vrijdag

Thuiskomen

je blog openen

en dan Kaajee...

'Meneer Kaajee' zou ik haast zeggen...

Huilen, huilen, huilen... ik denk niet dat ik ooit al zo'n ontroerend antwoord heb gelezen... Dankjewel.

Thuiskomen

nadat een hele dag niets lukte

niet op het werk, niet in de naailes...

Plots is het huis stiller dan stil en daar verschijnt dan zijn naam in mijn mailbox... En ik word stil bij het lezen van de titel: 'jij'.

Ik klik, ik slik en ik neem de telefoon... 

Ja, ik heb het gelezen... 'Ah, want anders zou het wel heel raar zijn'. Ik had mijn telefoon vast om te bellen toen jouw mail bij me binnenviel zei ik'. Er bestaat een woord voor zoiets zei hij... We hebben dat vaker.

Hij die mij in die mail bedankte om er te zijn die avond ervoor, toen ik hem had teruggebeld na koel geweest te zijn bij zijn telefoontje na de kookles... En de telefoon begon mooi maar liep ook weer fout en door het feit dat we allebei niet wilden dat het die richting uit ging draaiden we het ook weer.

Als stilte niet zal werken en enkel de dood van dit alles in de hand werkt, als telefoongesprekken gevaarlijk lijken te worden... Dan is er volgens mij maar één oplossing: 'Gaan we niet gewoon iets 'leuk' doen?'. Op voorwaarde dat het niet nog meer verwarring brengt, zei hij. Ik zuchtte... Hoe kan ik dat nu weten. Ik wil gewoon iets leuk doen... weg die miserie en gewoon 'iets leuk'. Uitwaaien aan de Nederlandse kust of zo.

We sloten af door elkaar te beloven dat we er over zouden nadenken. Dat we iets gaan doen ligt vast. Wat is nog niet geweten en daar moet ik dus verder over nadenken... Zondag... Slaap zacht. Slaap zacht... en weer wacht het bed en alleen zijn.

's Morgens word ik wakker en in een van de eerste tien seconden denk ik: 'Waar is hij'... en dan komt het besef... Raar...

Vandaag was rustig. Genoeg dringende taken op het werk want aan de rest kan ik maar niet beginnen. Vanmiddag gaf ik naailes aan vrouw van mijn neef en het deed deugd. Zij is de enige van de familie die er buiten mijn ouders en zus van weet. Haar oudste kwam thuis, mijn makkertje... En toen ik dat kleine meisje van 5 buiten zat te duwen op de schommel en eikels zat te pellen die op de trampoline lagen overviel het me... kinderen... mja...

Binnen gaan en afronden. Mijn neef die thuiskomt en me vraagt: 'hoe is het met je loverboy' en snel 'goe, goe' antwoorden. En ik adem, neem afscheid en ga naar mijn auto. Ik rijd naar huis, neem mijn spullen bij elkaar en sluit de deur achter me. En bij het uitdoen van mijn schoenen vinden de tranen even snel een weg naar beneden... Thuiskomen is moeilijk... Het huis voelt stiller dan stil... Alleen door het gevoel dat overloopt.

Me op de zetel nestelen, een deken erbij en even later gaat de telefoon. Niet het ideale moment om op te nemen maar ik doe het toch... Beste vriend... 'Hallo'... en hij begrijpt het meteen... 'Niet het goede moment om te bellen blijkbaar'. Geef me twee minuten, vraag ik hem en ik pak mezelf bij elkaar. 'Vanavond, 20u, in de wijnbar, hapje eten, hapje drinken?'... Ja, vanavond... 

En ik weet dat ik mezelf moet buiten schoppen...

'ok'... 'tot straks'...