Telefoon

In navolging van wat ik daarstraks al schreef...

Ik kreeg even bezoek
de mama van de baby die zondag wordt gedoopt
en ik die zei: ik haal de dienst niet en ik weet het niet voor daarna
ze snapte me, ze zei: al rijd je je bed naar dat feestje
maar kom toch gewoon...

we zien wel
andere verhalen daar, die er nu niet toe doen, die maken dat ik daar
allesbehalve zielig wil zijn...
Anderen daar die ernstigere verhalen hebben
niet om stoer te zijn
maar als het onevenwicht zichtbaar aanwezig is
dan wil je dat toch niet te expliciet tonen...

Ze snapt me en je zag dat ze het apprecieerde die gedachte.

Ik ging naar boven
gemiste oproepen
een van mijn bazen, om te horen hoe het met me was
hem teruggebeld
eerlijk geweest
zo
dat was er uit
he's sweet and i like him
warm gevoel gaf me dat...

tweede gemiste oproep
'hij...'
i called back
geen gehoor
ik sprak iets in, kort
'we horen elkaar nog wel'

en daarnet
telefoon
hij opnieuw
'dat hij in mijn buurt was'
en ik... nee... je bent niet in mijn buurt
want in tegenstelling tot de sms die ik je stuurde gisteren
ben ik bij mijn ouders
'ah', zei ie
dat is momenteel te ver.
i knew... maar hij leek tezelfdertijd zo dichtbij...

en daar kwam de krop in mijn keel
'hoe komt het', zei ie
en ik kropte even die kriebel weg
en zei 'het gaat niet zo goed met me vandaag'
'wat is er gebeurd', vroeg ie

en daar gingen mijn sluizen open
en proberen slikken
maar dat lukte niet
en het enige wat je dan kan zeggen is 'sorry'
(waarom excuseren mensen zich toch altijd voor verdriet)...
maar tegelijkertijd denk je even miniem:
'oh boy: i'm crying... this is so unattractive!'

hij was stil, liet me de ruimte
en toen ik weer wat adem had vertelde ik het hem
waarom het me vandaag niet af ging
en dat ik het tegen kine ook gezegd had
dat ik me schuldig voelde om 'lieve X'
(de vriendin die vorig jaar de strijd voor kanker verloor... 'zijn vriendin' ook)...
dat was pas afzien en dit...
ik hoorde hem tegensputteren...

ik huilde
maar hij was er
zei dat de kine gelijk had...
dat mijn pijn er een is om niet weg te steken
dat die zenuw niet verder geraakt mag worden

ik raakte stilaan opgedroogd
en rustig onder zijn woorden
we hadden het over zijn aankopen voor het feestje
en over het feit dat dat mijn grootste straf momenteel zou zijn
dat ze dat van me afpakken
maar dat het confronterend is dat plannen maken nu zo moeilijk is, zelfs onmogelijk

en hij zei
'ik duim'
en ik: ik ook... elke dag een beetje...

I like him... a lot...
maar dat vergat ik hem te zeggen
wegens een tweede lijn bij hem
en wegens toch nog een beetje stoer op zo'n momenten...