Zaterdagmorgen en ik ben wederom veel te vroeg wakker.
Benieuwd naar de dag en anderzijds dat gevoel van binnenin dat al een hele week
sluimert: ik wil dat het stopt… Het idee speelde zelfs in mijn hoofd deze dag
af te zeggen. Gewoon ‘teveel’… en ik wil vooral dat dit gevoel stopt… Die
onzekerheid, die ‘in between’… Maar doorheen de week heb ik tegelijk telkens de
reflex gehad om te ademen, niet overhaast te handelen en deze zaterdag af te
wachten.
De zon schijnt en het is warm en ik besluit in plaats van
met de tram met de fiets te gaan. Een half uurtje de trappers rond draaien en
ten volle genieten van die eerste echte zomerdag. The National in mijn oren.
Het nieuwe album ken ik ondertussen vanbuiten en ik zing af en toe zelfs mee.
It's fireproof
Nothing breaks your heart
It's fireproof
It's just the way you are
It's fireproof
Nothing breaks your heart
It's fireproof
It's just the way you are
Ik ben iets eerder op de afspraak, lees nog wat en even
later zie ik hem glimlachend op me af komen met fiets. Hij rinkelt en ik weet
waarom.
We kiezen een nieuwe zonnebril voor hem en fietsen naar een
plek om op een terras te ontbijten. Wat moet een mens meer hebben om de dag mee
te beginnen?
‘Om 14u moeten we in
Gent zijn’… De dag bleef vaag en spannend en hoezeer ik graag de controle
in handen heb, het beviel me wel. Ik zei hem dat ik geen idee had. ‘Veel buiten’,
‘dockingstation voor muziek’, ‘Gent’… Geen idee.
Wederom op de fiets door de stad naar zijn appartement. ‘Koude
champagne’ werd toegevoegd aan het lijstje en nog steeds had ik geen idee.
Ik betrap me erop dat de glimlach niet te onderdrukken is.
De auto in en de gps wordt ingesteld en ik mag niet kijken. Eens geparkeerd heb
ik nog steeds geen idee. We wandelen even en hij vraagt of ik het nu nog niet
weet. Ik kijk verbaasd maar merk aan de overkant bootjes waar op staat ‘te huur’…
‘Gaan we bootje varen?’. ‘Ja, maar niet in die bootjes, in deze’ en hij wijst
naar de boot die langs deze kant van de oever ligt… Wauw… mijn ogen worden
groter, mijn mond een beetje open en terug dicht en het enige wat je van mijn
gezicht kan lezen is verbazing.
Even later krijgen we instructies hoe je de boot aan en uit,
sneller, trager, vooruit, achteruit moet sturen. Een kaart bij de hand, mijn
matroos aan het roer en mijn schoenen worden aan de kant gezet… Genieten…
Muziek op, champagnefles open en we varen de Leie af. We wuiven als volleerde
schippers naar elke andere schipper, een gebruik dat we al snel overnemen van
de anderen. We klinken en drinken, wisselen af met het roer en genieten van het
groen, de zon, het ongekende en vooral van elkaar.
Vier uren waren er gereserveerd en dat gaf ons genoeg tijd
om tot in Sint-Martens-Latem te varen en terug te varen en nog even tijd te
hebben om langs de Ketelvest te varen.
Varen zorgt voor een enorm zen-gevoel. We gleden er allebei
moeiteloos in en we betrapten er ons bij het uitstappen op dat we precies op
vakantie waren.
De dag is nog niet gedaan, liet hij weten. Ik keek verbaasd.
Half zeven… Welke plannen had hij nog. ‘Zin in een optreden?’ Ik glimlachte
weer. En enkele minuten later waren we onderweg richting ‘Rufus Wainwright’ in
het Rivierenhof.
Er is geen plaats op deze wereld waar de zomer meer zomer
voelt als daar, openlucht, met twee naast elkaar, muziek, en de avond die
stilaan rond je valt…
Af en toe die vingers die elkaar vinden, die kleine
aanrakingen waardoor je in die arena helemaal alleen lijkt te zijn en al de
rest rond je vervaagt, buiten de muziek. Mijn hoofd op zijn schouder bij het
laatste nummer en dat gevoel vol rust van diep vanbinnen.
Elf uur en we wandelen naar de auto. Niet teveel woorden
nodig, het zen-gevoel overmeestert. De avond is nog te jong om naar huis te
keren en we besluiten nog naar een verjaardagsdrink te gaan van een van zijn
collega’s. Een pleintje, een hoop gelijkgestemden die de zomer en een
verjaardag indrinken, kleurrijke lampionnetjes en een bank en wat klapstoeltjes…
wederom: meer heeft een mens niet nodig.
Wanneer het om 2u toch net iets te koud begint te worden
besluiten we dat het genoeg is geweest voor vandaag. Terwijl we terug naar de
auto wandelen opper ik dat ik nog steeds met de fiets kan terugrijden naar huis
zo meteen. Hij verbiedt het en we glimlachen naar elkaar.
Zondagmorgen en er is weinig tijd. Hij wordt verwacht op een
familiefeestje tegen de middag en ik fiets, dit keer met Ane Brun in de oren,
naar huis. Onderweg een tussenstop langs de winkel met ingrediënten voor de bbq
van ’s avonds.
Tegen 16u rijd ik richting bbq waar we met de vrienden
hebben afgesproken. Onze vertrouwde plek aan de Schelde, veel te veel eten,
dekentjes, cocktails met vers gecrusht ijs (zotte vrienden met ijscrushmachine…)
en de zon zijn het ideale recept voor een geslaagde en gezellige avond.
Iedereen die ligt, lacht, hij die op mijn buik ligt met zijn hoofd… Geen een
die iets zegt.
Wij fietsen naar hem thuis en houden onderweg nog even halt
bij een zomers feestje waar we op een afstand naar kijken. Arm in arm, lachend
naar de zomer.
Eens thuis, met fietszakken gevuld met overschotjes, vraagt
hij: ‘blijf je slapen of ga je naar huis’ en ik geef toe dat ik er nog over aan
het nadenken ben. Eerst nog een glas water na dat fietsen en dat eten in de
koelkast zetten.
Want hoe geweldig mooi de zaterdag ook was, ergens zit die
vraag nog vanbinnen, ergens zit die onzekerheid nog vanbinnen… Ergens gewoon
ook vraag ik me af of die zaterdag iets veranderd heeft. En dus twijfel ik over
het al dan niet naar huis rijden.
Zittend op de keukenvloer, rustend tegen de muur met mijn
hoofd en in mijn linkerhand een bijna leeg glas water komt hij bij in de keuken
zitten. We hebben het over de vrienden en hij die meent dat ze blind moeten
zijn om het niet door te hebben… Ik weet dat maar één iemand hem er individueel
over zal aanspreken en ik stel hardop de vraag die ik mezelf stel: ‘Wat ga je
hem dan zeggen’? ‘Dat we het nog een kans geven’, rolt er als vanzelf uit.
Ik land in dat moment. We zien nog een serie terwijl ik op
zijn schoot met mijn hoofd in slaap val. Erna lig ik in bed wakker… Typisch.
De maandag begint de werkweek weer maar ik besef dat er een
van de mooiste dagen in mijn leven zijn gepasseerd het afgelopen weekend. Toch
ben ik niet uitgelaten, spring ik niet rond als een veulen en merk ik in de
auto dat er nog steeds een vorm van onrust in me zit.
We hadden niets afgesproken voor de maandagavond maar ergens
in de namiddag stuur ik toch een sms na lang getwijfel om te vragen of hij al
plannen had. Even later de telefoon. Hij had afgesproken met de twee vrienden
voor de Argentiniëreis. ‘Ik ga daar even
polsen…’, zegt hij.
In dat moment doet mijn hart ‘plop’… Glimlach ik en besef ik
dat ik redenen genoeg heb om gelukkig te zijn… Hij meent het… Argentinië ergens
in oktober en waar dat vorige week nog een twijfel bij hem was, was hij het die
me nu overtuigde door te polsen bij de vrienden of ik mee kon… Al wisten we
beiden het antwoord al.
’s Avonds, na mijn werk belt hij dat ze op het punt staan om
iets te gaan eten. Ik had al gegeten en dus besluiten we later af te spreken.
Hij belt erna en vraagt of hij nog mag afkomen. En plots besef je dat je echt
weer vertrokken bent…
Doodmoe zijn we en onder de dons kijken we elkaar aan,
nietszeggend maar beiden zo hard aan het glimlachen. ‘Je ziet er zo gelukkig uit’, zeg ik hem. ‘Ik was net hetzelfde van jou aan het denken’… ‘Jij maakt me
gelukkig’, zegt hij en zijn ogen vallen stilaan toe. ‘Slaapwel’… en de nacht
neemt het over.
