Hij die bekommerd was om mijn rug en besloot dat we beter aan een lage tafel plaats namen. Zijn ogen waren moe, de werkdruk op zijn werk is tegenwoordig gigantisch en ik merk het aan hem. Ik uit mijn bekommernis en we babbelden honderduit over de evoluties op zijn werk, de veranderingen die op til zijn en hoe hij dat alles bekijkt. Zijn ogen zijn moe, ik merk het nogmaals op.
Over wendingen in 2011 voor zowel hem als zijn vriendin en ik besef dat 2011 een maf jaar wordt, zowel voor hem als voor mij en ik voel het liggen op het puntje van mijn tong om het hem te vertellen maar ik hou me in. Ik droom met hem mee en tegelijk ook een beetje voor mezelf. Hij kijkt me aan met een glimlach, informeert bij mij en ik zeg hem ‘je weet het toch al’.
Hij: ‘ik ben dom, ik weet echt niets’… Ik lach het honend weg maar aan de blik die me daarna aankijkt besef ik dat hij het echt niet weet… Dus vertel ik het hem van ‘hij en mij’… van ‘wij’… Wat volgt bezorgt me nog steeds een glimlach op mijn gezicht. Goeie vriend ging uit zijn dak. Op dat moment kwamen zijn vrouwelijke eigenschappen naar boven en wou hij alle details: ‘wanneer, hoe, etc’. Hij had er blijkbaar al meer over nagedacht dan ikzelf en allerlei pistes in zijn hoofd erover uitgezet…
Ik lachte, zei aan zijn hyperkinetisch enthousiasme: ‘hou toch op’… Zijn ogen fonkelden, zijn adrenaline zorgde voor een wakkerheid waarvan het lang geleden was dat ik die nog bij hem zag. Ineens, in volle café, pakte hij me ongelooflijk hard vast en knuffelde me en kuste me op de wang. ‘Ik ben blij’, zei ie… En al wat ik kon doen was lachen en zeggen: ‘moh zeg, hou op joh’ en hij antwoordde me: ‘goh, ik heb zin om een tournée génerale te geven’… maar ik hield hem al lachend tegen.
Ik vertelde hem het verhaal en hij haalde zijn gsm boven. Hij smste naar zijn vriendin: ‘Tis koekenbak tussen miss en X’ en tegelijkertijd smste hij naar ‘hem’ om zijn enthousiasme duidelijk te maken. In geen tijd had hij een ‘dat werd tijd’ terug van zijn vriendin en enige tijd later belde ‘hij’ op om te vragen waar wij nog zaten. Goeie vriend ging even buiten staan om hem te verstaan en kwam ontgoocheld terug binnen. ‘Hoe droog kan een mens reageren zeg’… ‘Die heeft het niet door denk ik dat jij dat tegen mij verteld hebt’… Maar hij komt nog af. Weer lachten we naar elkaar.
Later, toen hij er bij kwam, zaten we daar. Ik, met mijn twee beste vrienden… Ik werd er zelfs stil van, liet hen praten en genoot van daar gewoon te zitten, van dat gevoel, van de fonkeling in goeie vriend zijn ogen. ‘Hij’ die goeie vriend ook zei dat het lang geleden was en ‘waarom kom je niet eens eten’… Goeie vriend die hoorbaar genoot van dat voorstel en in die zin duidelijk een ‘wij-gevoel’ hoorde.
Iets na middernacht beseften we dat de dagtaak morgen wachtte. We liepen met drie naar buiten, ik naar mijn wagen, hij ernaast en goeie vriend die ineens besefte dat hij zijn fiets vergeten was. ‘Wel of niet vanavond?’, vroeg hij. ‘Wel he?’. ‘Als we kunnen: altijd he’, lachte hij. ‘Bij mij?’. Even checken in zijn agenda: ‘ok, bij u’ en daar stond ik, in 't midden van de straat met een zoen op mijn lippen. Even later fietste goeie vriend naast me terwijl ik op weg was naar mijn auto. Het afscheid was anders dan anders. Hij nam me ongelooflijk stevig vast met een smile van hier tot in Tokyo. Ik liet los en hij zei: ‘nog eens!’ en ik kreeg opnieuw een tegen zijn hart gedrukte knuffel. We lachten. ‘Dit vergeet ik nooit meer’, zei ik hem, ‘merci’.
Auto in, naar huis en even later was hij er. We doken het ijskoude bed in met alleen het nachtlampje nog even aan. Ik was helemaal vol leven door het enthousiasme van goeie vriend en hij keek met die ogen naar me… ‘Leuk he zo’n vriend’, zei ie… En ik ‘hmmde’… en lachte…
Heerlijk... that's what friends are for!
BeantwoordenVerwijderen