schrijven in het heetst van de strijd

Je weet wat er komen gaat
en toch wil je het niet zien
de dokter zat hier
hij schreef

nog vier weken thuis

Ik liep al een hele dag rond
'ik word hier zo zot van'

en ja, ik weet het, er zijn er nog zoveel anderen
die erger lijden...
i know

maar het lijkt alsof ik opgesloten zit
in een gevangenis
vier muren
en alles heb ik ondertussen wel gehad

tranen heb ik vandaag
tranen
omdat het gewoon niet gaat
maar ik zo zo zo graag wil

vijf weken zijn voorbij
en geen beterschap
frustratie alom
althans vanbinnen

en de tranen tonen dat van buiten

dat ik hier gek word
als ik hier nog lang moet liggen
avondlessen worden elke keer geannuleerd
reis werd geannuleerd
feestje hier, feestje daar wordt geannuleerd
etentje hier, etentje daar
een dansvoorstelling waar de tickets voor klaar liggen
annuleren...

zucht
en ik baal
ik baal gigantisch

ik bel naar mijn baas
om het hem te vertellen
dat ik het zo lastig vind
en dat ik zo graag wil maar er echt niets aan kan doen
en ergens verschijnt de krop in mijn keel
hij zegt dat ik me vooral moet verzorgen
dat ze me missen
pfffffffff

dinsdag de neuroloog
ik kijk er bijna naar uit
(nooit gedacht dat over een dokter te zeggen)
maar gewoon
ik wil vooruit

en ik kan ni

en ik word daar zot van!

pfffffffffff, nog eens
blazen, tranen, ik ben er goed in momenteel

en rammen
letters rammen

mama zei dat ze wel op restaurant zouden gaan
als er mensen naar hier wilden komen
als reactie op mijn uitspraak dat ik dan naar huis ging
dat de vrienden dan daar maar langs moesten komen
want geef nu toe
het is toch niet hetzelfde
en haar alternatief was lief
maar ik wil het er niet mee doen

feestje volgende vrijdag...
schrijf het op je buik miss...
vergeet het
fuck de pliezpliezpliezzzz...

tranen
pffffffffffffffffff