Soms zijn er van die dagen dat je er niet uitraakt. Alles wordt dan wat doffer, alsof je door een mist loopt en de einder niet meer ziet. Eens dat je alleen maar rondwaart binnen de contouren van je eigen lijf, leert de ondervinding me dat ook je hoofd het perspectief verliest.
‘Druk, druk, druk’… Er is iets in de Nederlandse taal wat maakt dat je het woord tegenwoordig drie keer moet zeggen, alsof het de snelheid waarmee alles rondom me flitst kracht bij zet. Al is kracht net wat ontbrak de laatste dagen. Mist zorgt voor onzekerheid, voor angst. En de tijd die passeert zorgde de afgelopen dagen voor een vernauwing van de denkpistes, een dichtgeknepen hart en een voelbare afstand die genomen werd langs twee kanten.
Angst door de kamers van mijn hart voelt aan als een spook: je wil het niet in je eigen huis. Dus beet ik een paar dagen in het stof, draaide molentjes en deed mezelf verstommen. Wanneer alles culmineert is er in miss abnormalia maar een ding dat zal overblijven: de drang om er alles uit te braken. Het kwam er, rustig en met de nodige ruimte en hij lag naast me, tegen me en met zijn arm over me… Praten helpt. Voelbare afstand kan je alleen maar terug verkleinen op momenten dat we hebben vastgesteld dat het dit niet is wat we allebei willen.
Dan sta ik op, wandel ik door het huis dat plots een extra venster lijkt gekregen te hebben en adem ik diep de dag tegemoet. Weg dat zware hart. Het vroeg nog een dag en een examen kookles vol opperste concentratie van beide kanten en ver uit elkaar maar dan brak dat gevoel in duizend stukjes. Voor de kookles reed ik een gigantisch grote parking op en bij het indraaien van mijn parkeerplek draait er langs de andere kant een andere auto de parkeerplek naast me in… Tussen de duizenden auto’s staan wij naast elkaar en kijken elkaar lachend aan… Hij die altijd zegt dat toeval niet bestaat zoent me uitgebreid en vanbinnen kriebelt het. Hij, na het examen met zijn armen rond mijn buik en met zijn hoofd op mijn rug leunend, en ik van binnen vol opluchting.
In dagen als deze denk je na over al die dagen die al samen gepasseerd zijn en weet je plots weer dat niets vanzelfsprekend is, al lijkt het soms wel zo. 221 dagen samen. Dat zijn 19 094 400 seconden, 318240 minuten, 5304 uren of 31 weken (bijna)… Ik wist het deze week weer: ik ben miss abnormalia en toch had ik nooit gedacht, verwacht van ooit zoiets mee te mogen maken. Groeien dat moet ik. Elke dag, elk moment een beetje…
