een vrijdagavond

Na zondag was er vrijdag... De stilte sinds maandagavond werd geruild voor een sms op vrijdagmiddag die tegelijk van hem naar mij ging en omgekeerd... How freaky can it be? Afspraak vanavond dus om een hapje te eten voor de voorstelling.

Een cava, een lekkere maaltijd buiten en gewoon... dat vertrouwde gevoel dat door het gesprek van zondag langs geen kanten veranderd bleek... Integendeel zelfs... 'dichter'.

In de rij met de massa schuifelen we verder richting ingang. We genieten met twee van de voorstelling. Met twee. Wederom schuifelen we weer naar buiten en als rebelse tieners kruipen we over de draad gezien het daar makkelijker lopen is... Even snel worden we terug geroepen en moeten we terug. We lachen. We bereiken de bar, zien dat en denken... Oh no. Honderden mensen tegelijk die drinken proberen te krijgen... No way dat we daar gaan tussen staan. Dus stappen we... Met mijn hakken van 11 cm is dat de ideale manier uiteraard. Stappen... Op zoek naar een nachtwinkel die in de kortste omgeving niet te bespeuren is. Al hebben we geen zin in een café of een tafel voor twee. We willen lucht, we willen water en we willen ruimte.

De koelkast wordt opengetrokken, fles Freixenet eruit en 'hebt u bekertjes'. Een blauw plastiek zakje, een fles en twee bekertjes wordt ons gezelschap voor vanavond. Dàt en de rivier. Al bereiken we die enkel terug dankzij mijn oriëntatie en dankzij het feit dat ik mijn schoenen uittrok en op ouderwetse blote voeten de stad door trok. 'Opletten zei ie, hier ligt glas'. Ik: 'ach, we hebben allemaal ooit in de jeugdbeweging gezeten'. Hij: 'ik ga toch extra mee uitkijken voor je'... 'Doe maar zei ik en anders draag je me wel naar huis'... Glimlachen, stappen, wandelen... En de oever bereiken waar niemand te bespeuren is buiten een hoop geparkeerde auto's.

De fles gaat open, de bekers worden gevuld en het gesprek is die avond nog niet gestopt. Af en toe vindt het daar de ruimte om dat wel te doen, toch niet voor lang. De tenen wriemelen over de rand en het lichaam ligt op haar zij... hij die met zijn hoofd even in mijn nek gaat liggen en wij die zoeken naar die vallende ster.

Later zakken onze lijven. Liggend op de oever, plat op mijn rug, met mijn ogen toe. Hij die zich nestelde met zijn hoofd op mijn buik... Praten, lachen, zijn hoofd dat mee beweegt... warmte daar, hij bevestigt het en de rest van mijn lichaam koelt langzaamaan af... Waarom moest ik nu toch dat kortste kleedje aandoen?

Gewoon genieten, in alle rust... Vragen blokkeren in je hoofd en ze geen reden geven van bestaan... gewoon genieten. Recht komen door lawaai van een niet zo perfect startende auto... Schoenen terug aan en hij die bang is dat ik in het water ga terechtkomen dus hij houdt me tegen. Over de kasseien met elf centimeter hakken doet me 'oe' en 'aa' roepen en hij biedt spontaan zijn arm aan... 'om de druk te verlichten'... We lachen... we komen terug op vlakke grond en we stappen. Niet voor lang. Ik hou halt, gooi die schoenen in mijn handtas en we stappen en stappen en stappen... Schoon.

Weer komt het afscheid... weer die knuffels... die blik in de ogen en nog een korte knuffel... This was fun... again... "Er komen nog veel van die avonden... ik heb nog veel verhalen", zei ik... Hij keek en zei: 'die geraken ooit wel eens op'. Ik lachte en zei: 'boek de komende tien jaar al maar'... 'Straffe uitspraak', zei ie, 'maar laten we beginnen met te zeggen dat ik je voor zondag zal bellen'... 'Is goed', zei ik en ik stapte met blote voeten in mijn auto...