Mijn jas

Ik liep wat verloren afgelopen week. Hij die nog geen week weg is en ik met mijn hoofd op de dool. Een labyrint waar je je weg niet in schijnt te vinden. Vreemd hoe iets wat je meer dan dertig jaren gewoon was plots als een huid aanvoelt die je nooit hebt gedragen. Vreemd hoe iets dat pas een paar maanden je leven beheerst zo comfortabel kan voelen en het nu aanvoelt alsof die behaaglijke jas is uitgedaan en je op zoek bent om je terug te omhullen.

Ik heb het koud.

Tegelijkertijd heb ik het ook warm. Een mailtje, een sms om me op de hoogte te houden van waar hij is, wat hij beleeft… Ik slaag er nog steeds niet in om het droog te houden dan. Mijn koning die doet wat hij beloofd heeft: ‘zoveel mogelijk contact met me houden’. Ik geniet van wat hij meemaakt, van het relaxe leven waarvan hij momenteel kan proeven. Hij leest mijn brief, waarin mijn 101 dingen in 1001 dagen - lijstje mee opgenomen was (een lijstje waar hij zo nieuwsgierig naar was maar tot nu nooit te lezen kreeg) en hij reageert vol warmte, vol dromen via sms en de koningin straalt.

Hoe vaak ik ook zelf ergens op een ander continent zat, ver weg van alles en iedereen hier, ik heb het me nooit kunnen voorstellen wat het voor effect had met mensen die hier thuis hun gewone leven verder zetten. Die ongerustheid van een moeder, die begreep ik niet. Nu is er nauw contact met zijn moeder en ze is telkens opgelucht en blij verrast om updates te krijgen die ik haar telkens keurig doorstuur, net zoals ik zelf telkens een beetje opwarm bij een teken uit dat verre oosten. Ik, de madam die niet anders gewoon was om nooit iets van zich te laten horen, eens op het vliegtuig, en later altijd het verwijt kreeg dat ik zo weinig contact had gehad met het thuisfront. Ik die nu met een zekere onrust gewoon hoop dat hij veilig en wel terug hier geraakt. Nog 24 dagen.

Hij heeft een plan voor zijn laatste dagen, zo mailde hij. ‘Een cocktail drinken op een rooftopbar. Kwestie van te klinken op ons weerzien’… En miss slikte… Zilte tranen.

Ik heb het warm.

Missen is iets ongelooflijk. Het gevoel overvalt me. Liefhebben is iets ‘vree’ schoon, nooit gedacht dat iets zo diep kon zitten. Hij heeft een stukje van mijn hart meegenomen en ik kan niet wachten tot dat deel terug op zijn plaats zit. Want het snijdt… Als ik in mijn agenda van het werk kijk en de weken stilaan vol plan denk ik: goh, dat gaat er snel zijn. Als ik in een weekend thuis ben, geen blijf weet met mezelf en een rug heb die niet meewil, dan denk ik: ‘oh nee, nog drie weekends…’. Weken met een superslechte nachtrust staan me te wachten, zo bleek in de afgelopen dagen. Hij die altijd stelde dat hij 'beter sliep met 2' en ik die het moeilijk had dat te geloven... tot nu... Contrasten, ze kleuren mijn dag.

Ik heb het warm en koud tegelijk.