Bedgeheimen

We zijn niet goed in opstaan. Zoveel is zeker. Elke morgen die we samen wakker worden vechten we tegen onszelf om onze lichamen uit dat bed te hijsen. Vanmorgen was dat niet anders. Dicht tegen elkaar komen er dan zuchtjes uit en beseffen we dat ik het altijd veel te warm heb en hij tegen de morgen altijd afkoelt.




De wekkerradio draait na de zoveelste snoozebeurt Stromae met ‘Alors on danse’ en we bewegen beiden ritmisch in stilte onder de dons… Ik glimlach, superbreed, wanneer ik zijn heupen voel meewiegen.

- ‘Ik zie je’, zegt hij
- ‘Ogen open of toe’, vraag ik
- ‘Toe’, zegt hij
- ‘Fouhout’, lach ik

De stilte regeert weer in de slaapkamer, enkel twee lijven dichter en dichter tegen elkaar en de snoozetijd opetend.

Dicht tegen elkaar en ik zeg hem: ‘ik voel je wimpers tegen mijn gezicht’.

- Dat heet ‘vlinderkussen’ zegt ie en hij knipperde nogmaals met zijn wimpers.

En ik lachte, hard, pakte hem nog wat steviger vast en dacht in soezende stilte… ‘Ik ben in de hemel’.