Telefoon

Maandagavond en tussen de late werkuren door zit ik even bij mijn ouders aan tafel een hapje te eten vooraleer ik er weer moet invliegen. Ik hoor iets, spits mijn oren en merk dat het deuntje van mijn GSM me allert maakt. Er zet zich dan iets onnozel in beweging: een miss die loopt naar haar GSM. En toch… Ik voel me pakken minder onnozel als ik zie wie er aan de andere kant van de lijn hangt… ‘Mijn Koning’… ergens in het verre oosten.

‘Hallo’?

En ik zoek mijn woorden en kan enkel ‘hey, wat leuk’ vinden.

Ik trek naar een andere kamer om even helemaal de privacy te hebben die ik nu voor dit telefoontje wil.

Wat zich ontplooit is een razend mooi telefoongesprek. Ik geraak moeilijk in gang, de emotie overvalt me en ik denk dat ik wel tien keren gezegd heb ‘zo leuk…’ maar hij hoorde dat ik blij was, hij hoorde de krop in mijn keel en de tranen die welden in mijn ogen. Hij lachte. Hij vond me schattig.

‘Ooooh, ik wil echt niet huilen’, zei ik. ‘Maar ik ga het straks toch doen’. ‘Ik mis een beetje de stoere miss’, biechtte ik hem op. ‘Dat is toch nergens voor nodig’, kwam er rustig van de andere kant van de lijn. ‘Nee, misschien niet maar ‘ik’ mis een beetje die stoere miss, voor mezelf’. Hij lachte en ik lachte terug.

Een telefoon over gemis en ik was blij te horen dat hij me ook erg miste. Dat het gemis zo sneed en dat ik de afgelopen dagen echt al zoveel gehuild had maar dat ik anderzijds dat niet wilde toegeven aan hem omdat ik wil dat hij zich amuseert, daar ook niet mee bezig moet zijn en gewoon ten volle moet genieten omdat ik hem dat ook zo hard gun. Dat het ergens dus ongelooflijk pijn doet maar ik anderzijds ook ten volle besef ‘hoe graag ik je zie’ en ik hoorde een lach aan de andere kant van de lijn. Het is niet anders langs die kant. Ook daar gaat een hele nieuwe wereld open door het alleen reizen maar tegelijk dat sterke gemis. We leren allebei en we weten daardoor hoe goed het zit tussen ons.

‘Ik heb de donderdag en vrijdag verlof genomen als je thuis komt’, biecht ik op. ‘Moe of niet moe, ik ga gewoon bij je in bed liggen die twee dagen, maar geen haar op mijn hoofd dat gaat werken. De wereld mag ontploffen dan’. Weer die lach langs de andere kant van de lijn en hij die daar ontzettend blij mee is. ‘En ik heb al zeker tien keer gekeken om je te komen halen op Schiphol. Geen haar op mijn hoofd dat met de auto gaat komen. Die uren quality-time terug met de trein wil ik volledig benutten in plaats van me te moeten concentreren op het verkeer. Maar ik kom je halen hoor, ik wacht die dag niet meer tot de middag’. Geluk, langs die kant van de lijn omdat hij daar stiekem al op gehoopt had.

De glimlach op mijn gezicht valt sinds dat 17 minuten lang durende telefoongesprek niet meer uit te wissen. Ik weet sinds 8 maart perfect wat ik voel. Ik weet ten volle waar ik zeker van ben en dit soort telefoontjes, de mails, de sms’n doen me helemaal beseffen dat dat langs de andere kant niet anders is. De opwarming van de aarde daar zijn wij twee mee verantwoordelijk voor en ik ga me er niet voor excuseren!

Ik leg op, tegen mijn zin maar die vlam van binnen brandt, hevig. Een half uur later stuur ik hem een sms om te benadrukken hoe fijn ik het vond en hij reageert onmiddellijk: ‘Ik lig hier ook nog na te genieten. Met James Blake in mijn oren. Heb je lief. X’…

En ik zwijmel en ik zucht en ik slaak een kreet: ‘oooooh’… Want wat mijn koning niet weet is dat ik net na zijn vertrek ticketjes wist op de kop te tikken voor James Blake… Hij krijgt dus een cadeautje met zijn thuiskomst en ik weet nu al hoe blij hij daarmee gaat zijn.

Ik lach, ik blijf lachen en gisterenavond, in mijn bed ‘woehoeewwwwwwwde’ ik, met mijn armen boven de dons.

Vandaag had ik nog eens het privilege hem tegen te komen via de computer. Reisfoto’s, die fijne babbel… Ik glimlach weer.

Ik mis hem, bigtime maar ik kan ook niet ontkennen dat dit me alles leert wat ik moet weten voor de rest van mijn leven. Zo voelt het, ergens, diep van binnen: vanaf 7 april, zijn terugkeer, begint de rest van ‘ons’ leven! WOEHOEWWWWWWWWWW!