Ademen

Nu is het alleen nog maar een kwestie van blijven ademen... Tot morgenvroeg. Ergens rond 9u15 zal het vliegtuig landen en wordt het tanden bijten tot ik hem gepakt en gezakt in de aankomsthal zie verschijnen...

En ik dacht, ik kijk het even na... De geneugten van het internet vertellen me dat het vliegtuig 32 minuten vertraging heeft... 9u47 landen, dat verlaat het weerzien alleen maar. Niet getreurd, hij is onderweg en ik zie het nu. Dat maakt dat ik morgen een trein later kan nemen.

Na 30 dagen elkaar te missen kunnen die 32 minuten er ook nog wel bij.

Ik kijk rond in de kamer die de mijne niet is... Ik wen straks al aan zijn bed wegens dichter bij het station. Ik kocht vandaag nog een boek. Hij die terugkomt mag een cadeautje krijgen. De champagne staat koud, de aardbeien wachten op zijn thuiskomst.

Hij die in zijn vers gemaakte kleren nog gaan eten is op de 64ste verdieping en me smste: 'wou dat jij erbij was'... Maar ik was erbij... En dat doet wonderen met mijn hart en verkleint de doorgang in mijn keel.

We zijn rond. Nog even slapen, even ademhalen en we zijn er... Goudvissen die zwarte vlekken vertonen (o owwww), wachten op hun topverzorger. Ik ben blij dat ik ze weer mag overdragen. Een cadeautje ingepakt in hartjespapier (3 cadeautjes)... Het huis is er klaar voor.

En de koningin ook.
In mijn hart rol ik de rode loper uit...
Laat de koning maar komen!