Sterrenstof

Dag lieve X.,

Een jaar geleden is het… Een jaar geleden dat ik hier telefoon kreeg, thuis… Zittend op de bank, kijkend door de voorste ramen naar de wiegende bomen. Goede vriend aan de lijn… ‘Het is gedaan, het is over…’

Nee… Ongeloof en een scheurende pijn, recht door het hart…

12 maanden zijn ondertussen gepasseerd. Elke maand was ergens een stap verder weg. Maar een jaar later blijkt niets ‘ver’ te zijn…  Het voelt als gisteren maar dan een jaar verder… Met dezelfde tranen. Tranen om een gemis dat altijd een leegte zal zijn. Omdat ik jou mis… omdat ik je lach mis, de momenten op café… omdat ik je wilskracht mis… De fonkeling in de ogen die duidelijk maakte dat je zo genoot van al die momenten… De goesting waarmee jij voor de vrienden kookte… De warme welkom die ik dan voelde…

Vandaag knipoogde ik naar het wolkendek… Naar jou… Gewoon om ‘goeiedag’ te zeggen. Zittend van op de bank, dit keer aan de andere kant, weer kijkend naar de wiegende boom in mijn voortuin.

Het is moeilijk lieve vriendin… Soms praat ik tegen je, al weet je dat natuurlijk. In flarden. In de hoop dat ik het hier allemaal wel goed doe. In de hoop dat ik hier niet al te veel fouten maak…

Ik vergeet nooit de woorden van je: ‘ik vind je een toffe, ik heb je echt graag’… omdat ik weet dat je ze niet zomaar zei en allerminst tegen jan en alleman… Ze maakten me verlegen die woorden en ook dat gebeurt niet vaak.

Naast de tranen kan ik ook glimlachen. Glimlachen om al de mooie momenten.

Maar een jaar later blijft de pijn… de pijn van te jong, te vroeg… de pijn van het godverdomde kankerbeest dat jouw oorlog won…

Lieve X? Zorg je een beetje voor ons hier? Let je een beetje mee op? We zullen onze fouten zelf wel maken maar je steun kan ik verdomd goed gebruiken!

Als je in de sterren kon wonen, dan zie ik je daar ook fonkelen, net zoals je ogen.

x