ontgoocheld

Niets gehoord
geen sms terug
maar daar wil ik het ook niet over hebben
een vriend had gelijk: 'je hebt gewoon teveel tijd momenteel'
en dan gaat het hoofd in een heel nauwe richting denken

Maar ergens is dat het niet wat me dwars zit
ik ben ontgoocheld
diep ontgoocheld

Vanmorgen stond ik op
het idee van: dit was een goede week sinds maandagmiddag
tevreden daarvan
denkend
ik ben op de goede weg

Met die glimlach vertrok ik ook vanmorgen
stapsgewijs richting kine
Halverwege wist iemand me te vertellen dat ik om moest lopen
want dat de weg versperd was en ik er echt niet door kon

ok
geen probleem
omdraaien en blokje rond

maar nog geen vijftig meter verder
was het daar weer
snokkkkkkkkk
in de benen
afknapper van de zenuwen
en leunen tegen het muurtje
en blazen
alsof ik zwanger was en moest bevallen
(niet dat ik weet hoe het voelt maar het leek even zo - een wee)
wee was mijn gevoel vooral
dat besef
door merg en been
schuifelend door de dorpskern hier
onderweg

en toch
alsof ik terug aan het begin sta
ontgoocheld
zéér ontgoocheld...

Tranen...
stiekem
maar toch
ze zijn er...

Onmacht ten aanzien van je eigen lijf...
zeer confronterend...

Ik relativeer het altijd bij de kine
wetende dat er zoveel mensen veel erger
en veel uitzichtlozer lijden
dan is dit peanuts
maar hij pakte me er vandaag over aan
dat ik pijn had en dat ook aan mijn omgeving toe moest geven
dat ieder zijn deel heeft
en dat je jezelf niet in de balans moet gooien en het wegsteken...

Hij had gelijk
dat wist ik
dus kwam ik thuis
en zei ik eerlijk
'het is weer om zeep'...
verslagen zat ik aan de keukentafel
tranen in de ogen maar ik liet ze niet rollen...

maar nu wel...
de pliezpliezzzzpliezzzzz-datum ligt veraf op deze manier
en ik 'wil' zo graag... vanalles... ik 'wil' zo graag...

de baas die belde en vroeg hoe het met me was
en ik was eerlijk
omdat het moet
omdat het geen zin heeft stoer te zijn in deze...
de zenuwen in de benen maaien die stoerheid weg
in één seconde

van hoopvol
naar ontgoocheld...

zucht!