Mijn captain Iglo

Ik begon deze post opnieuw en opnieuw. Zoekend naar de juiste woorden die heel het gevoel juist kunnen vangen. Op zich is dat al moeilijk… Woorden knotten gevoel altijd af en het is een kwestie van een vleug ervan te vangen…

Het was donderdagavond. De vierde avond op rij bij elkaar en na een etentje waar we te snel moesten eten, na een magistrale dansvoorstelling die gevolgd werd met een opgeblazen maag, na een wandeling door het gebouw – een druk op de knoppen van de lift en een kus die me verraste toen de liftdeuren zich sloten, na een wijntje thuis op de bank, na een pilootaflevering van een serie, kozen we voor het bed dat de slaap moest brengen. Een ijskoude slaapkamer zorgde voor een iglogevoel onder de dons. Hij kroop er helemaal onder in de hoop dat de adem daar de nodige opwarming zou brengen. Ik stak met mijn hoofd boven de dekens.

En toen gebeurde het… Toen vloeiden de woorden, met de nodige ijswolkjes, naar buiten, langs twee kanten. Over dat ik niet in de iglo durfde en hij die vroeg waarom… Over mijn stem die stuitte bij die vraag. Hij die ingeduffeld naast me lag en zei ‘ik voel me hier veilig bij jou’ en miss die helemaal haar stem kwijt was bij die zin. Over hoe oneerlijk ik die zin vond omdat ik niet wist wat ik daarop terug moest zeggen. Hij die beaamde dat dat net de kracht was van die ene zin en dat er niets op terug te zeggen viel… Over hoe niet iedereen zich veilig kan voelen in dit leven en onze algemene conclusie ‘maar wij zijn veilig he’, zei ik voorzichtig en hij ‘hmmde’… ‘wij zijn veilig’.

Over staren naar de duisternis en hij die vertelde: ‘je ogen zijn open’. Over hoe ik zijn ogen niet kon zien en niet snapte dat hij dat zag. Een geval van invallend licht en tegenlicht. Over hoe ik hem vroeg: ‘en nu, hoe zijn mijn  ogen nu?’… ‘Open’, zei ie en toen ik ze onmiddellijk weer sloot zei ie ‘toe’ en hij lachte er hard mee.

Over dat ik al heb willen weglopen… Dat het moeilijk is en dat ik ook niet allemaal weet hoe. Over dat hij ook al heeft willen weglopen. Waarom we dat dan nog niet gedaan hadden… Zijn antwoord weet ik niet meer maar het gevoel was positief. Ik was even stil toen hij de vraag terug kaatste en zei… ‘omdat ik niet ooit wakker wil worden in een leven dat zich vragen stelt over de gemiste kansen’.

Over hoe raar het is dat de vrienden het nog niet weten en dat het de afgelopen week op het puntje van mijn tong lag bij goeie vriend. Over dat hij vond dat ik me voor hem niet moest inhouden… Over dat hij het ook al verteld had tegen drie mensen en dat hij dat had gedaan omdat hij het wilde delen, dat hij er behoefte aan had het te vertellen.

Over dat ik het allemaal maar laat gebeuren en dat ik er niet goed in ben het te benoemen, zo… Dat ik dat wel kan in mijn boekje dat naast me lag. Hij zei dat het bij hem exact zo was: ‘dat hij het allemaal liet gebeuren’ en dat het niet weten ook voor hem nieuw was… Over dat er enkel vandaag was en dat je dat moment moest grijpen en ervan genieten. Over de hoop op een morgen maar dat je dat nooit weet… Er is enkel vandaag…

Over het boekje en dat ik had vast gesteld, door het in de week nog eens te lezen, dat we wel degelijk een evolutie hadden doorgemaakt… En in dat moment vond ik het ok. Ik nam het boekje, verlichtte het met mijn gsm door om de haverklap op een knopje te drukken en las hardop het relaas van mijn emoties van 25 juli tot die avond… Hij luisterde, hij keek met zijn doorkijkende ogen en nam me af en toe vast…

‘Zo bijzonder’, zei hij toen mijn tong gestopt was met klanken produceren en mijn lichtje van de gsm gedoofd was… ‘Zo bijzonder om een inkijk te krijgen in de emoties en de onzekerheden van de andere’… ‘Dank je’, zei hij. En ik lag daar een tijdje… zo open, zo bloot… zei hem dat ook… Hij nam me vast, dankte me nog eens en zei: slaapwel he.

Ik wist… in dat ogenblik… dat we vertrokken waren…