Ik belde zonet met ‘beste vriend’ om hem en zijn vriendin een goeie reis te wensen. Morgen vertrekt hij, voor drie weken naar een ander continent. De reiziger in mij is stikjaloers. Ooit leerde ik hem op een ander continent beter kennen. Niets liet toen uitschijnen dat we zoveel jaren later elkaar zo vaak horen, zien en in een gezamenlijke vriendenkring terecht zijn gekomen. Zijn verdienste, dat moet ik wel toegeven. Ik zei hem: ‘als je iemand nodig hebt om jullie op te halen bij het thuiskomen, geef me een sein en ik sta op Zaventem’...
De reiziger in mij wroet een beetje in het rond en heeft het moeilijk met ieder vertrek rond me dat verder gaat dan Europa. Wetende dat ik nog steeds niets beslist heb en dat ik elke dag meer en meer voel dat ik terug op zoek moet naar verre oorden om een stukje rust te vinden, een stukje meer tot mezelf te komen en vooral: afstand te creëren van wat er in het ‘hier en nu’ aan het gebeuren is.
Ik noem hem hier altijd ‘beste vriend’ maar ik weet dat die term aan het vervagen is. Twee zondagen geleden gaf ik dat ook aan ‘hem’ toe… Dat ‘hij’ en ‘beste vriend’ aan het vervagen waren in mijn ‘definities’… Niet dat het ‘beste vriend’ minder maakte… het maakt ‘hem’ alleen maar meer. Kan u nog volgen?
Of hoe interne relaties met vrienden onderling ook evolueren.
De diepgang die ik met ‘hem’ heb en aan het beleven ben… Het vertrouwen, de gesprekken en de grens van het fysiek dichter bij elkaar zijn zonder dat er écht iets gebeurt… Het maakt dat ‘hij’ mijn ‘beste’ vriend aan het worden is en dat ‘beste vriend’ zoiets als ‘hele goeie’ vriend wordt… Al neemt hij me dat niet kwalijk, dat weet ik wel zeker. Het feit dat ‘hij’ en ‘hele goeie vriend’ dan weer hele goeie vrienden zijn met elkaar maakt het allemaal niet makkelijker.
Er wordt dan ook gezwegen in de drie richtingen… Al kwam er wel een vraag van ‘hele goeie vriend’ aan ‘hem’, twee zondagen geleden. Blind zijn is ‘hele goeie vrienden’ niet gegeven. Maar ‘hij’ – of moet ik nu zeggen ‘beste vriend’ – heeft gesproken over een hele ‘hechte’ vriendschap en bij alle andere vragen is hij er, volgens eigen zeggen, ‘netjes rond gefietst’…
Verder zwijgen we erover… in alle talen.
Zo is het ook weer enkele dagen stil, buiten die mail van maandag van hem… Al zal dat niet zo blijven gezien er morgen weer een afspraak op het programma staat en concrete afspraken daarover nog gemaakt moeten worden.
Ik blokkeer alle vragen in mijn hoofd. Ik geef ze geen kans van bestaan. Voorlopig, nu, lukt dat nog… Al gaf ik vandaag aan mezelf toe dat dit gevoel, dit o zo schoon gevoel, op lange termijn niet kan blijven duren. Ook dat zal moeten evolueren… Alleen weet ik nog niet in welke richting…
Een mens mag niet teveel willen in dit leven… Tijd en ruimte bepalen soms de dingen voor je… Of toch bij mij. Dingen zelf doen gebeuren ligt niet echt in mijn karakter… Dus balanceer ik, tussen droom en werkelijkheid zonder te gaan zweven en met de dromen in een doosje waar ik zelf het deksel niet van durf op te lichten. Praten met jezelf helpt… Intern 'nee' zeggen helpt ook om dat doosje toe te houden... Ik heb alles op een rijtje.
En dus snap ik niet waarom daarstraks mijn huis vol rook hing en het eten in de oven compléét zwart zag…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten