Deze week is het exact een jaar geleden dat mijn wereld heel even serieus bleef stilstaan. Die autorit in het donker, die woorden en de gapende stilte en de hartverscheurende pijn erna vergeet ik nooit meer... En hier ben ik... een jaar later en ik krijg het mezelf niet echt uitgelegd waar ik nu sta.
Een jaar van groeien... In een richting waarvan ik niet weet waar ze naartoe gaat. Een jaar van zo dichtbij dat je het vaak voelde 'knetsen'. Van vrienden die weinig vragen stellen, naar stil zijn en recent weer hun mond open doen in een impulsief moment: 'zijn jullie terug samen?'...
En ik knik... uhuh... nope... En je ziet hun ogen verkleinen. Alsof chinese oogjes een andere waarheid kunnen lezen. En ik glimlach want de wereld tussen die oogjes en mijn hart vraagt om 'stilte en een glimlach'... Meer kan ik hen ook niet geven.
Een jaar van hartverscheurende pijn als je niet bij elkaar bent, van ontbijten op zondagmorgen, van het ene culturele evenement naar het andere, gewoon, wij twee, met elkaar... Van liggen in het park en draaien tegen de zon. Een jaar van op de luchthaven wachten en elkaar in de armen vallen, van een foto uit China en wenend op mijn slaapkamervloer... 'hij denkt nog aan me'... Een jaar van wij twee, op een bbq en hij met zijn hoofd op mijn buik, slapend... Een jaar van samen plannen smeden om een zaak uit de grond te stampen, een jaar van samen op restaurant, net voor zijn vertrek na enkele dagen en nachten een hele outfit voor hem te hebben gemaakt... Een jaar van zittend op de rand van de zetel, met mijn hoofd tegen zijn schouder en alleen maar tranen omwille van het nakend gemis en dat ene idee...
'Weet je welke datum het is wanneer je terug komt...', vraag ik met mijn hoofd nog steeds op zijn schouder... Het is stil, hij denkt na en ik zeg... 'het is een jaar'... en mijn tranen maken zijn armen nat, terwijl hij me stevig vast houdt...
Een jaar van hij die op vakantie is en op een moment bereik heeft en skype een wereld van verschil kan maken... Van 'jeej' op mijn bed en 'woehoew' erna... Een jaar van hij op vakantie en ik met de vraag of die vakantie iets veranderen zal...
Een gsm die bliept, een skype die belt en met vertraging woorden over de oceaan stuurt...
Een jaar van de dingen benoemen en er als een tweeling op hameren 'dit is maar tijdelijk... al weten we niet wanneer dit gaat ophouden'... naar vervagen in een intense stilte erover en bij momenten happen naar adem in die luttele seconde dat je de flits door je hoofd voelt gaan en je het allemaal even in vraag stelt...
Een jaar waarin plannen gesmeed worden voor het volgende, muziek, theater en zelfs twee reizen in gezelschap. Een jaar waarin je zocht naar afstand en die te pijnlijk was om vol te houden. Een jaar waarin je kijkt in zijn ogen 's morgens en die warmte voelt en alleen maar glimlachen kan en genieten van dat moment daar... en je geen vragen te stellen over al de rest.
Een jaar dat geen kop in het zand steken is, geen 'ik wil het niet erkennen' maar een jaar van gelijk opgaan, van elkaar vinden, van knetteren in de duisternis, van 'wij' die niet langer bestaan en nooit aanweziger waren dan dit... Van wij die het geen naam meer geven maar gewoon kijken, armen open en vasthouden... heel stevig, heel vast... tot tranen weer rollen...
Een jaar van weinig geschreven woorden omdat ik het niet vangen kan...
