En mijn hart blijft achter...

En plots is alles anders...
Van de ene dag ga je naar 'er is onrust in mezelf'
over 'ik heb tijd nodig'
over 'we zien elkaar beter een tijdje niet meer zodat ik dit gevoel kan uitzoeken'...

En ik vloeide leeg
alsof er enkel nog een lijf is
Opmerkingen als 'je ziet er belabberd uit', 'voel je je niet goed' of 'heb je pijn aan je rug' sierden gisteren mijn dag op het werk. Ik geraakte amper vooruit... Zij, niet wetend waardoor het kwam.

Plots weet hij niet meer of dit 'genoeg' is. Of het bindingsangst is of het niet bestemd is te zijn...
Niet plots... blijkbaar een niet weg gegane twijfel sinds die er al was voor we iets begonnen...
'Jij hebt mijn hart uiteindelijk open gebroken die dag dat we iets begonnen', zei ik hem gisteren, 'niet andersom'. Dat weet hij.

Dat hij dit nog nooit heeft meegemaakt, zo 'connecten' met iemand... Dat ik uniek ben... Dat hij weet dat hij daar heel spaarzaam mee moet omgaan...

Van praten in een zin over kinderen en hij die zegt 'we zouden dat goed doen' naar terug vrienden zijn en ik die zeg dat dat niet meer kan. Al moet ik er mijn leven voor omgooien door dezelfde vriendenkring maar terug naar hoe het was voor we iets begonnen... Neen, ik hoor een giga-déjà-entendu uit mijn verleden en weet: neen... dat gaat niet... Al wil ik hem nu geen ultimatum van 'alles' of 'niets' stellen maar toch zeg ik het hem dat ik dat niet kan.

En toch... lag ik vannacht alleen in mijn bed. Sliep ik de laatste drie dagen amper 2u en half aan een stuk... Heb ik de helft van de nacht en gisteren overdag op het toilet doorgebracht... Braken, diarree en lijkbleek... Mijn lijf wil niet mee... En mijn hart blijft achter.

En ik heb geen hoop dat dit nog goed komt... Niet wanneer de communicatie stopt. Niet wanneer er niet meer afgesproken wordt... Dan zal de rust wel weder keren, dan zal de onrust wel zakken en door het feit dat die onrust zakt zal hij menen dat dit het beste voor hem is... Ik gun hem zijn geluk, vanuit de grond van mijn hart wil ik niets liever dan dat...

Zondag een ticket voor Hooverphonic: 'als je stilte wil zal je die van mij krijgen maar dan zoek je ook best iemand om mee naar Hooverphonic te gaan', waarop hij zo kijkt... Al de tickets voor het komende jaar... de reis naar New York eind oktober waar we één jaar samen vieren (de vliegtuigtickets op naam en het appartement zijn geboekt en betaald)... 'Zoek eerst dit maar uit, daarna praten we wel over de rest', zeg ik hem.

Maar er is geen hoop meer. Na een gesprek gisterenavond na de kookles waar ik me recht heb weten te houden (een wonder), geloof ik niet dat ik mezelf dingen moet gaan wijsmaken en hij plots 'eureca' zal zeggen en 'weten dat dit genoeg is'.

En mijn hart blijft achter...