zaterdag

Een tafel, kaarslicht, een deur die openstaat wat zorgt voor de nodige kou. Twee vrienden en een lege stoel voor me... De stoel voelt leeg.

We bestellen eten en ik beloof mezelf die pasta op te eten. Het is een kwestie van focussen en doorbijten maar uiteindelijk is die helemaal binnen. Een opgave.

Bevriend koppel praat, vriend zaagt over de kou en dit voelt alsof dit niet klopt. Zij die een beetje bekvechten en ik die aan mezelf voel dat ik er amper tegen kan. Normaal zou ik het zelfs niet voelen. Ik eigen me de lege stoel toe door er mijn voet op te leggen en ik vraag me af waar hij zou zijn.

Eerste dag stilte.

Een ander bevriend koppel komt erbij en zelfs de warme thee krijgt me niet warm. 5... 5 mensen aan een tafel... En ik, ik wil weg. Ik blijf maar ik voel dat ik er in feite minder en minder ben. Ik geeuw en kan niet stoppen. Mijn hoofd is al thuis.

Ergens voor middernacht zeg ik dat ik aan het crashen ben, het gegeeuw was anderen ook opgevallen. We nemen afscheid, ze kijken bezorgd. Ik wandel, alleen, de kasseien tegemoet op hakken van een centimeter of acht.

Stap per stap... Moeite kost het me. Blijven stappen miss en ademen. En weer overvalt de stress me, weer reageert mijn lijf... Ik hou de sjaal voor mijn mond en concentreer me. Nog even en je zit in je auto. Ik adem, kippenvel raast over mijn huid.

Naar huis, met een lijf dat weer helemaal overhoop ligt...

Slapen, wakker worden en door en door koud hebben, zelfs als de zon schijnt. Het hoofd stopt geen moment met denken en tegen de middag verplicht ik me om me aan mijn naaimachine te zetten. Het project voor de ipadhoes ligt lang genoeg te wachten. Een hoes voor zijn ipad waar ik al eens aan begon. Ik maak graag af wat ik begon en dus begin ik...

Sinds donderdagavond is het stil... Ik weet waar hij vandaag is. Dat lag al maanden vast. Al de vrienden daar, behalve ik vandaag. En het voelt raar.

En mijn lijf ligt overhoop. Kippenvel raast over mijn lijf.
Vandaag zouden we afspreken voor morgen. Ik zwijg... in afwachting van.