Over (-) stromen

Ik ontwaak, stuur een sms en krijg niets terug en mijn kleinzerig hartje begint dan al te boenken. Je hijst jezelf uit je bed, wachtend op dat verlossende gsmgeluid maar er komt niets. Dan maar naar je werk en gewoon starten aan die nieuwe week. Elke dag is een dag minder, elke dag denk ik dat opnieuw. Mijn hoofd probeert zichzelf te sussen en de overload aan telefoons, vragen en mensen die mijn bureau platwalsen doen dat even op de achtergrond verdwijnen doch niet vergeten.

Ik adem hem.

Er staat iemand aan mijn bureau met een vraag en achter me gaat mijn gsm… In gedachten lach ik en tegelijk probeer ik mijn concentratie te behouden. Eens terug alleen kijk ik en warm ik helemaal op van binnen. Mits een netelige situatie, alsof ik ze van ver voelde, is alles nu in orde en ik haal opgelucht adem.

Ik ontlucht door hem.

Het hart bonst nog enige tijd na. Rond de middag tref ik hem online en weer gaat mijn hartslag omhoog. Hij geeft toe dat het elke keer een beetje hopen is als hij skype open trekt. En ik trek met mijn beide handen aan mijn kaken omdat ik vrees dat ze ooit zo blijven staan. Tegelijkertijd vliegen mijn vingers over het klavier. Zijn ‘kusje’ op het einde veeg ik met felle hand weg en ik deel hem mee dat ik een ‘KUS’ verwacht als hij terug is en met een ‘kusje’ geen genoegen neem. Prompt verschijnt ‘ik ben niet van plan me in te houden’… En vanbinnen huppelt een kleuter op en neer door mijn hart.

Ik ben een kleuter.

Weer een nacht, weer een getal minder in mijn hoofd. Ik tel de dagen zoveel keer per dag ook nog eens na. Bang dat ik mijn rekenkundig talent verloren heb en me zou vergissen, gebruik ik daar zelfs mijn vingers bij. Vandaag kan ik het op twee handen.

Ik heb twee handen.

Werken, werken… ik probeer daar de nodige concentratie te vinden om de dagen sneller vooruit te laten gaan. En plots valt daar een mail binnen… Weer die verwondering, weer die bewondering…  En ik lach en ik mail terug. En ik herlees zijn mail en blijf herlezen…

Ik lees hem.

Later valt mijn baas binnen om een vergadering te plannen. ‘8 april is nog vrij zegt hij’ en ik roep bijna: ‘dat bestaat niet’ en hij schrikt en kijkt me aan en ik schrik van mezelf… Oeps… Sorry en ik herpak me: ‘Dat mag je echt niet van me vragen. Na een maand is mijn vriend dan eindelijk thuis en ik kom echt niet werken dan’. Hij bladert naarstig verder in zijn agenda op zoek naar een andere datum en herhaalt een paar keren: ‘natuurlijk niet, natuurlijk niet’… En mijn hart vindt terug rust.

‘Wij’ bestaan.

Ik neem een paar uren vrij, werk verder aan een kleedje waar niemand het bestaan van af weet en haast me naar de kine. Ik kruip van de tafel, zet me in mijn auto en kijk even op mijn gsm die op stil stond. En daar prijkt zijn naam… Weer een update, weer James Blake in zijn oren… Ik moet weer op mijn tanden bijten om die tickets niet te verklappen… Maar ik weet nu al hoe hard ik scoren zal.

There’s no limit to my love.

Er is geen moment in de dag dat hij niet bij me is. In het bed, zelfs met mijn ogen toe in de morgen, in de badkamer, in de keuken, bij het strijken, in de auto, op mijn werk, in het kleinste kamertje van het huis, op café… Alsof hij door mijn aderen stroomt.

Hij stroomt door mij.

En ik wacht en verlang naar al die kleine dingen die ik koester en die ik in gedachten zie. Tegelijk vraag ik me af hoe het weerzien zal zijn. Dat scenario flitste al x aantal keren door mijn hoofd. Tranen, blijdschap, zenuwen, knarsetanden tijdens het wachten,… Ik weet het niet.

Morgenvroeg als ik wakker word zijn het nog 9 dagen…

Nog 9 dagen...

Het paradijs

Klaarwakker, vannacht om 3u. Ik open mijn ogen en mijn bovenkamer raakt direct terug in gang. Ik hoorde hem maandag, dinsdag en woensdagmorgen kreeg ik hem zelfs te zien. De wonderen der techniek laten mijn hart volledig open bloeien. Mijn hoofd rekent zes uren erbij en weet dat hij bijna op zijn nieuwe bestemming is. Mijn vingers tikken een sms en enige minuten later is communicatie een feit.


Ik hul me in mijn dons, ruik even aan een zakdoek met zijn parfum en sluit mijn ogen. Ik besef dat bij het opstaan het nog exact 14 dagen zal zijn vooraleer ik hem weer in mijn armen kan sluiten. Ik tel af, dag per dag, moment per moment, nacht na nacht.

Hem gisteren te zien, hem te horen en telkens opnieuw te mogen horen dat ook zijn gevoel niet anders is, geeft me een kracht die ik nooit eerder heb mogen voelen. De onzekerheid die als een tsunami plat gewalst wordt en plaats maakt voor een rotsvast vertrouwen is een meer dan welkom geschenk in mijn onzeker hoofd.

In 'het paradijs' daar regent het momenteel en ik zei dat ik jammer genoeg niet kon toveren maar hij zei in een paar woorden nét dat wat alles eigenlijk samenvat:

‘Het paradijs is onbereikbaar, jij bent dat gelukkig wel.’

Telefoon

Maandagavond en tussen de late werkuren door zit ik even bij mijn ouders aan tafel een hapje te eten vooraleer ik er weer moet invliegen. Ik hoor iets, spits mijn oren en merk dat het deuntje van mijn GSM me allert maakt. Er zet zich dan iets onnozel in beweging: een miss die loopt naar haar GSM. En toch… Ik voel me pakken minder onnozel als ik zie wie er aan de andere kant van de lijn hangt… ‘Mijn Koning’… ergens in het verre oosten.

‘Hallo’?

En ik zoek mijn woorden en kan enkel ‘hey, wat leuk’ vinden.

Ik trek naar een andere kamer om even helemaal de privacy te hebben die ik nu voor dit telefoontje wil.

Wat zich ontplooit is een razend mooi telefoongesprek. Ik geraak moeilijk in gang, de emotie overvalt me en ik denk dat ik wel tien keren gezegd heb ‘zo leuk…’ maar hij hoorde dat ik blij was, hij hoorde de krop in mijn keel en de tranen die welden in mijn ogen. Hij lachte. Hij vond me schattig.

‘Ooooh, ik wil echt niet huilen’, zei ik. ‘Maar ik ga het straks toch doen’. ‘Ik mis een beetje de stoere miss’, biechtte ik hem op. ‘Dat is toch nergens voor nodig’, kwam er rustig van de andere kant van de lijn. ‘Nee, misschien niet maar ‘ik’ mis een beetje die stoere miss, voor mezelf’. Hij lachte en ik lachte terug.

Een telefoon over gemis en ik was blij te horen dat hij me ook erg miste. Dat het gemis zo sneed en dat ik de afgelopen dagen echt al zoveel gehuild had maar dat ik anderzijds dat niet wilde toegeven aan hem omdat ik wil dat hij zich amuseert, daar ook niet mee bezig moet zijn en gewoon ten volle moet genieten omdat ik hem dat ook zo hard gun. Dat het ergens dus ongelooflijk pijn doet maar ik anderzijds ook ten volle besef ‘hoe graag ik je zie’ en ik hoorde een lach aan de andere kant van de lijn. Het is niet anders langs die kant. Ook daar gaat een hele nieuwe wereld open door het alleen reizen maar tegelijk dat sterke gemis. We leren allebei en we weten daardoor hoe goed het zit tussen ons.

‘Ik heb de donderdag en vrijdag verlof genomen als je thuis komt’, biecht ik op. ‘Moe of niet moe, ik ga gewoon bij je in bed liggen die twee dagen, maar geen haar op mijn hoofd dat gaat werken. De wereld mag ontploffen dan’. Weer die lach langs de andere kant van de lijn en hij die daar ontzettend blij mee is. ‘En ik heb al zeker tien keer gekeken om je te komen halen op Schiphol. Geen haar op mijn hoofd dat met de auto gaat komen. Die uren quality-time terug met de trein wil ik volledig benutten in plaats van me te moeten concentreren op het verkeer. Maar ik kom je halen hoor, ik wacht die dag niet meer tot de middag’. Geluk, langs die kant van de lijn omdat hij daar stiekem al op gehoopt had.

De glimlach op mijn gezicht valt sinds dat 17 minuten lang durende telefoongesprek niet meer uit te wissen. Ik weet sinds 8 maart perfect wat ik voel. Ik weet ten volle waar ik zeker van ben en dit soort telefoontjes, de mails, de sms’n doen me helemaal beseffen dat dat langs de andere kant niet anders is. De opwarming van de aarde daar zijn wij twee mee verantwoordelijk voor en ik ga me er niet voor excuseren!

Ik leg op, tegen mijn zin maar die vlam van binnen brandt, hevig. Een half uur later stuur ik hem een sms om te benadrukken hoe fijn ik het vond en hij reageert onmiddellijk: ‘Ik lig hier ook nog na te genieten. Met James Blake in mijn oren. Heb je lief. X’…

En ik zwijmel en ik zucht en ik slaak een kreet: ‘oooooh’… Want wat mijn koning niet weet is dat ik net na zijn vertrek ticketjes wist op de kop te tikken voor James Blake… Hij krijgt dus een cadeautje met zijn thuiskomst en ik weet nu al hoe blij hij daarmee gaat zijn.

Ik lach, ik blijf lachen en gisterenavond, in mijn bed ‘woehoeewwwwwwwde’ ik, met mijn armen boven de dons.

Vandaag had ik nog eens het privilege hem tegen te komen via de computer. Reisfoto’s, die fijne babbel… Ik glimlach weer.

Ik mis hem, bigtime maar ik kan ook niet ontkennen dat dit me alles leert wat ik moet weten voor de rest van mijn leven. Zo voelt het, ergens, diep van binnen: vanaf 7 april, zijn terugkeer, begint de rest van ‘ons’ leven! WOEHOEWWWWWWWWWW!

Wie heb ik aan de lijn, hallo, hallo... Mijn teleromeo!

Ik zit op mijn werk en stuur hem gauw een praktisch mailtje voor een etentje na zijn vakantie en of dat past. Onmiddellijk krijg ik een mailtje terug. Hij, zoveel duizenden kilometers verder, zit ook aan de computer en zegt dat hij op 'skype' zit.

Skype, denkt miss... Ooit al van gehoord en ik weet vaag wat het is maar hoe werkt dat enzo. Gedreven door de liefde en die geeft altijd vleugels, vlieg ik over het wereldwijde web op zoek om dat ding zo snel mogelijk te installeren. De traagheid der computers werkt op dat moment de felle vleugelslag tegen en je duimt je koninginneduimen bij elkaar dat hij er nog zal zijn als die computer eindelijk beslist dat het zo wel goed is.

Ik zoek naar knopjes om te typen maar ik vind er maar geen.

'Hey hey'... hoor ik. Ik kijk verrast naar mijn scherm en naar het geluid en vraag me af waar het vandaan komt.

'Hallo?', zeg ik. 'Kan ik hier iets typen?'

'Nee, je moet spreken'
'Hey hey'... en de stoom blaast door mijn hart.

Compleet van mijn sokken geblazen door de wonderen der techniek hang ik tegen mijn scherm, met het geluid zo minimaal mogelijk en ik praat zo stil dat hij vraagt of ik iets aan mijn stem heb. Ondertussen loopt er een collega binnen (mijn binnenkant schreeuwt 'niet nuuuuuuuuuu') en verstom ik het geluid even... Hij hoorde ondertussen wel alles, zei bij het terug 'on'-zetten dat ik goed advies had gegeven en daar zit miss dan...

Smilend, slikkend... Een tsunami van emoties die op me afkomen. Te praten met haar koning die ergens in Thailand zit na een dag scubadiven op 12 meter diepte in zee en die daar gretig over aan het vertellen is.

'Hoe is het daar?', vraagt hij.

En ik slik, en even is het stil en ik vecht tegen de tranen. Ik weet dat hij het hoort want ik merk het aan die stilte, hoe kort ze ook is.

'Ah, hier is het gewoon he. Druk op het werk, afspraakjes gemaakt en zo voor de rest maar ik mis je wel.' En weer slik ik even en vul direct aan om dat gevoel te maskeren: 'maar ja, gewoon, het gewone leven'.

Hij weet het, ik voel die prikkel ook vanuit zijn richting. Maar hij vangt me naadloos op door te zeggen hoe alles daar wegvalt na een week en hoe hij binnenkort terugkeert naar dat gewone leven maar door actief bezig te zijn daar is hij er na een week helemaal uit en dat doet deugd.

Ik glimlach. 'Ik ben echt blij je te horen', zeg ik.

Hij heeft een razende honger en ik ben niet in de mogelijkheid om te joehoewen en te woehoewen gezien ik op het werk zit, wat het gesprek zeer kort maakt van mijn kant en zeer ingehouden - waar ik enorm van baal.

Maar we hebben gelachen met die ingehouden stem. Met zijn vraag of ik iets aan mijn stem had...

Ik leef op een wolk momenteel...

Mijn telerome-ooooooooooooooooo: WOEHOEWWWWWWWWWWWWW!

P.S. I luv Skype!

Mijn jas

Ik liep wat verloren afgelopen week. Hij die nog geen week weg is en ik met mijn hoofd op de dool. Een labyrint waar je je weg niet in schijnt te vinden. Vreemd hoe iets wat je meer dan dertig jaren gewoon was plots als een huid aanvoelt die je nooit hebt gedragen. Vreemd hoe iets dat pas een paar maanden je leven beheerst zo comfortabel kan voelen en het nu aanvoelt alsof die behaaglijke jas is uitgedaan en je op zoek bent om je terug te omhullen.

Ik heb het koud.

Tegelijkertijd heb ik het ook warm. Een mailtje, een sms om me op de hoogte te houden van waar hij is, wat hij beleeft… Ik slaag er nog steeds niet in om het droog te houden dan. Mijn koning die doet wat hij beloofd heeft: ‘zoveel mogelijk contact met me houden’. Ik geniet van wat hij meemaakt, van het relaxe leven waarvan hij momenteel kan proeven. Hij leest mijn brief, waarin mijn 101 dingen in 1001 dagen - lijstje mee opgenomen was (een lijstje waar hij zo nieuwsgierig naar was maar tot nu nooit te lezen kreeg) en hij reageert vol warmte, vol dromen via sms en de koningin straalt.

Hoe vaak ik ook zelf ergens op een ander continent zat, ver weg van alles en iedereen hier, ik heb het me nooit kunnen voorstellen wat het voor effect had met mensen die hier thuis hun gewone leven verder zetten. Die ongerustheid van een moeder, die begreep ik niet. Nu is er nauw contact met zijn moeder en ze is telkens opgelucht en blij verrast om updates te krijgen die ik haar telkens keurig doorstuur, net zoals ik zelf telkens een beetje opwarm bij een teken uit dat verre oosten. Ik, de madam die niet anders gewoon was om nooit iets van zich te laten horen, eens op het vliegtuig, en later altijd het verwijt kreeg dat ik zo weinig contact had gehad met het thuisfront. Ik die nu met een zekere onrust gewoon hoop dat hij veilig en wel terug hier geraakt. Nog 24 dagen.

Hij heeft een plan voor zijn laatste dagen, zo mailde hij. ‘Een cocktail drinken op een rooftopbar. Kwestie van te klinken op ons weerzien’… En miss slikte… Zilte tranen.

Ik heb het warm.

Missen is iets ongelooflijk. Het gevoel overvalt me. Liefhebben is iets ‘vree’ schoon, nooit gedacht dat iets zo diep kon zitten. Hij heeft een stukje van mijn hart meegenomen en ik kan niet wachten tot dat deel terug op zijn plaats zit. Want het snijdt… Als ik in mijn agenda van het werk kijk en de weken stilaan vol plan denk ik: goh, dat gaat er snel zijn. Als ik in een weekend thuis ben, geen blijf weet met mezelf en een rug heb die niet meewil, dan denk ik: ‘oh nee, nog drie weekends…’. Weken met een superslechte nachtrust staan me te wachten, zo bleek in de afgelopen dagen. Hij die altijd stelde dat hij 'beter sliep met 2' en ik die het moeilijk had dat te geloven... tot nu... Contrasten, ze kleuren mijn dag.

Ik heb het warm en koud tegelijk.

Nachttelefoon nr. 2

5u29 ik slaap

5u30 mijn gsm gaat
Weer een lang nummer
Miss?
Oh!
Glimlach langs beide kanten.
Ik ben veilig en wel toegekomen in het hotel.

De lijn was stukken beter dan vroeger die nacht en ik was wederom helemaal blij hem te horen.
Even wat gebabbeld, over zijn vlucht, zijn zoektocht naar het hotel en de vergissing in verband met de boeking waardoor hij een upgrade had gekregen.

Hoe laat is het daar nu?
Ah, half zes.
In de namiddag?
Nee, in de nacht.
Oh nee! Sorry, dan bel ik je al een tweede keer wakker deze nacht. Ik dacht echt dat het daar later was dan hier.

Gelach, langs beide kanten van de lijn.

Ik zie je graag!
Ik smelt langs deze kant van de lijn. ‘Ik u ook’.
Ik mis je hier wel zei ie. Dat grote bed in die hotelkamer, het besef dat ik dit niet met je kan delen. Ik zal wel schrijven en foto’s trekken, maar toch, een nieuw gevoel, zei ie.
Ik gaf eerlijk toe dat ik vandaag ook een hele moeilijke dag gehad had, dat er tranen waren geweest maar dat we anderzijds daardoor ten volle beseffen hoe diep dat gevoel zit en dat het dus in feite een heel schoon gevoel was. Maar dat ik nu gelukkig was hem te horen.
Ja, dat hoor ik, zei hij.

Bel me eens terug op dit nummer, zei ie, om te testen of dat ook in die richting werkt. Niet dat we een peperdure telefoonrekening gaan creëren maar misschien dat we zo toch contact kunnen houden.
Ik hing op. Belde, hij nam op. Woehoewwwwwwww!

We praatten nog wat, ik beloofde de sms op dit andere nummer nog eens te proberen en dan moesten we ophangen. Aaarhg, hij ondernam niets, ik ondernam niets.

Ik geef je een ‘goeiemorgenkus’.

Hij zoende een zoen door de telefoon.

We kunnen niet opleggen zei ik en we lachten allebei. Op 3 zei ik.

1, 2, 3…

En daar lag ik, alleen onder de dons… Al glimlachend.

Even testen of die sms werkt. Ja, onmiddellijk bevestiging.
En onmiddellijk een sms terug van 'mijn koning'...

WOEHOEWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWW!!!

nachttelefoon

2u12 - ik slaap
2u 13 - mijn gsm gaat af
Ik zie een lang nummer
ik neem op
nodige storing op de lijn
miss?
miss?
ondertussen probeer ik ja te zeggen
glimlach van hier tot in Bangkok
Ik ben veilig toegekomen
Oh, ben blij! We moeten even wachten zeg ik, er zit vertraging op de lijn
dus wachten we
stilte
en ik roep
'ik zie je graag'
weer stilte
en tegelijkertijd hoor ik hem hard lachen omwille van die vertraging en het niet weten of er iemand nog iets gaat zeggen in die stilte
'ik u ook'
Ik ga je een 'n sms sturen en zien of we zo contact kunnen houden
veel gekraag tijdens het telefoongesprek
in vertraging roep ik 'ok'
ik leg in
begin te twijfelen
moest ik nu iets sturen? Ik had het niet goed verstaan.
ik stuur
krijg geen bevestiging
ook dat zal met vertraging werken
maar het is niet erg
het kan me niet schelen
hij landde
en ik ook.

Diepe wortels

Daar stond ik, een minuut voor 8, op het perron en voor een raampje waar twee ogen me indringend aankijken. Slik die tranen in, dacht ik, en aan het geluid van mijn keel wist ik dat het niet al te evident ging zijn. De trein trok zich in gang en mijn hand legde ik op het raam. Aan de andere kant het spiegelbeeld van die hand, zij het dan niet door de reflectie. Vijf vingers die elkaar raakten als we het glas even buiten beschouwing zouden laten en zijn mond die de lippen tuitte en een kus naar me toe wierp. Ik tuitte terug.

De trein vertrok, zijn lippen bleven tuitten. Ik bleef alleen achter op het perron daar waar ik enige minuten geleden, net voor het instappen, nog innig had staan zoenen. Hij die fluisterde ‘ik ga je missen’ en ik die glimlachte maar tegelijk de mondhoeken naar binnen trok om opnieuw te slikken en opnieuw zoende. Ik keerde het perron de rug toe en trok stap per stap hoger.

Het weeë gevoel van binnen bleef en bij elke stap die ik zette voelde ik me niet echt klaar om aan de dag te beginnen. Ik bleef vechten tegen de tranen en kreeg telefoon. Mijn vader die bericht had gekregen dat er ingebroken werd in mijn huis. Frictie met mijn binnenkant want ik wou vandaag gewoon afscheid nemen en niet geconfronteerd worden met een adrenalinerush door mijn aderen. Ik repte me naar huis maar ergens halverwege schoot het me te binnen wie zich vergist had: de kuisvrouw was een week verkeerd. Zucht. Na menig telefoonverkeer over en ’ t weer met onder andere de politie zakte ik thuis in mijn zetel.

Ik zette mijn laptop aan, las de praktische mailtjes en vond zijn vluchtgegevens in mijn mailbox. Een mailtje naar mij en zijn moeder met de afscheidszin: ‘Dikke kus aan allebei’ en daar begaven mijn sluizen het.  

Afscheid nemen blijkt niet zo eenvoudig. Een maand ligt er tussen vandaag en de dag dat ik hem terug in mijn armen mag sluiten. Een maand en vandaag heb ik er alleen maar tranen bij. Vreemd hoe zo’n gevoel je kan overvallen. Vreemd hoe de liefde dieper en dieper wortelt en ik me daar pas ten volle bewust van ben op ochtenden als vandaag. Mijn lief, weg met rugzak, croissant en een tas koffie en ergens in die rugzak steekt mijn brief ‘Aan de koning’. ‘Om te lezen op het vliegtuig’ zei ik hem gisterenavond.

Gisteren kwam ik laat terug van het werk. Hij wou dat ik nog niet at en reserveerde een avond voor twee aan zijn tafel, bedekt met een tafelloper, mooie borden en de kandelaar die we samen kochten in Parijs onlangs. ‘Die kandelaar dat zijn wij’, zei hij toen we klonken met een glas rode wijn en genoten van het lekkere avondmaal dat hij per se nog wou maken voor zijn vertrek. Wat opruimen, wat laatste mails versturen en tegen elkaar in slaap vallen met een aantal extra afscheidskusjes.

Het was een raar weekend. De eerste grote ruzie met de nodige verwarring tot gevolg en tegelijkertijd het uitpraten, zoeken naar die juiste balans om de dag verder te zetten. Was het afscheid van vanmorgen daar al voelbaar? Tegelijk feestjes, met vrienden op café, brunchen met vrienden en een weekendje vastleggen en zoeken naar een plek in de Champagnestreek. Samen in de auto, doorheen de donkere avond en pratend over samenwonen. 2011 heeft veel verandering in zich. In diezelfde autorit maakte hij drie beloftes:

-         -  Ik ga Thais koken voor je als ik terug ben

-        -   Ik beloof dat ik terug kom

-      -     Ik ga mijn best doen om contact met je te houden

Nog dertig dagen zonder koning… Ik tel nu al af.