een donderdag

Er is nog geen dag voorbij gegaan sinds het moment dat hij over zijn 'onrust' vertelde dat we elkaar niet gehoord hebben. Ik probeer afstand te houden maar niets is makkelijk als je hart niet hetzelfde zegt als je verstand.

Ik bewaar de afstand maar hij belt elke avond, soms zelfs op een middag. En als ik die telefoon dan al gemist heb kan ik het niet laten terug te bellen...

Hij ziet af. Dat is hoorbaar. Ik zie af... ook dat is hoorbaar en voelbaar doorheen de telefoon...
Tranen bewaar je voor ' s avonds, krijg je als er een sms komt (niet owv de inhoud maar owv de emotie, de spanning), 's middags wanneer je even niet op je werk bent... Wanneer je je beste vriend aan de telefoon hebt na één week...

En nog is er niets geweten.
Je mag proberen zoiets te forceren maar ook dat werkt niet.
Je mag de afstand houden door niet naar de kookles te gaan maar ook dan belt hij me nadien op.

Hij maakt zich zorgen om me, vraagt zich af hoe het met me gaat...

Beste vrienden weten het nu ook. Daar ging hij in de week naartoe. Ervoor belde hij, erna belde hij en nadat hij buiten was schoten die vrienden direct naar hun gsm om mij een hart onder de riem te steken en te zorgen dat mijn agenda zich vult deze week door afspraakjes met hen. 'Omdat ik nu alle steun kan gebruiken'.

De laatste twee dagen lukt het me beter om gewoon nog maar 'recht' te blijven. Dat superlege gevoel is zich aan het stabiliseren in mijn maag. Maar werken lukt me nog voor geen meter. Ik vraag me honderd keren op een dag af wat het beste is om te doen... ik vind geen antwoorden.

En hij... hij vindt er ook geen.

En zo ben ik anderhalve week verder... huilt mijn hart nog elke dag en vraag ik mezelf af... waar en wanneer houdt dit ooit op? En op welke manier... samen of... De ene keer ben ik er gerust in: 'dit komt goed' en nog geen twee seconden later ga ik in beschermingsmodus en geloof ik er niet in en stel ik me de vraag of ik niet beter zelf de knoop doorhak in plaats van af te wachten. Maar dan weet ik weer wat ik wil en lijkt die laatste actie zinloos tenzij ik wil leven met de 'what if-vraag' voor de rest van mijn leven.

Ik wil dat die onzekerheid stopt en ik heb er juist niets aan te zeggen... 'on hold' zo voel ik me... Niet 'aan het lijntje' want ik twijfel geen seconde aan zijn oprechtheid. Maar 'het niet weten' maakt het niet alleen hem, maar ook mij serieus moeilijk.

Hoe weet een mens of hij voor de jaren die hierna gaan volgen altijd bij elkaar zullen blijven? Hoe weet je dat het gat waar je in veronderstelt bent te springen op deze leeftijd het juiste is... En waarom doet de ene het zonder nadenken en blokkeert de ander bij die vraag zodat we nu staan waar we staan...

Was er maar iets dat niet goed zat... Dan was er alleszins iets om naar te wijzen en waarvan je wist: "Tja, dat was onoverbrugbaar."

Maar dat is er niet... Graag zien, aantrekking, bezorgdheid, troost, gelach... het is er allemaal.
En bijkomend is er de wetenschap van hem 'ik weet het niet'...

En ik vraag me af wanneer dat ophouden zal.