knipogende koplampen

Donderdag…

Binnenin gingen de gevoelens wat liggen vandaag…

Daar waar het dinsdag overdag ging en ik sterk was, crashte ik eens ik op het werk een voet buiten zette… Een potteke pudding, zo voelde ik me…

Naar huis rijden, mijn ouders aantreffen die tuin en huis hadden onderhouden die dag en instorten… Een handdoek diende als zakdoek. Pijn, hartverscheurende pijn…

Weten dat je moet loslaten opdat dit ooit nog een kans zou krijgen… Al weet je niets zeker. Pijn…

Woensdag was ik een schotelvod. De hele dinsdagavond gehuild… En doodop in slaap gesukkeld. Werken woensdag was enkel het hoogstnoodzakelijke en voelen dat je tegen je limieten aanloopt. Problemen die je worden voorgelegd worden je op dat moment te veel.

Dan een sms van hem… Dat hij niet naar de kookles zou komen… En die sms ging recht door mijn lijf. Van teen tot hoofd en terug naar beneden en ik ademde, en ademde en hield dat zo minutenlang vol… Overlopend van gevoel. Een sms terug dat ik ook niet zou gaan en bijkomend informeren hoe het met hem ging.

Op dat moment liep mijn baas bij me binnen om een dossier bij me te leggen en vroeg: ‘hoe gaat het met je rug en de pijn?’, verwijzend naar mijn epidurale van maandag. Ik keek, knikte van ‘nee’ en hij: zoveel pijn? En daar gingen mijn sluizen open… Crashen voor je baas… God damn… Hij sloot de deur, zette zich aan tafel ondanks dat hij geen tijd had… En luisterde tot ik mijn tranen had weten drogen. Een fijne man…

Woensdag thuiskomen… denken… twijfelen… toch sms’n. Of hij al eten had en dat hij anders wat kon komen eten. Direct reactie en dat deed deugd. Hij vond het een goed plan.

Koken, hij die langs komt en die omhelzing… Ik moet er nog bij ademen.

Eten, buiten, het is al donker… Praten… en terug tot rust komen. Dit deed ons allebei goed. Geen mens zal wel begrijpen waarom mensen het uitmaken en twee dagen later er in slagen samen te eten… Maar dat is wie wij zijn. Dat is hoe wij overeen komen… Dat het niet slim is en ik weet niet wat… je m’en fou. Ik volg mijn hart, hij het zijne… Hij zoekt, ik weet gewoon wat ik wou. Mijn zekerheid te merken vindt hij elke keer weer speciaal. Het brengt hem aan het wankelen, in positieve zin. En je merkt dat hij terug draait, zich in zichzelf keert en ik sta op. ‘Sta eens recht…’ en hij kijkt en ik pak hem vast. Minutenlang in de duisternis van mijn tuin…

Een koffie en een thee drinken, en afronden. Hij die naar huis rijdt maar niet alvorens hij me vastgepakt heeft, wederom, minutenlang en me een zoen op mijn voorhoofd geeft. Ik, gewikkeld in een dekentje, wuif, verblind door de koplampen van de auto, hem uit vanop mijn oprit. Hij knipoogt met zijn koplampen en ik glimlach.

En vandaag, donderdag… ben ik rustiger. Vanavond vertrek ik een paar dagen naar zee, uitwaaien…