Wie heb ik aan de lijn, hallo, hallo... Mijn teleromeo!

Ik zit op mijn werk en stuur hem gauw een praktisch mailtje voor een etentje na zijn vakantie en of dat past. Onmiddellijk krijg ik een mailtje terug. Hij, zoveel duizenden kilometers verder, zit ook aan de computer en zegt dat hij op 'skype' zit.

Skype, denkt miss... Ooit al van gehoord en ik weet vaag wat het is maar hoe werkt dat enzo. Gedreven door de liefde en die geeft altijd vleugels, vlieg ik over het wereldwijde web op zoek om dat ding zo snel mogelijk te installeren. De traagheid der computers werkt op dat moment de felle vleugelslag tegen en je duimt je koninginneduimen bij elkaar dat hij er nog zal zijn als die computer eindelijk beslist dat het zo wel goed is.

Ik zoek naar knopjes om te typen maar ik vind er maar geen.

'Hey hey'... hoor ik. Ik kijk verrast naar mijn scherm en naar het geluid en vraag me af waar het vandaan komt.

'Hallo?', zeg ik. 'Kan ik hier iets typen?'

'Nee, je moet spreken'
'Hey hey'... en de stoom blaast door mijn hart.

Compleet van mijn sokken geblazen door de wonderen der techniek hang ik tegen mijn scherm, met het geluid zo minimaal mogelijk en ik praat zo stil dat hij vraagt of ik iets aan mijn stem heb. Ondertussen loopt er een collega binnen (mijn binnenkant schreeuwt 'niet nuuuuuuuuuu') en verstom ik het geluid even... Hij hoorde ondertussen wel alles, zei bij het terug 'on'-zetten dat ik goed advies had gegeven en daar zit miss dan...

Smilend, slikkend... Een tsunami van emoties die op me afkomen. Te praten met haar koning die ergens in Thailand zit na een dag scubadiven op 12 meter diepte in zee en die daar gretig over aan het vertellen is.

'Hoe is het daar?', vraagt hij.

En ik slik, en even is het stil en ik vecht tegen de tranen. Ik weet dat hij het hoort want ik merk het aan die stilte, hoe kort ze ook is.

'Ah, hier is het gewoon he. Druk op het werk, afspraakjes gemaakt en zo voor de rest maar ik mis je wel.' En weer slik ik even en vul direct aan om dat gevoel te maskeren: 'maar ja, gewoon, het gewone leven'.

Hij weet het, ik voel die prikkel ook vanuit zijn richting. Maar hij vangt me naadloos op door te zeggen hoe alles daar wegvalt na een week en hoe hij binnenkort terugkeert naar dat gewone leven maar door actief bezig te zijn daar is hij er na een week helemaal uit en dat doet deugd.

Ik glimlach. 'Ik ben echt blij je te horen', zeg ik.

Hij heeft een razende honger en ik ben niet in de mogelijkheid om te joehoewen en te woehoewen gezien ik op het werk zit, wat het gesprek zeer kort maakt van mijn kant en zeer ingehouden - waar ik enorm van baal.

Maar we hebben gelachen met die ingehouden stem. Met zijn vraag of ik iets aan mijn stem had...

Ik leef op een wolk momenteel...

Mijn telerome-ooooooooooooooooo: WOEHOEWWWWWWWWWWWWW!

P.S. I luv Skype!