Bijna anderhalve maand verder na zijn terugkomst. Bijna zeven maanden samen en de volle zes gepasseerd. We maken culturele plannen a volonté voor het einde van volgend jaar en voor 2012. We doen het zonder vragen. We trekken er weekend op weekend bijna op uit met verschillende vriendengroepen en af en toe reserveerden we er ook enkele voor ons twee. We zitten met een overvolle agenda, elke dag van de week, elk weekend weer...
Ergens in die afgelopen weken maakten we ook ruzie... En we voelden ons allebei slecht maar hadden door onze koppigheid toch meer dan 24 uren nodig om het bij te leggen en ik kan u onmogelijk schoon uitleggen hoe degoutant mottig ik daar van geweest ben. En toch lijkt het ook ergens al weer zo ver weg.
We doen gewoon door.
Mijn hart kan sprongen maken terwijl ik ergens aan tafel zit, tussen een bende en dat is dan mijn geheim. Mijn hart kan heel even het noorden kwijt zijn als hij, net wanneer ik me op de bedrand zet om onder de dons te schuiven, tegen mijn rug aanzakt en me knuffelt. Mijn mondhoeken komen alleen maar in de glimlachstand als hij 's avonds de dons tot net onder zijn kin trekt, op zijn zij draait en met sterretjes in zijn ogen naar me kijkt. Mijn hoofd schuint zich tegen het zijne als hij heel stilletjes mijn nek kust opdat ik niet verschieten zou en hij zijn hoofd daar even laat hangen.
Ik lig al drie dagen ziek in bed met een zomerse keelontsteking en een hoofd om u tegen te zeggen maar dan is hij er die me op de middag belt om te horen hoe het met me gaat... Dan is hij er na het werk of na het bezoeken van een vernissage om me honderduit dingen te vertellen... Dan is hij er...
Ik kan soms vol ongeloof in mezelf naar hem kijken en blijven hangen met mijn ogen... Hij is er en soms kan ik dat echt nog niet geloven...
