En er is een nieuwe morgen…
Zondag was vol gevoel en ontroering en de mails van maandag deden me plooien. Dinsdag en woensdag heb ik me door de dagen gesleept en direct na het werk won het bed om me te rusten te leggen. Ouders die tijdens de middag zeiden: je ziet dat je echt niet goed bent... Een baas die zei dat ik me moest verzorgen... Ze moesten eens weten dacht ik... Mijn bed dus, na het werk... Tot gisterenavond de telefoon ging. Beste vriend om te vragen of ik mee iets ging drinken.
Euh… ik voel me niet zo lekker, ik steek al in mijn bed (het was 20u40 en ik lag er al twee uur in)…
Oei, zei ie… Gewoon iets drinken en ik beloof je niet uit te vragen…
Ik glimlachte want ondanks het feit dat er tegen hem niets verteld is, weet hij het… Zoveel is duidelijk… Of hoe goeie vrienden ook kunnen lezen zonder verhalen te krijgen.
Geef me vijf minuten zei ik hem, geef me even tijd en ik laat wel weten of ik het zie zitten.
De vijf minuten werden er tien. Tien om mezelf een sjot onder mijn kont te geven en op te staan… Laat die griep maar voor wat het is dacht ik, gewoon buiten.
Hij deed wat ie beloofde: geen rechtstreekse vragen. Al zei ie wel: ‘Griep griep of ni echt griep’… En ik glimlachte naar hem… nee, ni echt griep griep…
Ik dronk mijn Duvel, hij zijn La Chouffe. Ik at voor het eerst in drie dagen een croque uit het vuistje en hij at blokjes slechte kaas.
Nadien wandelden we nog wat, blokje rond, gewoon, even alles eruit stappen.
Slaapwel he, zei ie en pakte me stevig vast.
En vandaag is er een nieuwe morgen. Genoeg getreurd, nu komt de strijdlust zacht weer op gang en begin ik de honger te voelen. De verkoudheid etc is nog niet verdwenen en mijn stem klinkt nog steeds een paar octaven lager maar ik ben er weer, of alleszins toch al een beetje…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten