laten zitten is zo'n fijn gevoel. En toch, val ik in herhaling vrees ik en vraag ik me af of u het nog boeiend vindt...
Verrekken van de kou bij een theatervoorstelling in openlucht en hij die zijn jas opentrekt en mij er onder vast houdt en bij het naar huis wandelen zijn jas uit doet en die over mijn schouders legt... It's my movie.
Meestal zijn we samen. 's Avonds, weekends, etc. Dan werkt de ene daaraan en de andere daaraan maar we zijn in elkaars buurt, we houden daar wel van. Af en toe botst dat wel eens. Té dicht is af en toe gewoon 'te'. En soms los je elkaar... afspraken met vrienden, etc.
Ik had net zo'n weekend, helemaal voor mezelf en ik begreep hem plots dat het af en toe gewoon deugd doet om je ding te doen. Ik haalde mijn huis overhoop, naaimachine en overlockmachine in de aanslag. Ondertussen waste ik stoffen, liep ik naar de winkel voor materiaal en deed ik tegelijkertijd mijn strijk, etc. Duizend en één dingen... Ik had energie voor tien dit weekend en deed zotte dingen. Om 0u00 nog aan dat laatste restje strijk beginnen op een zondagavond die net gedroogd op de draad hangt... Ik vind het er zelf over.
En toch... Alleen zijn doet soms deugd. Weten dat die andere er is en tegen de middag opgebeld worden door je lief met een kater... Horen dat je elkaar gemist hebt... Het is iets raar. In de keuken staan, hij die thuiskomst en dan dat warme gevoel door je lijf... 'Je mag meer weggaan en een dag later thuiskomen', lag ik hem tussen de kussen door toe.
Het zaligste moment van de dag... Absoluut de morgen... Twee slaaphoofden die de ochtend pijnlijk aanvoelen maar die in die eerste momenten elkaar opzoeken... Neuzen die elkaar vinden... En al te vaak zonder woorden... Dan weet je dat het huizenhoge cliché zich ook in mijn lijf heeft gevestigd... 'Echte liefde heeft geen woorden nodig' (en ik braak zelf bij het schrijven van die zin).
*lacht*
- of hoe de liefde me de allergrootste bullshit doet schrijven -
