Diepe wortels

Daar stond ik, een minuut voor 8, op het perron en voor een raampje waar twee ogen me indringend aankijken. Slik die tranen in, dacht ik, en aan het geluid van mijn keel wist ik dat het niet al te evident ging zijn. De trein trok zich in gang en mijn hand legde ik op het raam. Aan de andere kant het spiegelbeeld van die hand, zij het dan niet door de reflectie. Vijf vingers die elkaar raakten als we het glas even buiten beschouwing zouden laten en zijn mond die de lippen tuitte en een kus naar me toe wierp. Ik tuitte terug.

De trein vertrok, zijn lippen bleven tuitten. Ik bleef alleen achter op het perron daar waar ik enige minuten geleden, net voor het instappen, nog innig had staan zoenen. Hij die fluisterde ‘ik ga je missen’ en ik die glimlachte maar tegelijk de mondhoeken naar binnen trok om opnieuw te slikken en opnieuw zoende. Ik keerde het perron de rug toe en trok stap per stap hoger.

Het weeë gevoel van binnen bleef en bij elke stap die ik zette voelde ik me niet echt klaar om aan de dag te beginnen. Ik bleef vechten tegen de tranen en kreeg telefoon. Mijn vader die bericht had gekregen dat er ingebroken werd in mijn huis. Frictie met mijn binnenkant want ik wou vandaag gewoon afscheid nemen en niet geconfronteerd worden met een adrenalinerush door mijn aderen. Ik repte me naar huis maar ergens halverwege schoot het me te binnen wie zich vergist had: de kuisvrouw was een week verkeerd. Zucht. Na menig telefoonverkeer over en ’ t weer met onder andere de politie zakte ik thuis in mijn zetel.

Ik zette mijn laptop aan, las de praktische mailtjes en vond zijn vluchtgegevens in mijn mailbox. Een mailtje naar mij en zijn moeder met de afscheidszin: ‘Dikke kus aan allebei’ en daar begaven mijn sluizen het.  

Afscheid nemen blijkt niet zo eenvoudig. Een maand ligt er tussen vandaag en de dag dat ik hem terug in mijn armen mag sluiten. Een maand en vandaag heb ik er alleen maar tranen bij. Vreemd hoe zo’n gevoel je kan overvallen. Vreemd hoe de liefde dieper en dieper wortelt en ik me daar pas ten volle bewust van ben op ochtenden als vandaag. Mijn lief, weg met rugzak, croissant en een tas koffie en ergens in die rugzak steekt mijn brief ‘Aan de koning’. ‘Om te lezen op het vliegtuig’ zei ik hem gisterenavond.

Gisteren kwam ik laat terug van het werk. Hij wou dat ik nog niet at en reserveerde een avond voor twee aan zijn tafel, bedekt met een tafelloper, mooie borden en de kandelaar die we samen kochten in Parijs onlangs. ‘Die kandelaar dat zijn wij’, zei hij toen we klonken met een glas rode wijn en genoten van het lekkere avondmaal dat hij per se nog wou maken voor zijn vertrek. Wat opruimen, wat laatste mails versturen en tegen elkaar in slaap vallen met een aantal extra afscheidskusjes.

Het was een raar weekend. De eerste grote ruzie met de nodige verwarring tot gevolg en tegelijkertijd het uitpraten, zoeken naar die juiste balans om de dag verder te zetten. Was het afscheid van vanmorgen daar al voelbaar? Tegelijk feestjes, met vrienden op café, brunchen met vrienden en een weekendje vastleggen en zoeken naar een plek in de Champagnestreek. Samen in de auto, doorheen de donkere avond en pratend over samenwonen. 2011 heeft veel verandering in zich. In diezelfde autorit maakte hij drie beloftes:

-         -  Ik ga Thais koken voor je als ik terug ben

-        -   Ik beloof dat ik terug kom

-      -     Ik ga mijn best doen om contact met je te houden

Nog dertig dagen zonder koning… Ik tel nu al af.