Zondagavond, ik lig in bed... Ik spoelde net de knoert van een hoofdpijn weg in een deugddoend bad en met de hulp van een bruistablet maar met een glimlach die ik niet van mijn lippen geveegd krijg.
Wat vrijdag al begon zette zich gewoon verder. Zaterdag was oefenen hier overdag om te zien hoe die rug zou meewillen. Een stapje richting winkels om enkele dingen te halen ging, maar deed me beseffen de nodige rust te nemen opdat ik er 's avonds zou kunnen staan en dat deed ik dan ook voor de rest van de middag. Vrienden pikten me op en even later vermengden we ons tussen de mensen: vrienden en een heleboel onbekenden en het goede gevoel van binnen: de avond was begonnen!
Een bbq, vele begroetingen na weken niemand gezien te hebben... Een 'Hey, hoe ist' hier en een knuffel daar en een 'ik spreek je zo dadelijk nog' gezien ik niet met iedereen tegelijk kon babbelen waren de aanzet van benen die bleven en moesten bewegen gedurende de rest van de avond met een warm gevoel van binnen 'i was back'. De tafels maakten plaats voor dansende benen en een sfeer die er knal op zat. Naar mijn rug werd menig keer geïnformeerd maar ik probeerde er zo min mogelijk aan te denken, ondanks dat ie duidelijk te voelen was maar wenste er niet aan toe te geven. Bewegen dus, dansen en tanden bijten maar de glimlach sterker laten zijn.
Zijn allerbeste collega leren kennen op dat feestje zonder dat hij daar ook maar voor iets tussen zat... Aan de babbel geraakt, weten wie zij is en zo voor de rest van de avond contact gehouden... Toen mijn rug echt nog weigerde het schroeiende tempo van zijn verbluffend goeie dj-set te blijven volgen koos ik de dichtst bijzijnde barkruk. Het feestje was ondertussen bijna leeggelopen en only the happy few resteerden om de laatste zuchten sfeer tot in de verste vezel van hun lijf te blijven opnemen. De collega zette zich naast me en wat volgde was een fijne babbel. Wij die allebei wisten dat hij er van genoot van ons samen te zien en die tegen elkaar zeiden: 'we kennen hem duidelijk allebei'.
De muziek die stopt, het laatste volk dat het feestje verlaat en achtergebleven tafels en stoelen die nog enige opruimbeurt vroegen. Wie zijn wij dan om niet mee in gang te schieten... Mijn tempo was om mee te lachen... De rug voelde gebroken en mijn stem leek gestolen... Maar ik geraakte nog vooruit en hielp mee voor zover ik kon. Die collega die me haar arm aan bood bij het naar buiten gaan en ik die dit keer geen nee zei en me liet hangen. Een warm afscheid van hem. Hij die me bedankte voor het feestje omdat hij wist hoeveel het van me gevraagd had. Afscheid ook van goeie vriend en de vrienden die wederom taxi voor me speelden en me naar huis voerden. Strompelend tot aan de achterdeur alsof ik liters gedronken had maar o zo blij dat ik dit had mogen meemaken. Vijf uur 's morgens en mijn ogen moeten toe...
De zondag... en mijn lijf draait zich richting wekkerradio: 10u. Ik lig even wakker, draai me weer, wetende dat de rug meer slaap nodig heeft en zak weer weg... Weer open die ogen, weer dat hoofd richting wekkerradio: 13u55... Het hoofd dat terug in flitsen richting de voorbije dagen passeert... Rustig op gang komen... Wat liggen en een sms sturen of hij vanavond zin heeft om iets te eten samen. Enkele tijd later telefoon... Vanavond wordt hij bij de ouders verwacht maar hij wil vanmiddag nog wel binnen springen.
Ik sta op en probeer een zeker ritme te vinden in mijn passen. Mijn lijf strekt zich meermaals uit en de pijn wordt verbeten. Aankleden, ontbijten... Gewoon rustig de zondag in. Wat werken op de zetel en dan dat getik op het raam... Hij. Ik vraag hem wat hij drinken moet en aan zijn gezicht raad ik het antwoord maar ik wacht af... koffie is juist geraden. Een koffie voor hem, een thee voor mezelf en een glimlach en herinneringen over de voorbije avond langs allebei de kanten en nog meer gelach.
De zetel... de herinneringen, de stilte soms, de muziek die het overneemt, het gesprek wederom en gewoon... dat gevoel dat het weer helemaal klopte. Dat gemak, dat samen geeuwen, dat 'weten dat we niet meer nodig hebben', dat dieper in de zetel zakken en gewoon... dat fijne gevoel.
We are back... zonder telefoonlijn als eeuwige compagnon en het voelt zo fijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten