de andere kant van de medaille

Na 2u in de nacht en voor de zoveelste nacht op rij kan ik de slaap niet vatten. Ik glimlachte vandaag bij het antwoord van Kaajee op mijn vorige post want hij had net dàt gezegd waarvan ik wist dat iemand het zo ging denken.

Jep, ik ben woehoewww in de momenten dat ik beste vriend hoor maar de andere kant van de medaille vond hier geen stem om te schrijven maar ze leeft wel diep van binnen… Want plat liggen zorgt voor tijd, teveel tijd en tijd zorgt voor een hoofd dat alle ruimte van de wereld heeft om na te denken.

Dus ja, ik mexican wave als hij gebeld heeft, dus ja, ik lig dan te glimlachen van de ene kant van de kamer tot de andere maar tegelijk lig ik ook wakker nadien met al mijn vragen. Ik probeer ze in de kiem te smoren door ze geen ruimte te geven van bestaan maar al te vaak wordt er onmiddellijk een andere deur geopend… met meer vragen in die geopende kamer...

Ja, ik ben nog altijd bang.

Ja, ik stel me nog steeds de vraag hoe dit evolueren zal.

Ja, ik stel me de vraag wanneer dit in mijn gezicht ontploffen zal.

Ja, ik ben bang te gaan hopen.

Ja, ik stel me de vraag of ik me niet moet omdraaien.

Ja, ik weet niet of dit veranderen zal.

Ja, ik stel me de vraag of hier iets in zit.

Ja, ik stel me de vraag of dit kan blijven duren.

Ja, ik weet dat we geen ‘gewone vrienden’ meer zijn.

Ja, ik stel me de vraag wat we dan wel zijn.

Ja, ik ben bang dit alles te verliezen.

Ja, ik weet gewoon niet wat ik hiermee moet doen.

Ja, ik ben nog altijd bang.

Ik stuur hem een korte mail, denkend ‘het moet niet altijd van hem komen’ en ik krijg er geen antwoord op en zover is moderne communicatie al gevorderd dat je direct respons wil… En dat een stilte je hele fundering legt voor een onzekerheid waar je gigantische denkmachines op laat landen…

Ja, volgende keer –als hij terug zou bellen- woehoewww ik garantie weer maar ik weet ook dat de vraag van ‘wat is dit, waar gaat dit naartoe’… alleen maar groter wordt…

Ja, ik ben nog altijd bang.