pliez pliezzzz pliezzzzz - dag

Het is zover... Die ene dag in het jaar is aangebroken waar ik al maanden naar uit kijk. Ergens lang geleden werd beslist om tijdens deze perioden nét niet op vakantie te gaan (toen wist ik ook niet dat de komende diende geannuleerd te worden) omdat hét feestje van het jaar vanavond zal doorgaan.

En net wanneer alles in het water dreigde te vallen en vanavond onmogelijk zou worden zei de neuroloog afgelopen dinsdag tegen me: 'hoe minder je stil ligt, hoe beter: bewegen vanaf nu, bewegen...'. Voorzichtig wel en met beetjes en heel den boel... Maar niet meer 24u op 24 plat liggen tussen vier muren... Buiten dat ik daarbuiten nog niet veel verder sta want bijkomende scan vereist en verdere visie over die bepaalde wervel nodig is en me volgende keer een consult met twee specialisten te wachten staat... Buiten dat het vast staat dat er een vernauwing van de zenuw te zien is, dat uit zijn voelen bleek dat ik ontstoken slijmbeurzen van de heup heb... Toch... Er viel een last van mijn schouders. Ik huppelde in gedachten naar buiten, in realiteit was het nog steeds schuifelen.

Dus oefende ik al een beetje met mondjesmaat de voorbije dagen. Je merkt dan dat het moeizaam gaat, dat je af en toe stil staat omdat je even niet verder kan maar ik trek het me niet aan... Dat ze me maar aanzien voor een oud vrouwtje want in mijn hoofd is mijn pliez pliezzzz pliezzzzz verhoord.

Gisteren zette ik mijn eerste passen terug in het sociale circuit. Hij pikte me op hier thuis en we dronken eerst een wijntje. Op zo'n momenten ben ik oh zo blij dat ik goeie rode wijn in huis heb. Ik was wat onverwacht in de begroeting gezien hij binnenkwam en ik hem gewoon vastpakte en knuffelde... Na vijf weken van enkel telefoongesprekken was ik gewoon blij hem te zien! Ergens had ik het gevoel dat hij die niet had zien aankomen maar ik kan er nu nog om lachen dat ik af en toe onbeholpen ben.

De dansvoorstelling gaf me af en toe kippenvel. Ik stak mijn hand af en toe achter mijn rug, verzette me af en toe en zo hield ik het vol. Achteraf bij het stappen, dat wel enige problemen gaf, vroeg hij of ik wou aanhangen aan zijn arm... Ik zei nee en beklaag het me nog... Wederom een glimlach om mijn onbeholpenheid. We wandelden op t gemak naar de auto, reden terug naar hier thuis, goeie muziek op, goeie wijn die nog open stond en fijne gesprekken...

Plannen ook voor de week aan zee die eind dit jaar op het programma staat... Ik probeerde me daar in mijn hoofd niet op te fixeren, denkende: dat gaat er uiteindelijk toch niet van komen en dan zit je daar weer met heel die hoop... Maar nee... Hij begon er gisteren zelf twee keer over. Wederom iets om naar uit te kijken dus.

Maar allereerst, vanavond... Dé avond van het jaar... Na al die pliez pliezzz pliezzzzz... Is het zo ver. De kleren hangen klaar (al twijfel ik nog: lange mouwen eronder of niet - vrouwen en hun kleerkast), de eyeliner, de mascara... it's all there. Straks een warm bad om die spieren te ontspannen, nog wat pijnstillers mee en dan moet het lukken. Een vriend pikt me op en hoe ik vannacht thuis zal geraken is nog een vraagteken maar ook daar maak ik me geen zorgen om. Miss is going to have a party! WOEHOEWWWWWWWWWWWW