zondag

Ik staar, al dagen staar ik hier naar die blog... Zoveel te zeggen en niet weten hoe het te schrijven. Al voel ik dat er wel iets uit moet...

Na die maandag ging het weer even tot het woensdag werd en alles in mijn lijf weer tegenwerkte. Ik ben de afgelopen weken echt een curve. De ene dag lukt het me, de andere dag gaat het langs geen kanten. Zo ook die woensdag. En toch vocht ik die avond om mezelf naar de kookles te krijgen. Toch vocht ik om daar te staan... Al bleek het, eens ik er was, een slecht idee. Geen milliliter energie stroomde nog door mijn lijf. Ik kreeg geen hap binnen van wat we gemaakt hebben en ik verbrandde mijn vingers wegens niet gefocust en maakte alles fout... En nadien ga je buiten, houdt hij de deur voor mij en verder voor de rest vast, loop je terug naast elkaar en beseft hij dat hij zijn jas, etc vergeten is. Ik loop door en eens buiten crash ik... Tranen. Mijn vriendin wil me vasthouden maar ik zeg: laat maar want ik wil niet huilen en straks kan ik ze niet meer tegenhouden. Ik wrijf ze weg, ik adem, ik stap stilaan verder niet wetende wat te doen... Wachten of doorgaan... Dat laatste lukt me niet.

Samen, gezeten op de motorkap van zijn auto... Stilte, verdriet... En niet kunnen doorgaan wegens te weten dat je dan helemaal in elkaar stort. Zitten moest ik, dus nemen we plaats in zijn auto. En in t begin is er alleen maar stilte... En gaandeweg volgt er terug conversatie, word ik terug rustig... Uitstappen, na meer dan anderhalf uur en hij die mee uitstapt. Weer die knuffel, minutenlang... Weer die zoen... Die wijsvinger die de mijne grijpt en waar we knijpend in blijven hangen terwijl we die laatste aanraking lossen...

De donderdag is up, de vrijdag is terug down en de zaterdag terug up. Ergens na de middag belt hij me, dat hij naar de kookwinkel gaat en of hij iets moet meebrengen. En hij overvalt me... Vragen die ik niet verwacht. En tegelijkertijd mag ik bij hem vanavond komen eten voor de dansvoorstelling - ongepland maar een voorstel door de samenloop van omstandigheden.
Bij aankomst staat hij in de keuken en dan overvalt je weer dat rare gevoel. Alles weten liggen en dus de tafel dekken, etc zonder verdere vragen. Maar ik dit keer aan tafel, hij in de keuken... Niet van onze gewoonte. Samen eten, haasten naar de voorstelling en genieten maar toch, dat ingehouden gevoel. Hij die achteraf vraagt of ik nog een theetje bij hem kom drinken. Eens daar staat er nog een hele afwas die we eerst samen doen. Samen de afwas doen heeft iets huiselijk... Ook dat is een raar gevoel.

Met twee tegenover elkaar aan de tafel, met een thee... Gewoon pratend, tot hij zegt: 'Dit is raar... die voelbare afstand'... en ik zucht. 'Dat is omdat jij die gevraagd hebt'... En weer lopen we tegen het gesprek aan dat we al vele malen hadden, weer beseffen we dat we er met ratio niet uit gaan geraken. En hoe dit dan moet in New York, vraagt hij zich af. Hoe we deze gesprekken daar kunnen vermijden... Ik die zeg dat er een moment komt dat we dit niet meer moeten vermijden, dat dit gewoon ophouden zal... Omdat het gewoon niet kan... En dat gevoel komt rond je hart te zitten en weer voel je die pijn. Maar ik sta niet op en hij vraagt me niet naar huis te gaan... 'Hoe New York gaat zijn...', zeg ik hem, 'ik weet het niet. Ik weet niet hoe je uren op een vliegtuig naast elkaar moet zitten en als je moe bent je  hoofd op je schouder wilt leggen en dat dat dan niet 'mag'...'. Ik weet het niet.

En ergens daar keert het verhaal... Ergens daar wordt het vaag en mistig en verlies ik het overzicht. Hij die me vraagt waarom ik dat niet gewoon zou doen als het zo voelt en ik die hem aankijk... 'Omdat het niet kan.. Omdat je niet naar New York kan gaan, een week leven zoals we altijd hebben gedaan en dan terug op Zaventem te staan en daar weer mee te moeten ophouden...'
En de waas brengt me uiteindelijk tot de beslissing dat ik beter naar huis ga. Dus zeg ik het ook hardop: 'ik ga eens naar huis gaan'... En met die zin legt hij zijn hand op tafel in het midden. Ik glimlach, leg mijn hand op de zijne en we kijken elkaar aan. En daar draait de avond. Daar begint hij over het 'leven in het nu' en dat we meer moeten leven in het 'nu'. Dat het 'nu' in het algemeen, dat daar niets mis mee is, dat er enkel iets wringt bij het toekomstbeeld... En ik kijk... en hij kijkt... En ik zeg dat er alleen het 'nu' is... Dat ik over later ook niets weet. Het knettert.

En het knettert een hele nacht... Ondanks het feit dat ik tussendoor veel wakker lig, dat mijn hart zich vasthoudt... De morgen, de wekker loopt af en waar hij een hele nacht mijn hand gezocht heeft of me tussendoor een kus gaf... De wekker loopt af en je vraagt je af hoe hij wakker worden zal. Hij kruipt naar me toe, we genieten van dat ochtendgevoel. 'Hoe gaat het met je?', vraag ik hem. 'Volop aan het genieten van het nu'...
Ik moet eruit... een afspraak die nu meer dan ongelegen komt maar ik moet eruit... Ik haast me, we zoenen nog terwijl hij zich nog eens omdraait en afscheid nemen...

Na mijn afspraak bel ik nog even... En laat ik hem ook weer verder werken aan de presentatie.

Dinsdag... En ik ben helemaal gek. Dinsdag en ik baal als een stekker na twee dagen stilte... Boos, etc. Alle slechte gevoelens staan bovenaan. En ik heb er genoeg van... Eens thuis bel ik hem. Leg ik het hem uit dat het niet echt fijn is hem niet meer gehoord te hebben... Dat het raar is na zo'n zaterdag... En we geraken weer in gesprek, op een aangename manier. Duidelijk in dialoog... Ik die mijn eigen hoofd weer voorbij gerend ben, ik die allerlei conclusies klaar had en die me blijk te vergissen. Een mens kan niet van de ene dag op de andere klikken maar niets zeggen wil ook niet meteen zeggen dat hij weggelopen is... Ok, een mens 'weet' alleen maar dat de deur nog open staat en niet helemaal toe is... Zo voelt het en ik land weer.

Woensdag koken. Dat ging al pakken beter dan vorige week, al blijft het nog altijd raar en heb ik geen reacties klaar op anderen die naar 'ons samen' alluderen... Ik zwijg dan, niet wetende waarover hen in te lichten... Zij, de onwetenden en eigenlijk weet ik het zelf ook niet.
Achteraf in de auto overhandig ik het ingepakte cadeautje... Zijn ipadhoes... Na uuuuuuren werken, terug losmaken, terug opnieuw proberen is het eindelijk af... Klaar om mee naar China te vertrekken. Hij bedankt me en geeft me een kus op de mond en beiden voelen we dat we mentaal daar even blijven hangen. Nog wat praten over China, over zijn vertrek en uiteindelijk beseffen dat je uit die auto moet, wederom.

Naar huis rijden voelt eenzaam... Zwaaien aan de lichten als ik de andere richting op moet rijden en dan slaat het gevoel pas echt toe. Thuiskomen, de zetel en een zakdoek... En dat zet zich verder in de donderdag na het werk... Niet meer kunnen, zonder specifieke reden.

Vrijdag en in de namiddag struin ik door de stad, geniet ik van wat zon en na een paar winkels kies ik terug voor thuis en de zetel en slaap ik wat, daar waar het me deze week aan ontbrak. Ik maak met mezelf de afspraak dat ik hem ergens rond 20u zal bellen gezien zijn vertrek morgen en ik die nog afscheid wil nemen. Maar hij is me voor. Ergens rond half zeven staat zijn naam op mijn gsm... Ik, surfend naar iets supercool in New York, neem op en lach.

'Je lacht al nog voor je goed en wel hebt opgenomen', zegt hij. Ja, ik surf naar iets gewéldig in NY... En normaal zou ik het sowieso regelen maar gezien de omstandigheden twijfel ik. Maar ik blijf toch lachen, en heb het moeilijk het hem niet te vertellen en dat geef ik hem ook toe. Ik zal het je makkelijk maken en je er niet verder over uithoren, zegt hij. 'Als ik een halve dag vraag in New York en je meeneem, zou je dat ok vinden', vroeg ik. Hij zei dat we nog geen plannen hebben gemaakt over New York en dat hij me blindelings vertrouwt dus ja. Maar het is iets duur en mja... We zwijgen er verder over, gaan naadloos over naar zijn vertrek morgen, zijn presentatie die bijna klaar is en nog wat bijschaving vraagt...

Het voelt goed, het voelt warm... Het voelt bijzonder dat hij mij nog belt voor zijn grote reis... We spreken af dat ik zijn goudvis zal verzorgen deze week en ik hoop vurig dat hij niet sterft deze week gezien de andere twee weken geleden de geest gaf en deze toch niet zo ok lijkt... 'Ik verwissel hem gewoon hoor mocht dat gebeuren'. En hij roept 'neeee'. Laat die vis maar een schone dood sterven dan. Maar hij begrijpt dat ik het echt rot zou vinden moest het deze week gebeuren.
Weet je, zeg ik na het half uur telefoneren... Ondanks het feit dat ik je minder hoor dezer dagen, ga ik je toch missen volgende week... Hij lacht, oprecht. We ronden af en hij zegt: ik ben blij dat ik je nog eens gehoord heb. Ik lach hem toe: 'dat is volledig insgelijk'...

Zaterdagmorgen en ik ben reeds vroeg wakker. Ik beloof mezelf om rond half elf, als hij zijn trein richting Parijs zal nemen, hem een sms te sturen. Maar opnieuw is hij me voor. Ergens rond 10u krijg ik het bericht dat hij zich heeft geïnstalleerd in de trein en klaar is voor zijn rit naar Parijs. Ik glimlach van oor tot oor. Ik geniet van dat beeld... Hij, gezeten in de trein die aan me denkt... Ik voel het gevoel van Thailand eerder dit jaar weer naar boven komen en ik mis nu al... Anders dan dat hij hier is en we hebben geen contact... Dit brengt dat gevoel van Thailand weer boven bij me en ik hoop ergens dat dit alles dat effect ook bij hem zou hebben... Thailand was vier weken verlangen naar elkaar weer te zien...

Nog een sms om te vragen hoe laat hij in China zal landen en onmiddellijk antwoord... Ergens rond 6u40 daar en dat is dan 0u40 voor mij... Hij rekent het om en ik glimlach.

Ik reis met hem mee in gedachten, zoek zijn vlucht op en probeer te vinden waar hij is... Ik ontdek dat hij twee uren vertraging heeft in Parijs en ergens in de namiddag word ik weer bang... Gaat het gevoel weer onder mijn borstkas zitten en vindt het geen uitweg. Het knijpt.

00u40 zegt de wekkerradio en ik kijk... Wetende dat hij er nog niet kan zijn door de vertraging maar ik stuur toch een sms, omdat ik het niet laten kan. Rond half drie krijg ik een ontvangstbevestiging en dat geluid maakt me wakker. Ik kijk even op internet, zoekend of het vliegtuig goed en wel geland is. Maar dat is niet te vinden, ik zoek... Tot mijn gsm weer gaat... Hij... Die mijn woorden als eerste daar gelezen heeft en erbij glimlacht... Hij die me 'slaap zacht' toewenst...

En ik lig wakker... Alvorens terug in slaap te vallen.
En ik weet dat ik niet constant mag sms'n...
Maar ik mis... Opnieuw zo hard als Thailand... Wat vreemd is in deze situatie...

Zaterdag is hij terug... En ik vraag me af hoe de week gaat zijn...

Over minder dan twee weken zitten we in New York... maar daarvoor...

Mijn hart... zo voelbaar... zo echt... zo intens... Niet wetende waar het zijn bestemming vinden zal...