maandag

Hoe schoner dan schoon
hoe echter dan echt
hoe dieper dan diep
gisteren ook was

Hoe pijner dan pijn
hoe eindiger dan eindig
hoe zwarter dan zwart
hoe zilter de tranen vandaag ook zijn

this is where it ends...
ondanks dat ik hem zei dat dit de grootste fout is die hij ooit zal maken...

maar dat 'gevoel' stopte niet na gisteren
al had ik het ook niet verwacht
maar hij wil uit respect voor mij dit niet blijven rekken
en dus is het dit...

Weten dat het goed was, weten dat dit fout is
weten dat hij fout is
en weten dat dit niet aan ons lag... maar wel aan hem
wetende sinds gisteren dat er een patroon in te lezen viel
hem dat vandaag ook getoond te hebben, er op gewezen te hebben
dit is niet de eerste keer dat hij onrust voelt in een relatie
dat heeft hem geraakt

en hij weet het niet
en volgens mij ziet hij het ook niet
maar al wat hij kan doen is dat gevoel volgen

en dat gevoel is weg van mij
het beste wat hem ooit is overkomen
hij, het beste wat mij ooit is overkomen...

en je houdt vast
en hij zegt: ik wil je niet laten gaan
je droogt zijn tranen
met je vingers
een voor een
je doet een stap naar achter
en zegt
'ik sta hier... en dit is mijn hand', die ik naar hem uitsteek...
verwijzend naar iets vroeger op de avond toen ik hem zei
'als er ooit een moment is dat je denkt... dit is genoeg maar die onzekerheid die hoort erbij... pak dan mijn hand en weet dat je er in mag knijpen'...

en ergens van binnen
heerst het gevoel
dat dit nog ooit goed komt
al weet ik niet waarom ik leef in sprookjeswerelden die blijkbaar toch moeilijk bestaan...

want dit was een sprookje
alleen, vandaag... niet met een happy end.

26 september 2011... de dag dat mijn torenhoog geloof werd kapot gevlogen...