onzichtbaar

Als er iets negatiefs is aan iets, is er ook altijd een positieve kant, of zo moge het cliché toch ergens neergeschreven zijn. Wat je heel goed en heel hard leert uit langdurig ‘ziek’ zijn is iets wat ik eigenlijk van mijn moeder altijd geleerd heb maar nooit zelf moest ondervinden tot nu. En een mens geeft zijn moeder niet graag gelijk maar dit keer dus met graagte.

Wat ik leerde in de afgelopen weken is wie je echte vrienden zijn. Want isolement maakt een mens eenzaam en je gaat niet iedereen bellen om conversaties te maken. Zo zit ‘ziek’ zijn nu eenmaal niet in elkaar. Zo leer je op korte tijd veel… En heel eerlijk: het doet deugd. Niet alleen om te weten wie je vrienden nu precies echt zijn, die er altijd voor je zullen staan maar daarnaast ook te weten wie er enkel is als het hen uitkomt. Het doet deugd dat perspectief zeer duidelijk en afgelijnd voor me te hebben.

Hij is er alleszins sinds dag één geweest. Meer dan eens per week… zo ook weer vanavond. Ik ga hem daar achteraf wel uitgebreid voor bedanken, dat weet ik nu al. Omdat het me een warm gevoel geeft tussen deze soms kille muren. Omdat het me gewoon doet lachen en omdat je de échtheid van de andere aan de andere kant van de lijn hoort en me dat oprecht blij maakt. We denken hardop aan avonden die zullen gevuld worden bij een goeie fles rode wijn met het evalueren van de films die ik van hem gekregen heb en nog verder te bekijken heb, over uitstapjes naar New York met het Guggenheim en MOMA op ons lijstje en verder de sfeer van de stad opsnuiven. 

We dromen van hun feestje en we ontzien de mogelijkheid niet langer meer dat ik dat mogelijk ga moeten missen maar we dromen dan tegelijk van volgende feestjes… ‘Maar eerst terug recht geraken, zeg ik dan, dat is waar ik op wacht… En hij pikt in: ja, eerst terug recht geraken want dat is waar ik ook op wacht. En ja, ik weet het, ik heb dan nog dingen die ik kan doen ondertussen, zei ie’… En een luttele seconde was het stil en drong het tot me door wat hij net gezegd had… ‘Dat is lief van je’, zei ik maar intern vroeg ik me af of dit de zin van het verschil was.

We gingen verder over ditjes en datjes en ik gaf toe dat het gisteren een moeilijke dag was maar dat ik me vandaag herpakt had. Je klinkt ook goed, zei ie. En ik wist dat hij gelijk had en was daar zelf blij mee. Hij zocht ook nog onzichtbare inkt voor hun feestje en ik zei hem daar wel eens achter te zoeken en dat te vinden. Wederom afsluitend met blij elkaar gehoord te hebben en te weten dat we elkaar in t kort nog wel eens horen.

Enige tijd later dacht ik terug aan de inkt, zocht even en vond en stuurde de link door.

Later, in mijn mailbox, zijn antwoord:

‘bisou invisible’

Twee woorden en in plaats van woehoew te doen of roepen lachte ik hardop: ‘zo schattig!’