reflecties

De week vorderde en ik wist naarmate de uren liggend op mijn bed passeerden dat ik geen kans maakte om maandag weer de dagtaken te hervatten. De dokter stopte, checkte en ik liet hem begaan. Even later lag een briefje met 3 weken op tafel... Vijf in totaal dus... Een mens moet leren luisteren naar haar eigen lichaam en een miss die nooit 'nee' kan zeggen heeft het daar moeilijk mee. Maar een rug die me letterlijk de pas afsnijdt duldt nu eenmaal geen tegenspraak, zelfs niet van een miss.

Plat dus.
Seizoenen dvd-series worden één na één bekeken, af en toe telefoons van het werk in verband met dossiers en een paar mails, met een laptop in bed vallen die te beantwoorden, voor de hoogdringende dossiers waar mijn advies nog voor nodig is. Meer ligt niet binnen mijn mogelijkheden en dat steekt.

Wat ook steekt, maar dan in de meest positieve zin van het woord is hij die me niet vergeten is. Woensdag belde hij, donderdag belde hij, vrijdag stuurde ie een mailtje ter antwoord... Zelfs nu heb ik nog een glimlach op mijn lippen plakken als ik er aan denk. Zijn weekend is gevuld, het mijne is leger dan leeg... Etentje bij goeie vriend diende gecancelled, en in de komende weken zijn er nog tal van afspraken die afgezegd dienen te worden...

Maar ik onthou dat ik hem heb die mijn 'venster op de wereld' is momenteel... Hij, weerspiegeld, in de ramen van mijn hart.